Από το Κασιδιάρης VS Δένδιας στο sequel του Μνημονίου: αναζητώντας το χαμένο πολιτικό κριτήριο – Γράφει ο Κόττης Κωνσταντίνος

Ένα πάγιο πρόβλημα του Έλληνα των πολλών τελευταίων αιώνων, ήταν η αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικού κριτηρίου, παράλληλα με την απουσία σεβασμού προς την κρατική του οντότητα. Ο μεν αρχαίος πολιτισμός στηρίχθηκε σε πόλεις κράτη και όχι σε μια σεβαστή γενική κρατική οντότητα. Κάτι το οποίο λίγο άλλαξε κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής, αφού πολλές πόλεις είχαν σχετική αυτονομία. Στην βυζαντινή περίοδο, όταν επήλθαν τα μεγάλα δημόσια οικονομικά προβλήματα, η επικέντρωση στα μεγάλα αστικά κέντρα, σε αντιδιαστολή με την  αδυναμία υποστήριξης της επαρχίας, επέτειναν το πρόβλημα. Στην Οθωμανική περίοδο, κριτήριο υπήρξε η επιλογή του ανθρώπου της φυλής, ενώ στο μέτρο του εφικτού, τα προβλήματα επιχειρούνταν να επιλυθούν μέσα στην κοινότητα, πέρα από την αποπληρωμή των δυσβάστακτων χαρατσιών. Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους γρήγορα επήλθε ο διχασμός, αφού το βαυαρικό κράτος προσπάθησε να λειτουργήσει σαν κράτος μητριάς, με αποτέλεσμα πολλοί σημαίνοντες πριν και κατά την Επανάσταση, να χρεοκοπήσουν και να φυλακισθούν. Αργότερα είχαμε τους βασιλικούς απέναντι στους βενιζελικούς, τους εντόπιους κατά των προσφύγων. Μετεμφυλιακά, όταν η Ελλάδα εξήλθε και πάλι διχασμένη, ως δεξιοί σε μεγάλο βαθμό καταγράφονταν οι εθνικόφρονες ή απλά αυτοί οι οποίοι δεν ήταν πρώην βενιζελικοί ή κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα ήταν, βέβαια, να κερδίζει η γνωστή ξενόφερτη βασιλική οικογένεια.

Από την άλλη, όσοι αντιδρούσαν στο μοναρχικό καθεστώς, επέλεγαν τον κεντρώο ή τον αριστερό χώρο, με μικρό ποσοστό εξ αυτών να έχουν συνειδητή ιδεολογία, πολύ περισσότερο μαρξιστική. Οι δικτατορίες του ανατολικού μπλόκ, με τα εκατομμύρια νεκρών από την μια και τα αποικιοκρατικά ιμπεριαλιστικά καθεστώτα των ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας, Γαλλίας ή τα ολλανδικά και βελγικά προτεκτοράτα, ήταν απλώς λέξεις στα βιβλία της Ιστορίας. Άλλοι, πάλι, εκ των Ελλήνων, ψήφιζαν, με γνώμονα τον χώρο στον οποίο ανήκαν οι γονείς τους.

Η διάλυση της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας υπέρ του διορισμού στο δημόσιο, επέφερε το τελειωτικό κτύπημα. Εδώ και πολλά χρόνια,  κυρίαρχο πολιτικό κριτήριο είναι το «ποιός θα μου κάνει το πολιτικό ρουσφέτι και θα μου δώσει εργασία», ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, αυτός ο οποίος θα μου σβήσει την κλήση, θα πετύχει μια καλύτερη στρατιωτική μετάθεση και εν πάσει περιπτώσει, εκείνος ο οποίος θα μου πεί αυτό που θέλω να ακούσω και ας είναι εξόφθαλμο ψέμα. Μοιραία έννοιες όπως η δημοκρατία και η δικαιοσύνη, καταντούν ενοχλητικές λεπτομέρειες.

Προ του 2012, πριν μπει στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, μεγάλο μέρος των Ελλήνων, ιδίως μετά το Καστελόριζο, ήθελε να δει κάποιον να πλακώνει στο ξύλο μέσα στη Βουλή τους εκπροσώπους του δικομματισμού και να βρει ένα κόμμα να σηκώνει ελληνική σημαία. Ο Καρατζαφέρης είχε τελειώσει, όποτε ο ναζισμός ήταν μια επουσιώδης λεπτομέρεια και συνεχίζει για πολλούς να είναι. Τραγικό, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Γούσταρε «λεβέντες» να διώξουν τις σκηνές από τους ναρκομανείς στην πυλωτή τους, τους τύπους που με το έτσι θέλω και συμβουλές άθλιων δικηγόρων συνιστωσών, κατέλαβαν το ανοίκιαστο σπίτι τους, το εξοχικό τους, που έκαναν γειτονιές της Αθήνας γκέτο. Δηλαδή η ανυπαρξία του κράτους και της αστυνομίας. Έβλεπα πόση ώρα φώναζε το προεδρείο την εξαφανισμένη ασφάλεια της Βουλής, όταν αρπάχθηκε ο Κασιδιάρης με τον Δένδια. Λες και δεν ήταν υποψιασμένη η φρουρά για την πιθανότητα να έχουμε επεισόδιο. Η Χ. Α., στην κρίση αυτή, ήταν η τραγική και άθλια καλοθελήτρια, την στιγμή κατά την οποία οι άθλιες τελευταίες κυβερνήσεις, προωθούσαν, εξόφθαλμα, την μίζα και τον αλόγιστο, διάφανο ή αδιάφανο διορισμό. Δύο καταδικασθέντες σε ισόβια είναι, ήδη, έξω.

Για να μην πω για το σύμβολο αυτής της ανυπαρξίας, του σπασίματος του κέντρου των μεγάλων πόλεων και του παθητικού στο ξύλο της Κανέλη, τον οποία είδε και πρόεδρο Δημοκρατίας από αριστερή, λέμε τώρα, κυβέρνηση. Λες και η Δούρου που έγινε μπουγέλο, ήταν απο άλλο κόμμα. Δυστυχώς οι σεκιουρητάδες και πορτιέρηδες της Χ. Α., αλλά και οι χαλίφηδες των Εξαρχίων, ήταν αυτό που ακριβώς ήθελαν και σε ένα σημαντικό βαθμό συνεχίζουν να θέλουν ως παρουσία, ένα σημαντικό τμήμα των νεοελλήνων, δεξιών, κεντρώων και αριστερών, οι οποίοι εκφράζονται από την μαγκιά, είναι ανάγωγοι και τους οποίους συναντούμε και εμείς συχνά στο δρόμο, στις δημόσιες υπηρεσίες ή στον ίδιο μας τον εαυτό μας.

Όμως η υπόθεση της Χ. Α. ανέδειξε και το πρόβλημα της δικαιοσύνης και της χειραγώγησης των ΜΜΕ. Εκ των πραγμάτων υπήρξε ανικανότητα καταδίκης για διάφορα και δεδομένα περιστατικά παραβατικότητας. Όμως την ίδια στιγμή, ο κάθε αλλοδαπός ο οποίος δολοφονούνταν, χρεώνονταν κατευθυνόμενα στην Χρυσή Αυγή. Σήμερα μια σειρά από τέτοιες δολοφονίες έχουν διαλευκανθεί, με την ενοχή να έχει αποδοθεί σε άλλους θύτες, συχνά σε «εσωτερικά ξεκαθαρίσματα» εντός των αλλοδαπών κοινοτήτων. Όπως βοά η πιάτσα για επηρεασμό της δικαιοσύνης ή κατασκευή στοιχείων, στα πλαίσια της περίφημης δίκης. Σε μια χώρα στην οποία μέλη της «αγωνιζομένης αντιφασιστικής πλευράς», έχουν κάψει κόσμο, έχουν εκτελέσει, υιοί μελών της κυβέρνησης έχουν φυλακισθεί για ποινική παραβατικότητα στο πλαίσιο «αντιεξουσιαστικού αγώνα», ενώ η νεολαία του κόμματος εκπονεί ερωτηματολόγια, μέσα στα οποία υπάρχουν ερωτήσεις αριστερόμετρου ή συμμετοχής σε ομάδες γνωστών – αγνώστων.

Όλα αυτά βέβαια, παρά την σημασία την οποία μάλλον δεν τους δίνουμε,  την προκειμένη στιγμή λειτουργούν αποπροσανατολιστικά ως προς το κύριο πιάτο. Η ταξιδεύουσα Ελλάδα στο μεταξύ οδεύει σε ένα ακόμα Μνημόνιο με τους «θεσμούς», να επιβάλουν το νέο sequel του Μνημονίου, ώσπερ μεθερμηνευόμενον το ξεπούλημα συνεχίζεται. Καταργείται η αργία της Κυριακής σε τμήματα της Αττικής και της Θεσσαλονίκης (εκεί είναι το μεγάλο μερίδιο της αγοράς και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα). «Εναρμονίζεται» το πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων με επικρατούντα στην Ε. Ε., μειώνονται κύριες και επικουρικές συντάξεις από το 2019, καταργείται το ΕΚΑΣ, το αφορολόγητο πέφτει στα 8636 € και στα 5700 € από το 2020. Καλό εσπρέσο και γυμναστήριο. Το καλοκαίρι έρχεται, ανασφάλιστο μάλλον…