Με την ευκαιρία που πήγα στην Αθήνα, την 15-Νοεμβρίου όπου παρουσίασα στους Κοζανίτες των Αθηνών το βιβλίο μου «ΚΟΖΑΝΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ»,( Στο διάβα του χρόνου του περασμένου αιώνα) έχοντας άμα και τη συνδρομή και του συνδέσμου Κοζανιτών Αθηνών « Ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ».
Επισκέφτηκα την επομένη, Δευτέρα 16-Νοεμβρίου, τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου στο σπίτι του, στην Ηρώδου Αττικού. Θεωρώ ότι ως ευαισθητοποιημένος Κοζανίτης οφείλω να επισκεφθώ και να δω τον Μιχάλη Παπακωνσταντίονου, γιατί είναι ένας διακεκριμένος Κοζανίτης, που τίμησε την πόλη μας, πρώτα με το συγγραφικό του έργο που αναφέρεται στην Κοζάνη, γνωστά τα βιβλία του, και ιδιαίτερα το βιβλίο
«Μια Βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία», Ιστορία της Κοζάνης 1400-1912».έκδοσης 1992. Σημαντικό βιβλίο που συμπλήρωσε την Ιστορία της Κοζάνης, που είχε γράψει κατά πρώτον ο γυμνασιάρχης Παναγιώτης Λιούφης το 1924, και δεύτερον ως διακεκριμένο πολιτικό στέλεχος για μια τεσσαρακονταετία που τίμησε την πόλη μας με τους υπουργικούς θώκους που κατέλαβε, προσφέροντας θετικό έργο στην Ελληνική πολιτεία και στη γενέτειρά του, την Κοζάνη και το Νομό, και φυσικά και με το συγγραφικό του έργο, πρόβαλλε την Κοζάνη και παρουσίασε πολλά ιστορικά στοιχεία του περασμένου αιώνα. Με μια λέξη, μια προσωπικότητα που ανέδειξε η πόλη μας και οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε. Άλλωστε δεν είναι πλέον και στην ενεργό πολιτική δράση, να προκαλούνται αντιδράσεις.
Επιστήμονες , πολιτικοί άνδρες και απλοί πολίτες της πόλης μας, που ασχολήθηκαν με τη συγγραφή βιβλίων που αναφέρονται στην Κοζάνη είναι ελάχιστοι και ορθώς ο Δήμος Κοζάνης τίμησε με το χρυσό κλειδί της Πόλης τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου.
Την εισαγωγή μου αυτή, που τη θεωρώ απαραίτητη, διότι σήμερα δυστυχώς έχουν χάσει το νόημά τους οι αξίες της ζωής και περιοριζόμαστε σε μια «ξύλινη γλώσσα» άνευ ουσίας. Γι’ αυτό και εμείς, κάποιας ηλικίας, που γαλουχηθήκαμε με αρχές και αξίες της Κοζανίτικης κουλτούρας και τις οποίες κρατούμε ακόμη, οφείλουμε να αποδίδουμε τον ανάλογο σεβασμό στους ανθρώπους που ανάλωσαν πολύ χρόνο, ασχολούμενοι πέρα από τα επαγγελματικά , τα οικογενειακά, τα πολιτικά ενδιαφέροντά τους και άλλα, στην καταγραφή σημαντικών συγγραφικών πονημάτων , που αναφέρονται στην Κοζάνη.
Διότι, η ιστορική πορεία της πόλης μας, μετά την απελευθέρωση της, δεν έχει καταγραφεί και υπάρχουν πολλά στοιχεία και γεγονότα, όχι γνωστά, που θα βοηθήσουν τον μελλοντικό ιστορικό. Και τα βιβλία του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, που αναφέρονται στην Κοζάνη από το 1912 και μετά, περιέχουν στοιχεία χρήσιμα για τον ιστορικό.
Ο σεβαστός μας κυρ’ Μιχάλης, με δέχτηκε με πολύ χαρά, «κόπιασε» μου λέει, να μη ξεχνάμε και την Κοζανίτικη προσλαλιά προσθέτει. «Τι χαμπάρια μας φέρν΄ς απ’ τ’ Κόζιαν’», «πολλά και διάφορα» του λέγω. «Σε περίμενα μετά το τηλεφώνημα που έκανες, γιατί νιώθω μεγάλη χαρά όταν βλέπω Κοζανίτη, και ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, και μου δίνεις μεγάλη χαρά να συζητώ μαζί σου για την Κοζάνη, για τους ανθρώπους της και ιδιαίτερα της παλιάς Κοζάνης που και εσύ ασχολείσαι. Διαβάζοντας το τελευταίο σου βιβλίο, μεταφέρομαι στην Κοζάνη και μάλιστα μου θυμίζει ωραίες νεανικές στιγμές, όταν με το φίλο μου τον Άνθο Πεσλή παίζοντας με το μαντολίνο του, κάναμε καντάδες στις γειτονιές, όπου «πιταρίζουνταν» η καρδιά μας. «Ο κ. Άνθος μου είπε να σου δώσω πολλούς χαιρετισμούς και θα σε περιμένει το 2012 να έρθεις στην Κοζάνη που θα γιορταστούν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της, (1912-2012)» του μετέφερα, και με ένα πλατύ χαμόγελο μου λέει, «ευχαρίστως δέχομαι την πρόσκληση του Άνθου, του σπουδαίου αυτού ανθρώπου και χορωδού, άφησε εποχή με το μαντολίνο του τη δεκαετία του ‘30, όπου συμμετείχε στα σουαρέ, στα πάρτυ, στα απρες-μεντί, «APRES MIDI», γαλλική λέξη, χοροεσπερίδα, που παρέμεινε από το 1916-18 όταν στην Κοζάνη ήταν Γαλλικός στρατός, στην άσχημη εκείνη περίοδο για την Ελλάδα, που είχε χωριστεί σε δύο παρατάξεις, τους Βενιζελικούς και του Βασιλικούς. Ήταν απαραίτητος στις συντροφιές ο Άνθος μαζί με τον αδερφό του το Γιάννη που και οι δύο έπαιζαν ωραίο μαντολίνο και τραγουδούσαν. ο Άνθος μου έμαθε τα πρώτα γαλλικά τη δεκαετία του ’20 και το 1949 υπηρετούσαμε μαζί στη Λάρισα ως αξιωματικοί και εκεί το μαντολίνο έσχιζε καρδιές. Νάξερες Γιάννη τι όμορφες αναμνήσεις μου θύμισες, παλιά και όμορφα χρόνια στην Κοζάνη μας. Θα είμαι εκεί, πες τον Άνθο το 2012, τιμώντας την πρόσκληση του, μπράβο του που έχει δύναμη για ζωή. «Μα» του απαντάω, «ο κ. Άνθος που άγει το 95ο χρόνο της ηλικίας του δεν σταματάει να λέει ότι θα γιορτάσει τα εκατοστά(100) γενέθλια του μαζί με το μαντολίνο του, και η διαύγεια του μυαλού του είναι αρίστη, όταν δε με συναντήσει και ιδιαίτερα στο γηροκομείο όπου πάω και τον βλέπω, μου αφηγείται συνεχώς γεγονότα της παλιάς Κοζάνης με λεπτομέρειες και με ονόματα των ανθρώπων εκείνη της εποχής. «Μα κι εγώ», μου λέει, την 1η Νοεμβρίου είχα τα γενέθλιά μου, μπήκα στα 91, «να τα εκατοστίσετε. σεβαστέ μας κυρ’ Μιχάλη» του λέγω. «Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο και ελπίζω να το τελειώσω». «Εύχομαι να το τελειώσετε για τι θα μας είναι πολύ χρήσιμο».
Μιλήσαμε για περίπου μια ώρα και ή συζήτηση στρεφόταν στην Κοζάνη, ήθελε να πληροφορηθεί για τα θέματα που απασχολούν την πόλη καθώς και για την περιοχή, και τους ανθρώπους αυτής. Λέγοντας «Πολύ θέλω ναρθώ και να επισκεφθώ την Πτολεμαϊδα, τα Σέρβια, το Βελβεντό, το Τσοτύλι, τη Σιάτιστα και άλλα κεφαλοχώρια για να δω τους αγαπητούς μου φίλους και να ζήσω την ατμόσφαιρα της πολιτικής μου ζωής, που οι συμπατριώτες μας με εκτιμούσαν και με ψήφιζαν, γι’ αυτό τους θυμούμαι και τους αγαπώ, τους στέλνω τους καλύτερους χαιρετισμούς μου».
Ήταν μια πάρα πολύ καλή συνάντηση γιατί μιλήσαμε για πολλά πράγματα και το ενδιαφέρον του ήταν βαθιά ανθρώπινο, που το συνόδευαν μνήμες, πολλές μνήμες από την πολιτική του πορεία, που είχε δοθεί στην υπηρεσία του λαού και στην πρόοδο και εξέλιξη της Ελληνικής πολιτείας. Προτού τον αποχαιρετίσω του ανέφερα μια πρόταση που είχα κάνει προ ετών, την οποία δημοσίευσα στον τοπικό τύπο: «Να ιδρυθεί Ίδρυμα Μιχάλη Παπακωνσταντίνου», με τη συνεργασία της οικογένειας του και του Δήμου Κοζάνης και να εγκατασταθεί στον παλιό Αλευρόμυλο που είχε ο πατέρας του στην κοινότητα της Αγίας Παρασκευής Κοζάνης, διαμορφούμενος καταλλήλως. Την πρότασή μου την είχα θέσει και στην κόρη του Ελένη καθώς και στον ανιψιό του Γιώργο Παπακωνσταντίνου και νυν υπουργό Οικονομικών, που την είδε πολύ ενδιαφέρουσα. Κάποιος θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για την ίδρυση, εγώ την ιδέα την έριξα. Με κείνη τη βραχνή φωνή μου λέει, «Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ, με τιμά η πρότασή σου και η αγάπη που δείχνεις για μένα». «Το αξίζετε του απαντάω».
Τον αποχαιρέτησα , αφού τον ευχαρίστησα για το χρόνο που μου διέθεσε να συνομιλήσουμε, με ευχαρίστησε και αυτός για την επίσκεψη που του έκανα, και μου είπε, «όταν κατέβεις Γιάννη στην Αθήνα, θα χαρώ πολύ να σε δώ, γιατί μου μεταφέρεις την ατμόσφαιρα της Κοζάνης».
Να προσθέσω λίγα λόγια για την παρουσίαση του βιβλίου.
Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του Πανελληνίου Φαρμακευτικού Συλλόγου, η οποία μας παραχωρήθηκε τη μεσολαβήσει του Νομάρχη Κοζάνης κ. Γ. Δακή, ως πρώην αντιπρόεδρος του συλλόγου. Και τελούσε υπό την αιγίδα του Δημάρχου Κοζάνης κ. Λάζαρου Μαλούτα, ο οποίος και παραβρέθηκε στην παρουσίαση.
Το βιβλίο παρουσίασαν οι Μαριάνθη Καπλάνογλου, εγγονή του «Φώτο Κυριάκος», για να θυμίσω στους παλιούς Κοζανίτες, είναι επίκουρος καθηγήτρια της Λαογραφίας του πανεπιστημίου Αθηνών και η Διονυσία Σταύρου, κόρη του Νομάρχη Κοζάνης του 1929, Δημητρίου Σταύρου, καθηγήτρια της κοινωνιολογίας. στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την παρουσίαση παρακολούθησαν 150 περίπου Κοζανίτες των Αθηνών, που εξέφρασαν τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους για όσα άκουσαν και τους θύμισαν τη γενέτειρα και την παλιά και όμορφη εποχή της Κοζάνης μας. Στο τέλος τους είπα ότι με το νέο βιβλίο που ετοιμάζω θα ξανανιώσετε την ομορφιά της παλιάς Κοζάνης μας. Και κλείνοντας τους είπα και τέσσερα Κοζανίτικα ανέκδοτα, που δεν σταμάτησαν να γελούν και να χειροκροτούν, τόση ευχαρίστηση αισθάνθηκαν
Γιάννης Κορκάς