Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη: Η καλή παρέα

-Βρε καλώς τον Κάκκο. Έλα, σε περιμέναμε.

-Γειά σου Γιάννε, γεια σου Χάμπο.

-Γειά πε, τι Χαμπάρια Κάκκο;

-Τι να τα λέμε τώρα Γιάννε. Δε βγαίνω και πάω να σκάσω. Έμαθάμε κι αλλιώς…

-Ε, Κάκκο, όλοι έτσι είμαστε. Μη νομίζεις είσαι μόνο εσύ!

-Δε λέω Χάμπο…ο καθένας όμως ξέρει το δικό του το ζόρι.

-Ξερεις Κάκκο, στη ζωή πρέπει να το φιλοσοφείς καμμία φορά..

-Ναι Γιάννε. Να το φιλοσοφήσω. Δε λέω. Όμως η φιλοσοφία δε μπαίνει στο τσουκάλι να φάμε…

-Άχ βρε Κάκκο, πως γίναμε έτσι όλοι. Όλα με τους παράδες τα μετράμε πια.

-Ε, πως αλλιώς Γιάννε. Για πε εσύ, πως αλλιώς να τα μετράμε; Κουκιά μετρημένα Γιάννε!

-Δε λέω. Ένα θέμα είναι οι παράδες.

-Κι ένα άλλο είν” τα φράγκα!

-Έ όχι βρε Κάκκο. Δεν είναι μόνο οι παράδες η ζωή!

-Και γω συμφωνώ μαζί σου Γιάννε. Θυμάμαι και στα παλιά τα χρόνια, από παράδες μπορεί να “μασταν και χειρότερα…

-Όχι μπορεί Χάμπο. Ήμασταν χειρότερα από παράδες τα παλιά τα χρόνια!

-Βεβαια Γιάννε, λέγαμε το ψωμί – ψωμάκι.

-Έ, αν το πάτε εκεί αλλάζει. Τώρα όμως τι γίνεται. Τα βερεσέδια με βαραίνουν. Θα σκάσω.

-Άκου Κάκκο. Και τότε και τώρα ζόρι ήτανε και ζόρι είναι. Η ζωή όμως κάνει κύκλους.

-Συμφωνω μαζί σου Γιάννε. Η ζωή είναι πότε μήλα πότε φύλλα!

-Όχι μόνο. Σκέψου έχει κράτη που το μεροκάματο είναι ένα Ευρώ! Μπορεί να χάσαμε τα λούσα. Μπορεί να χάσαμε το καλό μεροκάματο…

-Αυτά μπορεί να ξανάρθουν.

-Λέτε να ξανάρθουν; Μπορεί. Μακάρι!

-Μπορει! Μπορεί βέβαια. Άλλο μη χάσουμε είν’ το θέμα.

-Ποιο βρε Γιάννε. Για πε. Τι άλλο πια να χάσουμε που θα μας πειράξει παραπάνω.

-Να μη χάσουμε την καλή παρέα Κάκκο. Η καλή παρέα είναι γιατρικό!