Στα γιορτινά του ντύθηκε (με τη φροντίδα του εφημερίου, της εκκλησιαστικής επιτροπής και των κατοίκων του χωριού) το πανηγυρίζον (8 και 9-11-2014) εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου Λευκάρων της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης και υποδέχτηκε ως μία μικρή και όμορφη κιβωτός τους πιστούς που προσήλθαν σ’ αυτό για τις εορταστικές Ακολουθίες του εορταζόμενου Αγίου, του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης.
Οι τοίχοι του εξωκλησιού όλοι αγιογραφημένοι, με παραστάσεις από τη ζωή του Χριστού και με πρόσωπα των Αγίων, δείχνουν την πίστη και την αγάπη των Λευκαριωτών στην εκκλησιαστική διακοσμητική, στη λατρεία. Στο προαύλιο του εξωκλησιού δυο ψηλά γέρικα πλατάνια καθώς ρίχνουν τη σκιά και τη δροσιά τους στο μικρό ναό, προσφέρουν συγχρόνως και στον επισκέπτη – προσκυνητή τον κατάλληλο χώρο για ξεκούραση, περισυλλογή και ‘’κατά μόνας’’ προσευχή.
Στο πρόσωπο και στο βίο του Αγίου Νεκταρίου θριαμβεύει το πρότυπο της υπομονής, της σιωπής και της ανεξικακίας (αυτά, ίσως, πέρα από την αναμφίβολα θεολογική κατάρτιση του ανδρός, τον ανέδειξαν άγιο) απέναντι στην οργανωμένη συκοφαντία και αδυσώπητη πολεμική καθώς –δυστυχώς – και σε μια ‘’σκυφτή’’ και συμπλέουσα (με όλα αυτά τα άθλια) εκκλησιαστική διοίκηση.
Τον Εσπερινό τελέσαμε οι πατέρες: π. Αθανάσιος Παπαϊωάννου (Ίμερα), π. Νικόλαος Κανταρζής (Μεσιανή), π. Λάζαρος Βασδέκης (Λεύκαρα) και ο γράφων.
Στο Αναλόγιο έψαλαν οι ψάλτες: ο Παύλος Φούντογλου, ο Αχιλλέας Καγιόγλου, ο Γεώργιος Παπαγεωργίου, ο Σταύρος Γεμενετζίδης, και ο Γεώργιος Φούντογλου.
Τα Λεύκαρα, χωριό 180 περίπου κατοίκων, που οι πρόγονοί τους ήρθαν πρόσφυγες από την Αμάσεια του Πόντου, βρίσκεται στον οδικό άξονα Βαθυλάκκου, Μεσιανής, Κουβουκλίων, Ροδίτη και Λευκάρων. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, την τυροκομική και με την καλλιέργεια ροδάκινων. Οι καλλιεργητές ροδάκινων είναι εγγεγραμμένα μέλη στους δύο συνεταιρισμούς του Βελβεντού ‘’ΑΣΕΠΟΠ’’ και ‘’ΔΗΜΗΤΡΑ’’.
Οι πρόσφυγες του Πόντου και της Μικρασίας είναι φορείς αυτού του συνθετικού πολιτισμού ορθοδοξίας και ελληνικότητας, με τα πηγαία αισθήματα της καλοσύνης, της χαράς, της καταδεχτικότητας και της δημιουργικής συνεργασίας, αισθήματα κοινά σε όλα τα προσφυγοχώρια, που μαρτυρούν την κοινή μήτρα του πολιτισμού τους. Μια μήτρα, που τα ζώπυρά της διατηρούνται ακόμα – ευτυχώς – ζωντανά (με ελπιδοφόρα προοπτική) στο εκκλησιαστικό πλαίσιο του Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης.
Μετά τον Εσπερινό ο Ιερός Ναός προσέφερε κέρασμα με πλούσια και καλομαγειρεμένα εδέσματα από τις γυναίκες της Ενορίας με ντόπιο ρακί και κρασί.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Μεγαλυνάριον.
Ώφθης Εκκλησίας νέος αστήρ, εν εσχάτοις χρόνοις, τη οσία σου βιοτή· όθεν καταυγάζεις, πιστών τας διανοίας, ταις νοηταίς ακτίσι, Πάτερ Νεκτάριε.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
9-11-2014
