«Έχε το νου σου στο παιδί»– Γράφει η Τάσα Σιόμου

Στο παιδί που φυσάς για να κάτσει, που το χαμόγελό του σε πάει στον ουρανό. Έχε το νου σου στον πρίγκιπα της έπαυλης και του καταυλισμού.

Εκεί εστίασε, αφού η αμυαλιά  παιδί ράπισε στη γειτονιά του Ζεφυριού, στους δρόμους που στηνόταν η φιλία δυο παιδιών ανυποψίαστων, που μιλούσαν, ίσως, για ποδόσφαιρο ή  παιγνίδια του ΙΝΤΕΡΝΕΤ.

Εκεί, που η βαρβαρότητα αυτού που φύλακας άγγελος έπρεπε να είναι, πάγωσε τα λόγια τους, βίασε την αμεριμνησία τους, διέρρηξε το δίχτυ της αθωότητάς τους.

Τι διείδε, άραγε, ο ένστολος φρουρός της τάξης και της ασφάλειας, έναν άμεσο κίνδυνο ή έναν επίδοξο βομβιστή;

Συνόψισε, μήπως, στο πιο ανυπεράσπιστο πρόσωπο, στο παιδί, την κακοδαιμονία του περίγυρου, οφειλόμενη ,όμως, στην κοινωνική αδικία;

Ή επέδειξε το ρατσιστικό του μένος, την ¨παλικαριά» του,  χτυπώντας αναίτια και τρομοκρατώντας ένα παιδί; Στο παρελθόν οι νταήδες  πάλευαν αντρίκια, ισότιμα στ΄αλώνια  για λόγους τιμής.

Η απρόκλητη βία του, δυστυχώς, είχε θεατές τους τρεις συναδέλφους του.  Έτσι, αντί  η δύναμη της ομάδας να γίνει συνοχή για την καταπολέμηση της ανομίας, έγινε  συνενοχή για την κάλυψη του ένοχου συναδέλφου τους.

Πώς ν΄αντέξουν τα παιδιά τέτοιο μίσος, τέτοιο ρατσισμό; Τί αντίκτυπο να έχει στην ψυχή τους; Τί απόηχο να έχει η φωνή των γονιών τους ως πολιτών παρακατιανής περιοχής; Μόνο η σύμπτωση των αδιάσειστων στοιχείων της καταγραφής του γεγονότος,  συνδυασμένη με τη δική μας διαμαρτυρία την κάνει στεντόρεια,  απέναντι σ΄ένα σύστημα ολόκληρο,  απέναντι σ΄ έναν αγνώστου κατοικίας(!) αστυνομικό, που έγινε ΑΦΑΝΤΟΣ για δυο μέρες, λειτουργώντας όχι ως πολίτης χρήστης του νόμου, αλλά ως επίορκος λειτουργός.

Η αδικία κάνει ανυποχώρητη τη φωνή μας για τις χάρες που του έγιναν σε προγενέστερη βία, που προετοίμασε το σημερινό ανοσιούργημα. Αλλά και για τα μασημένα, τα στρογγυλεμένα λόγια από ορισμένους εκπροσώπους του Σώματος να μετριάσουν την ευθύνη, να υποβαθμίσουν το γεγονός,  συνδέοντάς το με το άβατο της περιοχής, αντί να εναρμονιστούν με την ξεκάθαρη στάση του πολιτικού τους προϊστάμενου.

Τα όσα αναδύονται με αφορμή την ανόσια πράξη, δίνουν μια ευκαιρία για την κάθαρση  του Αστυνομικού Σώματος από τους λίγους τέτοιας νοοτροπίας υπαλλήλους,  που δυσφημούν το βαρυσήμαντο και με μύριες δυσκολίες ασκούμενο έργο του.

Δίνουν μια ευκαιρία οι υποβαθμισμένες περιοχές, σταδιακά, να  γίνουν ανθρώπινες, με βάση τις αρχές της ισοπολιτείας και της ισονομίας.

Και ,κυρίως, προξενούν την υποχρέωση,  τα παιδιά να πάψουν να θεωρούνται δυο λογιών παιδιά, αφού το μέλλον ως διχασμένο, θα είναι καταδικασμένο.

Τάσα Σιόμου