Έχουμε γράψει πολλές φορές για την ατολμία της Κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την υποστελέχωση στην Υγεία, και για την άρνηση της να δώσει κίνητρα στους γιατρούς να ενταχθούν στο ΕΣΥ. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές της Κυβέρνησης για τις οποίες θα κριθεί και στις εθνικές εκλογές. Φταίνε όμως μόνο ο Κικίλιας και ο Πλεύρης για την τραγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα Νοσοκομεία;
Όχι μόνο. Γιατί και γιατρούς να φέρουν, οι γιατροί θα φύγουν. Το είδαμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ενίσχυσε το ΕΣΥ, όμως μεγάλη μερίδα των γιατρών που διόρισε έχουν παραιτηθεί. Λογικό, αφού οι γιατροί επιδιώκουν να εργάζονται σε καλό εργασιακό κλίμα και να επενδύσουν στην επιστημονική τους εξέλιξη. Ελλείψει αυτών των συνθηκών, μετακινούνται σε άλλα Νοσοκομεία εντός ή εκτός Ελλάδος.
Δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός, ότι για παράδειγμα από την Παθολογική Κλινική Νοσοκομείου της περιοχής, έφυγαν την τελευταία τετραετία τέσσερις γιατροί, ανάμεσα τους κι ένας Διευθυντής(!). Η εν λόγω κλινική δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας σε πολλά Νοσοκομεία. Οι γιατροί φεύγουν. Ούτε το σημαντικό κίνητρο του “άγονου” δεν μπορεί κάποιους να σταματήσει. Τις πταίει;
Χρονοβόρες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αναφορές και μηνύσεις μεταξύ συναδέλφων, σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα, καθυστερήσεις στην προκήρυξη και πλήρωση θέσεων. Αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν την καθημερινότητα των νοσοκομειακών γιατρών σε πολλές περιπτώσεις. Παρατηρείται επίσης κατά καιρούς, λειτουργοί της Υγείας να λύνουν εσωτερικές διαφωνίες με τρόπο που δημιουργεί επιπτώσεις σε νοσηλευόμενους. Όλα αυτά δημιουργούν έλλειμμα εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς τη Δημόσια Υγεία.
Στις περισσότερες από αυτές τις καταστάσεις, κοιτά ως παρατηρητής το Υπουργείο Υγείας και οι επιτελείς του. Λες και υπάρχει ένας αόρατος μηχανισμός που υπερνικά όλες τις κυβερνήσεις. Τελικά, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Αξιολόγηση: άγνωστη λέξη για τους άτυπη ιεραρχία που εν τοις πράγμασι διοικεί το δημόσιο τομέα, για αυτούς που με την ανοχή των Κυβερνήσεων κάνουν το κουμάντο. Κανείς δεν μετράει πόσα χειρουργεία έκανε η Χειρουργική ή η Ορθοπαιδική Κλινική ενός Νοσοκομείου. Κανείς δεν συγκρίνει την απόδοση μιας Κλινικής σε σχέση με τις αντίστοιχες κλινικές των διπλανών νοσοκομείων. Δεν δίνει κανείς δεκάρα, για τις επιστημονικές δημοσιεύσεις κάθε κλινικής. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να γίνει κατανοητό, πως στο ίδιο νοσοκομείο, υπάρχουν κλινικές που είναι γεμάτες προσελκύοντας ασθενείς από όλη την Περιφέρεια, και υπάρχουν και κλινικές που είναι άδειες. Αν μια κλινική δεν έχει ασθενείς και άρα δεν έχει ιατρικό έργο, ενώ θα έπρεπε να παρέμβεις για να κάνεις διορθωτικές κινήσεις, σήμερα δεν τολμάει κανείς να την αγγίξει.
Πέραν του “γιατί δεν έρχονται γιατροί”, όλα τα παραπάνω συνθέτουν το ερώτημα “γιατί οι γιατροί φεύγουν τρέχοντας;”, το οποίο δεν είναι ρητορικό και χρήζει απάντησης.
