Η εποχή των τεράτων – Γράφει ο Δημήτρης Σιόλιος

«Νομίζεις  πως δραπετεύεις και  πέφτεις πάνω στον εαυτό σου. Ο μακρύτερος δρόμος είναι ο συντομότερος δρόμος για το σπίτι».

James Joyce, Οδυσσέας

Ζούμε σίγουρα στην εποχή των τεράτων,  από κείνη τη μέρα στο Καστελόριζο που βγήκε στο φως  ό,τι  επωάστηκε  και κρυβόταν  στα σκοτεινά κατώγια  την περίοδο της ευμάρειας. Δεν είναι μόνο η χίμαιρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που το αποδεικνύει,  η στρέβλωση στο   κοινωνικό συνεχές υπήρξε τέτοια, ώστε   η πραγματικότητα έγινε ένα με το φαντασιακό, η ουτοπία πολιτικό πρόγραμμα,  η μαγκιά προτέρημα  και το ψέμα τεκμαρτό χαρακτηριστικό   κάθε πολιτικού. Όλα αυτά εδώ ενώ η κρίση στις υπόλοιπες χώρες αρχίζει να περνά στα βιβλία της Ιστορίας.

Ερευνώντας τη σχετική  αρθρογραφία  γρήγορα διαπιστώνει κανείς πως με αυτό το  μπερδεμένο κουβάρι της δικής μας Κρίσης,  εκτός της παγκόσμιας διανόησης,  ένα ποικίλο εύρος  προσώπων  έχει  ασχοληθεί και ετεροβαρώς επηρεάσει την εξέλιξη των εγχωρίων πολιτικών πραγμάτων. Η  ακαδημαϊκή αυθεντία και η αυθεντική γελοιότητα παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια των διαδικτυακών και τηλεοπτικών παραθύρων.  Το μοτίβο του ήρωα επαναλήφθηκε,    στο σύγχρονο αντιμνημονιακό έπος τον ήρωα  για κάποιους  τον λέγανε  Αλέξη, για άλλους Πάνο,  Ηλία ή άλλους  λιγότερο γνωστούς τοπικούς  μνημονιοφάγους.

Νομπελίστες, καθηγητές πανεπιστημίου, αγανακτισμένοι, δημοσιογράφοι,  αστέρες οικονομολόγοι, καλλιτέχνες  και αρχαιόπληκτοι  φορτηγατζήδες  μερικά από τα μέλη του θιάσου  που έπαιξε ο καθένας το  δικό του  ρόλο του σ΄ αυτό το θέατρο του παραλόγου εμπρός σε ένα κοινό σε ντελίριο. Αυτό ίσως είναι  που κάνει πράγματι τη δική μας Κρίση  τόσο μοναδικά πολυσύνθετη και ανθεκτική στον χρόνο ώστε να  αξίζει να γράφεται με κεφαλαίο κάππα.  Με τόσα που έχουν ειπωθεί και γραφτεί  κατά καιρούς είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς το πάνω με το κάτω, τα αριστερά από τα δεξιά.

Αν σε όλο αυτό προσθέσουμε και τη θεσμική μνήμη του Βυζαντίου και των Οθωμανών έχουμε την συνταγή  της άλλα αντί άλλων  νεοελληνικής πραγματικότητας.

Μ ΄αυτά και μ΄ αυτά φτάσαμε στη  δρακογενιά  και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι  το τούνελ  είναι τελικά σπηλιά και  ότι για να βγούμε απ΄ αυτήν θα απαιτηθεί σκάψιμο με τα νύχια,  σε αντίθεση με την εύκολη λύση και όσα  άλλα εύθυμα προεκλογικά είχαν υποσχεθεί τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Εντούτοις, αυτή η περίοδος  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατά κάποιον τρόπο    λυτρωτική, αν όχι καθαρτική, για τη Δημοκρατία μας. Έπρεπε δυστυχώς  να κυβερνήσει  το απαύγασμα του εθνολαϊκισμού για να τελειώσει οριστικά κάθε άλλοθι αυτής της πολιτικής  ασυναρτησίας που κυβερνά τον τόπο και κυριάρχησε ιδεολογικά  στο πολιτικό σκηνικό  τα  τελευταία χρόνια.  Και τούτο με όποιον κίνδυνο κι αν αυτό εγκυμονούσε για την  ίδια τη δυτική υπόσταση της Χώρας,  την αξιοπιστία του  πολιτικού συστήματος και των  θεσμών.

Μπορεί, ωστόσο,  αυτή η κυβέρνηση  να βγάλει τη Χώρα από τη σπηλιά ή τελικά θα πέσουμε όλοι  μαζί στο σκοτεινό βάραθρο της ολοκληρωτικής  παρακμής;

Ο κ. Τσίπρας με τούτη την έννοια αποτελεί την προσωποποίηση του τέλους των αριστερών και άλλων λαϊκιστικών ψευδαισθήσεων. Η  καιροσκοπική του μετακίνησή του προς το Κέντρο επιπρόσθετα  αποδεικνύει την ολική χρεωκοπία της ατζέντας του.  Η μεταμόρφωση του σε όψιμο θαυμαστή της οικονομικής ελευθερίας  και φίλο των επενδυτών  είναι προσωπείο   και μια  άλλη  κίνηση τακτικής   με σκοπό την πολιτική του επιβίωση.

Ακόμη κι αν είναι αλήθεια,  ανοίγει μια  συζήτηση  για την σοσιαλδημοκρατία η οποία στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει εδώ και καιρό τελειώσει. Στη Γαλλία το σοσιαλιστικό κόμμα πνέει  τα λοίσθια, στην Γερμανία η ήττα του είναι βέβαιη, στην Ισπανία η εκλογική του επιρροή έχει πιάσει ιστορικά χαμηλά.  Ο σοσιαλισμός  και η σοσιαλδημοκρατία είχαν  την ιστορική τους ευκαιρία και απέτυχαν, έπαψαν να εμπνέουν.

Από την άλλη μεριά , η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει επενδύσεις δίχως να  έχει κάνει καμιά πραγματική μεταρρύθμιση στην κρατική μηχανή, διατηρώντας τις  ίδιες απαρχαιωμένες  δομές  και διαδικασίες, την ίδια καχυποψία προς την επιχειρηματικότητα,  να διατηρεί το ίδιο άκαμπτο  γραφειοκρατικό  κανονιστικό πλαίσιο και φυσικά όλους αυτούς τους παράλογους φόρους.  Αλλά είπαμε ζούμε στην εποχή των τεράτων.

 

Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι ιστορικός και επιχειρηματίας στην ιδιωτική εκπαίδευση.