Μέσα στο 2016 είχαν ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας μας “Τσατάλα”. Η ταινία προβλήθηκε σε αρκετά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και αυτή την εβδομάδα θα έχει την τιμητική της αφού θα προβληθεί στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Χανίων. Είναι ιδιαίτερη για μένα που η ταινία θα προβληθεί στο νησί του Νίκου Καζαντζάκη! Να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά τους συντελεστές! Τους πρωταγωνιστές Λάζαρο Μηνά, Λάζαρο Κωτσίδη, Νίτσα Χριστοφόρου, Γιάννη Χατζηευαγγέλου και την Αλίκη Θεοδωρίδου. Ενώ στα τεχνικά δεν θα τα κατάφερνα χωρίς την βοήθεια της Λεωνόρας Δεληγιάννη, Ανδρέα Κωστογλίδη, Σάκη Στεφανίδη και τις ροκιές στην μουσική του Γιάννη Παπαδημητρίου! Ευχαριστώ όσους βοήθησαν να ολοκληρώσουμε την Τσατάλα μια ταινία “αποφορτισμένη” όπου η αφετηρία της βρίσκεται εκεί που σταματούν τα συνθήματα και οι φιλοσοφίες.
Η ταινία θα προβληθεί την Πέμπτη το απόγευμα ενώ μια μέρα πριν θα προηγηθεί η πρεμιέρα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη “Το τελευταίο σημείωμα”.
Να σημειώσω ότι ξεκίνησαν τα μαθήματα κινηματογράφου στο Βόρειο Πεδίο και οι προσδοκίες είναι μεγάλες για να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο. Όπως κάναμε και στο παρελθόν μέσα από τα σεμινάρια στο ΚΔΒΜ και τον τελευταίο χρόνο στο Βόρειο Πεδίο. Αν κάποιος θα ήθελε να γραφτεί προλαβαίνει αυτή την εβδομάδα προλαβαίνει μια και το επόμενο μάθημα είναι τον Νοέμβριο.
Τέλος να κλείσω με την πορεία της τελευταίας μου δουλειάς με την ονομασία “Χτυπώντας ένα Περιστέρι”. Είναι η κριτική από το φεστιβάλ ΤΜFF στην αγγλική γλώσσα!
Για την Μουσική:
“The score is very well-dosed by Giannis Papadimitriou – it’s rarely used, but just in the right spots, and not in an intrusive manner, but in a valueadding one. The absence of an accompanying soundtrack for the most part creates a pressing atmosphere in line with the main character’s struggles. The one song that briefly makes an appearance is a rendition of Metallica’s One, which once again fits in perfectly – since it portrays helplessness and despair in the face of absurdity and inevitability. If we put that into the context of its official videoclip, which uses snippets from Dalton Trumbo’s ‘Johnny Got His Gun’, a film about a young man who loses his arms, legs, voice and sight in war, the parallels are easy to trace and work wonders within the context.”
και η γενική εντύπωση για την ταινία:
“Fanis Topsachalidis showcases a solid directorial grasp and demonstrates his astuteness at representing both inner feelings and more generalisable absurdities of life in a very condensed and metaphorical fashion. He does a good job behind the camera, and in the end, his project weighs and achieves more than its mere summation of elements on the screen.
As we stated before, one of the highlights of Hurting a Pigeon is its ability to transpose complex ideas and philosophies into simple visual form, through metaphors and symbolism. One of the main ideas that we encountered here is the absurdity of society, not necessarily Greek, but taken as a generalised whole – art has to take a step back in troubled times, as represented by the closing of the theatre and the cancellation of the Macbeth play, while candle-making for a monastery entails significant deliveries, which are explained by the nature of demand. This theme com- plements the main character’s uncertainty of who to feed – the beggar or the dog which the lady is walking. Who needs it most and how much help does it bring, if any? The quotes from Macbeth are contextgiving, but so is the choice of play – Macbeth is dubbed as a curse play which is rarely referred to by its real name, and the curse plays its part – whether it is the specific action of the thea- tre closing, or the larger overall socio-economic context.
Hurting a Pigeon is a very interesting project, which manages to paint a thoroughly vivid picture of despair and helplessness in its mere 10- minute runtime. Wax, art, fire and spirituality all combine into a very condensed and yet meaningful interpretation of society’s absurdities and lack of rationality and coherence in action.”
Περισσότερα για την ταινία “Χτυπώντας ένα Περιστέρι” σύντομα!
