Γιατί δεν μπορούν οι 153 πολιτικοί νάνοι να αλλάξουν την Ιστορία – Γράφει ο Αντώνης Κ. Πουγαρίδης

Οι αυτόκλητοι σωτήρες της Μακεδονίας μας, που κατά τύχη βρέθηκαν στην πολιτική ζωή με το πρόσχημα του σχηματισμού κυβέρνησης ειδικού σκοπού «εξόδου από τα μνημόνια», έθεσαν ως αυτοσκοπό τους να «λύσουν» το «μακεδονικό ζήτημα». Και το έλυσαν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Κανείς δεν ξέρει το κίνητρο τους, και γιατί είχαν τέτοια καούρα να υπογράψουν την αναγνώριση «μακεδονικής εθνικότητας και μακεδονικής γλώσσας». Ελπίζουμε πως ο συνένοχος τους, Παναγιώτης Καμμένος, θα πάει σε έναν εισαγγελέα και θα ξετυλίξει το κουβάρι του χρηματισμού Υπουργών, και της εμπλοκής των Μεγάλων Δυνάμεων και του Τζορτζ Σόρος. Ελπίζουμε πως ο Παναγιώτης Καμμένος θα ανοίξει το δρόμο προς τα ειδικά δικαστήρια.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Οι αυτόκλητοι σωτήρες της Μακεδονίας μας, ασχολήθηκαν με ένα τεράστιο ζήτημα, με το οποίο δεν νομιμοποιούνταν να ασχοληθούν. Όχι μόνο επειδή δεν ήταν στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, αλλά κυρίως επειδή είναι πολύ μικρές πολιτικές οντότητες σε σχέση με την ιστορικότητα του θέματος.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Είναι μία ιστορική περίοδος διάρκειας τριών χιλιετηρίδων. Συνεπώς η διαχείριση της είναι αδύνατον να γίνει «στα γρήγορα» και σε προεκλογικό χρόνο, από μια κυβέρνηση που «έχει και δεν έχει» τη δεδηλωμένη.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Είναι πραγματικά ασήμαντο, το ότι στον άξονα του χρόνου, αξιοποιήθηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια ως εργαλείο των Αμερικανών στα Βαλκάνια, με την ανοχή των κυβερνήσεων της Δεξιάς και του Κέντρου. Αυτονόητα, η πολιτικάντικη εργαλειοποίηση του από τους τοκογλύφους των Βαλκανίων, δεν μπορεί να αλλάξει ιστορικά δεδομένα.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Δεκτό το ότι υπάρχουν ανέκαθεν στην Αριστερά, πολλοί φίλοι των Αμερικανών (και παλαιότερα των Σοβιετικών) που ήθελαν διακριτή εθνική και κρατική μακεδονική οντότητα. Δυστυχώς για αυτούς όμως, η Παγκόσμια Πανεπιστημιακή Κοινότητα, οι εγγράμματοι πολίτες χωρίς παρωπίδες στις δύο πλευρές των συνόρων, οι αντικειμενικοί εξωγενείς παρατηρητές, αλλά και ο ιστορικός του μέλλοντος, θα καταγράψουν τη μανιώδη προσπάθεια του κομμουνιστή Τσίπρα να σφραγίσει τη δημιουργία του Μακεδονικού Έθνους, με κάθε πολιτικό κόστος.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Το χαρτί που υπέγραψαν Τσίπρας και Κοτζιάς, τρία χρόνια μετά την βάπτιση τους στο Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν αλλάζει την ιστορία. Η ιστορία δεν γράφεται στα Κοινοβούλια αλλά στα χώματα που μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν οι λαοί.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Όχι όμως το επίπλαστο δημιούργημα της «Βόρειας Μακεδονίας». Οι γείτονες δεν μπορούν να αντιληφθούν το ότι για τις Μεγάλες Δυνάμεις είναι αναλώσιμοι. Και ότι αν οι εξελίξεις στη σκακιέρα το απαιτήσουν, με την ίδια ευκολία θα ξαναπάμε στην Πρέσπα να μετονομάσουμε τη «Βόρεια Μακεδονία» σε «Ανατολική Αλβανία». Και ότι οι ημέτεροι πρόθυμοι διεθνιστές θα συρθούν και πάλι στην Πρέσπα ως χειροκροτητές.

Η Μακεδονική ως τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας δεν είναι τωρινό ζήτημα, αλλά διαχρονικό. Αυτό δεν το σέβεται ο διεθνιστής Νίκος Φίλης (ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Παιδείας όντας κάτοχος απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης). Ο κ. Φίλης χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι αφού άλλες χώρες αναγνωρίζουν τη γείτονα χώρα ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς να το κάνουμε, αφού «χάσαμε το παιχνίδι». Με την ίδια λογική, μετά από σαράντα πέντε χρόνια «ύπαρξης» ενός άλλου προβλήματος, μήπως πρέπει να το λύσουμε, και να αναγνωρίσουμε και την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»; Είναι μια χρυσή ευκαιρία να λήξει η «ενδιάμεση περίοδος» της κατοχής, και να ξεκινήσει μια άλλη περίοδος «εδραίωσης στρατηγικής εταιρικής σχέσης» μεταξύ των δύο κρατών.