Όπως είναι γνωστό στους παλιούς, ο μήνας Ιούλιος είναι ο μήνας του θερισμού του σιταριού, είναι ο 1ος βασικός μήνας, θα προσθέταμε εμείς, που οι αγρότες μας θα αρχίζουν να εισπράττουν ένα μικρό μέρος των κόπων τους, που αντιστοιχεί στην εξασφάλιση του άρτου του επιούσιου, δηλαδή το ψωμάκι της οικογένειας και τίποτε άλλα και αυτό, υπό τις προϋποθέσεις της συγκατάθεσης των ιδανικών καιρικών συνθηκών, δεδομένου ότι, οι λίγες εκτάσεις, για την σιτοκαλλιέργεια, στην περιοχή μας, αλλά και η χαμηλή απόδοση, δεν εξασφάλιζαν κάποιο πρόσθετο έσοδο που θα ανακούφιζε τους αγρότες μας, έστω, από ένα μικρό τμήμα του συνόλου των χρεών τους.
Όμως, η αισιοδοξία των αγροτών μας δεν τους απογοήτευε και περίμεναν ,τη 2η, την 3η,, την 4η κ.λ.π. σοδιά (Καλαμπόκια-καπνά-σταφύλια) οι λέξεις, επιδότηση και αποζημίωση από την πολύ, ζέστη ή το κρύο, από βροχή ή ανομβρία, από πάγους και καταιγίδες, ή ακόμα και από τα σμήνη των ακρίδων ή και από οποιαδήποτε άλλη εφεύρεση αποζημίωσης που ήταν άγνωστες στους αγρότες μας της εποχής και όμως τα κατάφερναν με το κεφάλι ψηλά και το μέτωπο ….καθαρό…!!!
Στη φώτο, που μας έδωσε ο καλός μας φίλος και συνεργάτης, Θανάσης Κασαμπαλής, μια από τις αγροτικές οικογένειες, της αναφερόμενης εποχής, ήταν και η εικονιζόμενη, από το γειτονικό μας χωριό το Ανατολικό, ο Χατζηπαυλίδης Παναγιώτης (Πανίκας), με το γιό του, Γιώργο, που μόλις τελείωσε την Ακαδημία και πήρε το πτυχίο του Δάσκαλου, που αγωνίζονται μέσα στην κάψα του Ιουλίου και τη σκόνη για να μαζέψουν τη σοδιά του σιταριού που θα τους εξασφάλιση το ψωμάκι, ΝΑΙ, το ψωμάκι της χρονιάς μέχρι την ίδια χρονική περίοδο του επόμενου έτους 1956.
Πατέρας και γιος αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία και χαμόγελο την ευλογημένη και δύσκολη περίοδο της συγκομιδής της σοδιάς επιβίωσης και μόρφωσης των παιδιών.
