Ο 17χρονος Δημήτρης Πλεξίδας χωρίς αμφιβολία αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα στα νέα παιδιά, γιατί στηρίζεται στο τρίπτυχο «σκληρή δουλειά, στόχοι, αυτοπεποίθηση». Σ’ αυτά έβαλε και στοιχεία του χαρακτήρα του με μεγαλύτερα «όπλα» του την ταπεινότητα και την αναγνώριση.
Ο νεαρός Πλεξίδας έπιασε την «πορτοκαλί θεά» του μπάσκετ στα χέρια του σε σχετικά μεγάλη ηλικία. «Με το μπάσκετ σοβαρά ασχολούμαι από τη 2α Γυμνασίου. Δηλαδή περίπου τα 4-4,5 τελευταία χρόνια», όπως λέει όμως αυτό το «πάτσισε» εύκολα με την θέλησή του, το πείσμα μου και φυσικά το πάθος του να πετύχει. Με το μυαλό καλά τοποθετημένο μέσα στο κεφάλι, χωρίς… παράθυρα να παίρνει… αέρα, με κλειστά τα αυτιά στις πολλές και πονηρές Σειρήνες, αλλά και τα πόδια βαθιά ριζωμένα στη γη ο Δημήτρης Πλεξίδας πήρε τη ζωή στα χέρια του. Από την μπασκετική ομάδα του Αρίων ο αριστούχος μαθητής και ταλαντούχος μπασκετμπολίστας έκανε το μεγάλο άλμα. Από την γενέτειρά του, την Πτολεμαΐδα του νομού Κοζάνη στην Νέα Υόρκη και στη Νέα Ιερσέι της τεράστιας Αμερικής.
«Το καλοκαίρι του 2015 ήρθα στην Αμερική για να βρω κάποια μπασκετικά καμπ που θα μπορούσα να παρακολουθήσω για να γίνω καλύτερος. Πήγα σε τέσσερα καμπ, από τα οποία στα δύο βγήκα Πολυτιμότερος παίκτης και στο ένα καλύτερος αμυντικός. Εντάξει δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικά βραβεία αλλά είδα τι ‘παίζει’ και διαπίστωσα ότι στην ηλικία μου μπορώ να σταθώ απέναντι σε παιδιά που βρίσκονται στην Αμερική. Το Σεπτέμβριο γύρισα πίσω στην ομάδα μου τον Αρίωνα Πτολεμαΐδας που μόλις είχε ανέβει κατηγορία -στην Γ’- και άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά. Ειδικά όταν έπαιζα στο ανδρικό μιας ομάδας που κέρδισε την άνοδό της και έπαιζε στην Γ’ Εθνική. Οικογενειακώς αποφασίσαμε ότι η καλύτερη επιλογή για μένα θα ήταν να πήγαινα στην Αμερική, να έμενα με την θεία μου και να συνέχιζα το σχολείο και παράλληλα το μπάσκετ. Υπήρχε η σκέψη μήπως πήγαινα στην Θεσσαλονίκη αλλά γενικά η Ελλάδα δεν ενδείκνυται Ετσι το καλοκαίρι του 2016 ήρθα στην Αμερική και πήγα σε καμπ που ήταν πιο δύσκολα απ’ αυτά που είχα παρακολουθήσει το 2015. Παράλληλα έψαχνα για σχολείο προκειμένου να συνεχίσω το Λύκειο. Μέσω μίας ομάδας βρήκα το St. Anthony High School. Εκανα τρεις προπονήσεις, τους άρεσα και με πήρανε. Την πρώτη χρονιά όλα πήγαν πολύ καλά, ενώ τη δεύτερη που θα αρχίσει τώρα από το Φθινόπωρο το σχολείο μου κλείνει. Κλείνει γιατί έχουν οικονομικά προβλήματα.
Και τώρα τι;
«Τώρα… Είμαι σε κατάσταση να ψάχνω σχολείο να συνεχίσω. Εχω κάποια στο μυαλό μου, έχω προτάσεις, αλλά ακόμα όχι κάτι σίγουρο. Πάντως μου αρέσει το Saint Peter HS. Θα δούμε…».
Τεράστιο βήμα για έναν 16χρονο (πέρσι) που όμως «είχα μεγάλη στήριξη. Με στήριξαν οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου, η θεία μου, ο κ. Γιάννης Κωστάλας. Με βοήθησαν πάρα πολύ να εξελιχθώ σαν παίκτης αλλά και σαν άνθρωπος. Είχα πίστη και αυτοπεποίθηση. Ηταν δύσκολο επειδή ήταν και η πρώτη φορά που έφευγα μακριά από την οικογένειά μου αλλά με την στήριξη που είχα, μέχρι τώρα πάει καλά. Πέρασα μία πολύ απαιτητική και ανταγωνιστική σεζόν, με πολλές προπονήσεις, πολλά διαβάσματα. Ειδικά οι προπονήσεις με τον κόουτς Bob Hurley. Ενας προπονητής που είναι η έννοια της τελειότητας. Ευτυχώς όμως μπόρεσα και ανταπεξήλθα».
Και όταν λέει για απαιτητική και ανταγωνιστική σεζόν; Το ημερήσιο πρόγραμμά του αλλά σε συνδυασμό με τα έξοδα που είχε θα έβαζε σε πολλές σκέψεις παιδιά της ηλικίας του. «Ξυπνάω στις 5.30-6.00. Παίρνω δύο τρένα για να πάω σχολείο. Ανάλογα το πρόγραμμά μου έχω προπονήσεις και γυρνάω στο σπίτι 8-9 το βράδυ», ενώ τα έξοδά του «εδώ πέρα οπό τις προπονήσεις με την ομάδα ή το σχολείο, όλοι έχουν δικούς τους προπονητές. Ετσι κι εγώ. Εχω αρκετούς διαφορετικούς προπονητές που μου κάνουν προπονήσεις και οι περισσότεροι είναι επί πληρωμή, αλλά έχω και κάποιους που δεν παίρνουν χρήματα. Είτε επειδή είναι γνωστοί, είτε επειδή με συμπαθούν, είτε επειδή θέλουν να βοηθήσουν… Τα τρένα μου στοιχίζουν περίπου 2.000 το χρόνο. Οι προπονητές είναι ανάλογα τις ώρες, τις προπονήσεις, τη συμφωνία που θα κάνω και άλλες 6.000 στο St. Anthony».
Ο Δημήτρης μπορεί να έχει αρκετούς προπονητές τους οποίους ακούει και εφαρμόζει τις οδηγίες του όμως μία (!) είναι αυτή που πήρε τον μικρό Δημήτρη Πλεξίδα και τον έκανε μπασκετμπολίστα. Μία προπονήτρια που του έμαθε το παραπάνω και τον έκανε από καλό… καλύτερο: «Η κύρια προπονήτριά μου είναι στην Ελλάδα. Ο,τι ξέρω μέχρι τώρα το οφείλω στην Ολγα Κυρκοπούλου. Αυτή με βοηθάει να εξελίξω τα πιο βαθιά και πιο σημαντικά πράγματα του παιχνιδιού μου. Εδώ έχω προπονητή για να κάνω καλύτερο το σουτ μου, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που θα σε κάνουν από καλό… καλύτερο που τα οφείλω σε εκείνη. Με την Ολγα Κυρκοπούλου προπονήθηκαν για δύο χρόνια, πριν έρθω στην Αμερική και αυτή με άλλαξε σαν παίκτη. Η μέρα με τη νύχτα… Με βοήθησε πάρα πολύ».
Ο Δημήτρης το μπάσκετ το έχει καλύψει με τον καλύτερο τρόπο. Εχει θέληση, έχει πάθος, έχει όρεξη, έχει αυτοπεποίθηση, έχει πολύ καλή… δασκάλα – φύλακα άγγελο, πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις από τον θρύλο Bob Hurley, θα βρει ένα άλλο σχολείο να συνεχίσει, αλλά η ζωή του δεν στηρίζεται μόνο στο μπάσκετ. «Επειδή το μπάσκετ δεν κρατάει για πάντα θέλω πρώτα να σπουδάσω και να πάρω πτυχίο. Θα ήθελα να παίξω σε κατηγορία D1 και να σπουδάσω δωρεάν. Μπασκετικά αν έχω προτάσεις για Ευρώπη ή D-League θα με ενδιέφερε. Αλλά γενικά στόχος μου είναι το πτυχίο και μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν θα έλεγα όχι σε ΝΒΑ αλλά θέλω να είμαι προσγειωμένος. Θα προσπαθήσω και… Τα Πανεπιστήμια χωρίζονται σε D1, D2, D3. Τα D3 δεν μπορούν να δώσουν υποτροφίες και έτσι είναι δύσκολο για τις άλλες δύο κατηγορίες. Προσέχουν να είσαι και καλός μαθητής και ευτυχώς το έχω αυτό γιατί οι βαθμοί μου είναι 3,9 – 4,0 – 4,1 που είναι πολύ καλοί βαθμοί».
Οπότε, αν πάνε όλα καλά, ο αριστούχος μαθητής Δημήτρης θα μπει σε Πανεπιστήμιο και με τον ταλαντούχο μπασκετμπολίστα… Δημήτρη θα παίξει στο Πανεπιστημιακό; «Και βέβαια είναι μέσα στους στόχους μου. Εχω έναν ακόμα χρόνο στο Λύκειο και μακάρι να μπορέσω να κερδίσω θέση σε Πανεπιστήμιο κατηγορίας D1. Γιατί εκεί σου δίνουν υποτροφία, έχεις δυνατότητα να παίξεις στο Κολεγιακό και παράλληλα παίρνεις και πτυχίο. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο αλλά θα προσπαθήσω. Πρώτα όμως πρέπει να ολοκληρώσω το Λύκειο. Του χρόνου που θα το έχω τελειώσει θα δω τι προτάσεις θα έχω. Μπορεί να έχω πολλές, μπορεί και καμία. Μπορεί να έχω από D1, D2 ή και τίποτα. Θέλει σκληρή δουλειά και θα προσπαθήσω για το καλύτερο».
Είχες κάποα επαφή με εθνικές ομάδες; «Οχι. Καμία επαφή. Είναι το όνειρό μου να φορέσω τη φανέλα της Εθνικής. Ισως ακόμα να μην είμαι τόσο καλός αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ καλύτερα και περισσότερο. Είναι μεγάλο όνειρό μου. Ισως του χρόνου ή του παραχρόνου. Οταν ήταν τα κλιμάκια της Εθνικής δεν ήμουν τόσο καλός όσο τώρα. Από τότε μέχρι σήμερα έχω δουλέψει πολύ και είμαι πολύ καλύτερος από τότε».
Πριν ο Δημήτρης Πλεξίδας μπει στο παρκέ για την πρώτη μεσημεριανή προπόνησή του προλάβαμε να δούμε και την σημαντική πτυχή του χαρακτήρα του, την αναγνώριση. Γιάννης Κωστάλας, Δημήτρης Πριστούρης: «Ο κ. Γιάννης Κωστάλας -που έχει το εστιατόριο ‘Essex World Cafe’- είναι… χρυσός άνθρωπος. Τον γνώρισα όταν ήρθα και του οφείλω πάρα πολλά. Ξέρω ότι βοηθάει πολλά άτομα, πολλά μεγάλα ονόματα, αλλά ειδικά μένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Χωρίς την βοήθειά του δεν θα είχα φτάσει εδώ. Είναι καταπληκτικός και τον ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.
