Γράφει η
Συρματένια (Τούλα)
Καλογήρου
Φιλόλογος- παιδαγωγός
4ου Γυμνασίου Πτολ/δας
Ήταν 6/10/1980, όταν η γράφουσα αφήνει το πανεπιστήμιο και ως καθηγήτρια πλέον στα σχολεία της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Πτολεμαϊδας, έρχεται να θολώσει τα νερά με την «εξτρίμ» εμφάνισή της: Κολάν παντελόνι μέσα σε μπότα, ένα μπλουζάκι με τιραντάκι, σπορτέξ και ταγαράκι στους ώμους. Αδιανόητο ντύσιμο για την εποχή.
Τη βλέπει ο διευθυντής του Τεχνικού Λυκείου και της αρνείται να μπει στην τάξη με το «έξαλλο ντύσιμο». Απτόητη η νεαρή καθηγητριούλα επιμένει και μπαίνει τελικά στην τάξη των 18χρονων και πλέον μαθητών. Δεν αργεί να συνειδητοποιήσει πως ο Λυκειάρχης είχε πράγματι δίκιο. Οι μεγαλύτεροί της μαθητές την φλερτάρουν αδίσταχτα και όχι μόνον. Νιώθει αμήχανα. Βρίσκει όμως τις ισορροπίες και επιβάλλεται με τον πιο άριστο τρόπο στους επίδοξους εραστές.
10/1981, όταν ο ελληνικός λαός απορρίπτει τη δεξιά και φέρνει το ΠΑΣΟΚ με τον Α. Παπανδρέου στην κυβέρνηση και τον Α. Κακλαμάνη στο Υπουργείο Παιδείας. Μια κυβέρνηση που δεν λέει να ξεχαστεί για το λαμπρό της έργο και την μεγάλη προσφορά της στον τόπο. Κάνει ίση κατανομή πλούτου. Παγώνει τους μισθούς των μεγαλόμισθων και ανεβάζει των μικρόμισθων. Αυτό εξάλλου δεν πρεσβεύει και το σημερινό ΠΑΣΟΚ του 2009; Ισονομία – Ισοπολιτεία.
Εκείνη η κυβέρνηση – για όσους θυμούνται καλά- δίνει την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης και επιτέλους λυτρώνει τις καθηγήτριες απ’ τη μακριά φούστα- ράσο- και τις μαθήτριες από το καλογερικό εκείνο στιλ, για να εκφραστούν ελεύθερα, όπως ταιριάζει σε ελεύθερους πολίτες μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Επισημαίνω βέβαια πως πολλές φορές η μεγάλη ελευθερία σε ανώριμο λαό καταντά ασυδοσία. Κάτι που το διαπιστώσαμε τότε, ξεπερνώντας τα όρια, παρεκτρέπονταν αφήνοντας το κορμί τους γυμνό, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς.
12/1982, η νεαρή καθηγήτρια εγκυμονούσα προσέρχεται ως καλή πιστή να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων απ’ το χέρι του Σεβασμιωτάτου γέροντος φορώντας παντελόνι που της το επέβαλε ο γιατρός της. Ένας παπάς όμως την επιπλήττει μπροστά στον κόσμο σχολιάζοντας «το ανεπίτρεπτο ντύσιμό της».
Τα χρόνια περνούν. Ο κόσμος χαίρεται την ελευθερία του. Οι δημόσιοι υπάλληλοι άνδρες και γυναίκες ξεφεύγουν απ’ το στερεότυπο της γραβάτας και του μακριού και άκομψου ταγιέρ. Παρ’ όλα αυτά όμως πολλοί χώροι, εκκλησία, σχολείο, δημόσιες υπηρεσίες, κοινοβούλιο θέλουν την γυναίκα κατ’ εξοχήν δέσμια του παρελθόντος της, όχι σεμνή αλλά σεμνότυφη.
Οι κυβερνήσεις πέφτουνε εναλλασσόμενες και φτάνουμε στον 10/2009, που ο ελληνικός λαός αναδεικνύει ως πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ.
Ο πρωθυπουργός πλέον της χώρας και καθ’ όλα άξιος παίρνει το τιμόνι του «ναυαγισμένου καραβιού» δίδοντας ελπίδα και αισιοδοξία. «Ανασκουμπώνει τα μανίκια» και με το σύνθημα «Πάμε όλοι μαζί» ξεκινά με «σταθερή κωπηλασία», έχοντας να ξεπεράσει «υφάλους, σκοπέλους», «σκύλες και χάρυβδες»,
«Το καράβι» αναθαρρεύει γιατί και ο τιμονιέρης και οι συνεργάτες του είναι άξιοι. Όλοι με πείρα, γνώση και περγαμηνές. Μία απ’ αυτές και η Τίνα Μπιρμπίλη. Ενώ απ’ το 1980 πέρασαν σχ. 30 χρόνια ο λαός ακόμη εξακολουθεί «κολλημένος» να σχολιάζει όχι το «ποιόν» αλλά το ντύσιμο της υπουργίνας. Όχι το «είναι» αλλά το «φαίνεσθαι».
Μια νεαρή κοπέλα άγνωστη στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που απ’ την πρώτη στιγμή δείχνει το δυναμισμό της.
Καχύποπτοι πολλοί συντηρητικοί την αμφισβητούν λέγοντας: «Δεν έχει ούτε ένα ταγιεράκι το κορίτσι, παρά μόνον ένα τζιν κάπρι και ένα ζευγάρι σπορτέξ». Άλλοι πάλι στέκουν αρνητικοί για το ατημέλητο μαλλί της. Μα τι κριτήρια Θεέ μου!
Ας σοβαρευτούμε ζητώντας απ’ τους εκλεγμένους μας στο κοινοβούλιο προσφορά εργασίας με ζήλο και μεράκι για την πατρίδα μας. Ας μάθουμε να τους κρίνουμε για το έργο τους.
Για την πολυσυζητημένη υπουργίνα μας και για τους αμφισβητίες της τους παραπέμπω στην «Καθημερινή» 25/10/09 στο ένθετο Κ για να διαπιστώσουν ότι καλά την επέλεξε ο πρωθυπουργός.
Το άγνωστο αυτό αυθόρμητο κορίτσι πέρα απ’ την ευρυμάθεια, την οξύνοια, την ξεχωριστή ευφυΐα, διαθέτει επιμονή και υπομονή. Ιδέες για διεκπεραίωση των αρχών της πράσινης οικονομίας και ανάπτυξης. Αρχές για τη δημιουργία ομαδικής συνείδησης νέων προοπτικών και ευκαιριών για την Ελλάδα.
Είναι η υπουργός που θέλει μια ΔΕΗ καθαρή και κερδοφόρα. Περιβαλλοντολόγος στην ομάδα συμβούλων του πρωθυπουργού ως υπεύθυνη για την «πράσινη διπλωματία» με λαμπρές σπουδές. Με μάστερ στο Λονδίνο στην περιβαλλοντική τεχνολογία. Με διδακτορικό δίπλωμα στην ειδίκευση περιβαλλοντικής οικονομίας και διαχείρισης. Παράλληλα με το πανεπιστήμιο εντάσσεται στο επιτελείο της σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων του ΕΜΠ, αποτελώντας με τον αρχιτέκτονα- συγκοινωνιολόγο το ισχυρό περιβαλλοντικό δίδυμο του επιτελείου του Δ. Αβραμόπουλου, τότε δημάρχου. Συνεργάστηκε με τον Αντρίκο Παπανδρέου καθηγητή οικονομίας- περιβάλλοντος. Στην αντιπολίτευση μετακομίζει στη Χ. Τρικούπη και αναλαμβάνει την επιμέλεια των ομιλιών του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τοποθετεί κάδους ανακύκλωσης στο κτήριο και αναλαμβάνει τη μελέτη για τις βιοκλιματικές προδιαγραφές στο νέο κτήριο της Ιπποκράτους. Χαμηλού προφίλ, απλή, με πάθος και όρεξη για δουλειά, αφιερώνεται στο όραμα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Στη Βουλή εξακολουθεί να προτιμά φανατικά τα τζιν και τα αθλητικά παπούτσια. Γι’ αυτό και κατηγορείται απ’ τους συντηρητικούς και με παρωπίδες αρνητές της, που δεν περιμένουν να την κρίνουν απ’ το έργο της, αλλά απ’ την ενδυμασία της.
Ας αλλάξουμε επί τέλους τα κριτήριά μας και για τους κυβερνώντες μας, γιατί καλός υπουργός είναι όποιος επιτελεί έργο και όχι όποιος φορά γόβα ή σπορτέξ.
Η υπουργός μας κ .Τίνα Μπιρμπίλη έχει όλες τις δυνατότητες και τη διάθεση να προσφέρει στην Ελλάδα.
Ας μην προτρέχουμε λοιπόν να κρίνουμε αβασάνιστα και επιπόλαια κάποιους υπουργούς, γιατί δεν μας αρέσει το ντύσιμό τους. Αυτό είναι το τελευταίο. Το πρώτο είναι να επιτελούν εποικοδομητικό έργο. Γι’ αυτό εξάλλου τους εκλέγουμε.
Ας έχουμε την υπομονή να κρίνουμε τους ανθρώπους αλλά και τους υπουργούς μας απ’ την προσφορά και το έργο τους.
Ακολουθεί συνέχεια με θέμα: Γιάννης Βλατής, βουλευτής Ν. Κοζάνης