«…Η εργατικότητα, η εντιμότητα, η αξιοπρέπεια ο σεβασμός στην γνώμη του άλλου, η συνείδηση καθήκοντος και ευθύνης. Αυτά έχουν εκλείψει από τον τόπο μας και δεν υπάρχουν πια».
Κωστής Στεφανόπουλος
Η Δημοκρατία με αφετηρία την αρχαία Ελλάδα, είναι το πολίτευμα του μέτρου και μπορούμε να πούμε πως αποτελεί το κέντρισμα για έμπνευση και πηγή ιδεών.
Θα ήμασταν προγονόπληκτοι όμως,, αν θεωρούσαμε ότι το πολίτευμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αποτελεί και σήμερα πρότυπο για αντιγραφή. Σημασία έχει πως η ουσία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος έχει αναλλοίωτες αρχές, που στηρίζονται στο βάθρο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας. Η όποια παρέκκλιση από τις αρχές αυτές νοθεύει την Δημοκρατία και οδηγεί σε ατραπούς δύσβατους και ολισθηρούς.
Χάριν της αίσθησης ελευθερίας τα έθνη μεγαλούργησαν και έδωσαν φως στην ιστορία. Έτσι ο άνθρωπος ανέβηκε μερικά σκαλιά ψηλότερα. Σε εποχές ανυπαρξίας αυτών των στιγμών από τα έθνη, οι μετριότητες κυριαρχούν και ο δρόμος της ιστορίας δεν έχει να επιδείξει τίποτα το αξιόλογο..
Έλεγε ο Κων.Τσάτσος «Η Δημοκρατία για να ευδαιμονήσει θα έπρεπε να στηρίζεται στην αυστηρά πειθαρχημένη και περίτεχνα εκλεπτυσμένη .στόχαση των πολιτών και εν τούτοις χτίζεται μοιραία και τυχαία επάνω σε πάθη και συμφέροντα».
Τα πάθη και τα συμφέροντα όταν είναι καθοδηγούμενα, είναι αυτά που «ανεβάζουν» τις μετριότητες, οι οποίες δεν έχουν το ηθικό σθένος να παραδεχτούν πως δεν είναι γεννημένες για αρχηγοί. Είναι ταγμένες να υπηρετούν συμφέροντα, τα οποία, καμιά σχέση δεν μπορεί να έχουν με την πρόοδο των εθνών.
Συνήθως δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως στην Δημοκρατία ο λαός είναι κυρίαρχος και παίρνει μόνος του αποφάσεις. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ονόμασε τις Δημοκρατίες «φιλελεύθερες ολιγαρχίες», όπου κυριαρχεί μια μειοψηφία. Είναι όμως προτιμότερο, διότι εδώ υπάρχουν φιλελεύθεροι θεσμοί, κατάλοιπο των αγώνων του παρελθόντος, όπου η εργατική τάξη έπαιξε σημαίνοντα ρόλο .
Ξεκαθαρισμένο όμως, ότι ο λαός δεν είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι κανείς δεν τον ρώτησε για την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και κανένας τον Ρώσικο λαό αν θέλει να πάει στο Αφγανιστάν.
Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση, με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες υποχρεώθηκε η κυβέρνηση των ΗΠΑ να σταματήσει τον πόλεμο, ενώ στην δεύτερη, ο Ρωσικός λαός δεν ήταν σε θέση να το κάνει. Μπορεί στις Δημοκρατίες οι λαοί να μην αποφασίζουν, αλλά μπορούν να διαμορφώσουν εξελίξεις. Αδιάφθοροι όμως δεν είναι ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε ο λαός. Ο Αριστοτέλης λέει πως ο λαός διαφθείρεται με τις προεκλογικές υποσχέσεις αλλά διαφθείρεται λιγότερο από τους ολίγους.
«Ευδιαφθορώτεροι γαρ οι ολίγοι των πολλών εισίν και κέρδει και χάρισιν»
Η Δημοκρατία στο διάβα της έφτασε να παρέχει μια μόνον ελευθερία στον πολίτη και αυτή μια φορά στα 4 χρόνια. Είναι η εκλογική κατάθεση ψήφου. Η ελευθερία πεθαίνει τόσο αθόρυβα, που ούτε νοιώθουμε τίποτα.
Η «φιλελεύθερη ολιγαρχία» κατά Κορνήλιου Καστοριάδη, είναι τώρα πιο εξελιγμένη και η πλύση εγκεφάλου σοφότερη. Τον ρόλο αυτόν τον έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ. Η διάβρωση και η έννοια της λέξης Δημοκρατία περνάει από πολλά φίλτρα και για κάθε δυσκολία, η λέσχη «Μπίλντεμπεργκ» παρέχει κάθε υποστήριξη. Αυτή ξέρει!
Η σύγχρονη Δημοκρατία πλέον δεν στηρίζεται στις μονάδες καταστολής, ούτε καν στα τάνκς. Στηρίζεται στο χειρισμό της γλώσσας, της ιστορίας και της σκέψης. Η ελευθερία πεθαίνει τόσο αθόρυβα, που ούτε νοιώθουμε τίποτα. Είμαστε όμως ελεύθεροι επειδή ψηφίζουμε; Η δικαιοσύνη και η ισότητα είναι ζητούμενο! Το αυταρχικό σύστημα εξουσίας, εκμεταλλευόμενο την ανωριμότητα του πολίτη, οδηγεί στο κενό.
Οι ιδεολογίες της αντιεκμετάλλευσης έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης και μόνο που μένει… είναι η βασιλεία των ουρανών. Όλοι την θέλουν, αλλά κανείς δεν ξέρει τον δρόμο που οδηγεί εκεί.
Κάποτε στον λαό είπαν πως για όλα φταίει η Δεξιά, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε, όταν γνώρισε την αριστερά. Τώρα ούτε καν διαμαρτύρεται. Δεν αντιδρά. Ίσως να αισθάνεται χορτάτος που τον ταΐζουν κάθε μέρα με γερές δόσεις ιδεολογίας και φανατισμού!
Λέει ο Μίκης Θεοδωράκης: «Κάποτε ο Ανδρ. Παπανδρέου έριξε το σύνθημα ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά και με τον δικό της μπαμπούλα πήρε την αριστερά και κατάφερε να κυβερνήσει 20 χρόνια. Αλλά και αυτός την πάτησε, όπως όλες οι εξουσίες. Η εξουσία διαφθείρει. Ο κόσμος όμως εκδικείται, ακόμα και αυτούς που αγαπάει. Εμπιστεύτηκε την αριστερά κάποτε, χύθηκε αίμα, δεν συγχώρησε όμως τα λάθη της. Τα κρατάει αυτά ο κόσμος».
Σήμερα η Δημοκρατία είναι «μιντιακή». Μια μονοκρατορία με πολιτικά και εκλαϊκευμένα μέτρα. Ένα είδος πολιτισμένης δικτατορίας κατά Τζώρτζ Όργουελ!
Το «σύστημα» είναι αυτό που πραγματικά κυβερνάει, με φωνές διαμαρτυρίας απέναντι, αλλά το ΝΑΙ εκείνης της πλευράς ποιο είναι; Κάποτε η νεολαία ήταν στην πρωτοπορία, για να έχουμε Δημοκρατία και κατακτήσεις. Που είναι σήμερα η νέα γενιά, να αγωνιστεί όπως τότε για το 1.1.4, το 15% για την παιδεία, το κυπριακό, το Βιετνάμ, την ειρήνη, την ανεργία, το κοινωνικό κράτος; Το πανεπιστήμιο από πρωτοπόρο κάποτε, τώρα που είναι;
Κατά τον αοιδό Νότη Σφακιανάκη «…Δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο και σαν ευαίσθητο παιδί παράπονο με πιάνει, που γίναν τόσο κίναιδοι, τα λαμόγια και οι ρουφιάνοι. Έχουνε γνώμη άσχετοι γλύφτες… Γι΄αυτούς τους ψεύτικους καιρούς το σύστημα μου φταίει, που κάνει πρώτους πάλι αυτούς, πούναι για τελευταίοι..»
Για να έρθει η έκρηξη από τον Κωστή Στεφανόπουλο, που καταγγέλλει την έλλειψη ηθικών αξιών και αρχών, την αναξιοκρατία και την διαφθορά, την σπατάλη του δημοσίου χρήματος και προτείνοντας μείωση του αριθμού των βουλευτών στους 200. Στηλιτεύει κυρίως τον κομματισμό που οδηγεί σε αναξιοκρατικές επιλογές, με αποτέλεσμα οι «επιλεγόμενοι» να μην έχουν ηθικές βάσεις και να καταλήγουν σε σκάνδαλα, σε διαφθορά, που είναι το βασικό μειονέκτημα του πολιτικού βίου.
Όπως είπε: «Η Δημοκρατία είναι ένα πολύ ευαίσθητο πολίτευμα που υπόκειται σε μύριες όσες προσβολές από τους ίδιους τους μετέχοντες στο πολίτευμα αυτό, που υπηρετούν τάχα».
Ας συγκρίνουμε αυτά που δήλωσε ο Κωστής Στεφανόπουλος με αυτά που είπε ο Ισοκράτης (436-338Π.Χ) και έτσι το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του: « Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθει το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Διαμαντής Θ.Βαχτσιαβάνος