Επειδή τον τελευταίο καιρό πολλά έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί για τους νέους, για την κρίση την οποία διέρχονται, για τις εμπλοκές τους σε κατακριτέα φαινόμενα που λυπούν και ανησυχούν κάθε σώφρονα πολίτη και τα οποία μας προβληματίζουν ιδιαίτερα, επανέρχομαι και πάλι στο θέμα αυτό που απασχολεί όλους τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας.
Είναι αλήθεια ότι κάθε εποχή έχει τα προβλήματα της, αλλά και τα ενδιαφέροντα των φορέων για την επίλυση τους. Για μας τους μεγαλύτερους που ζήσαμε μια ζωή γεμάτη στερήσεις και δυσκολίες, με περιορισμούς και τιμωρίες, δεν περίσσευε χρόνος να ασχοληθούμε με θέματα που οι νέοι σήμερα φέρνουν στην επικαιρότητα.
Σήμερα τα παιδιά ζουν μέσα στην άνεση, χωρίς καμία στέρηση τα περισσότερα, ικανοποιούνται και οι πιο παράλογες απαιτήσεις, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν εγωϊστικές τάσεις και να πιστεύουν ότι ότι είναι γύρω τους ανήκει.
Οι γονείς μη αντιλαμβανόμενοι το τρομερό λάθος τους, δημιουργούν με αυτό τον τρόπο παιδιά που δεν έχουν το σθένος, αλλά και τη δυνατότητα να ξεπεράσουν κανένα εμπόδιο, ελπίζοντας ότι ο γιόκας τους θα τους ξεπληρώσει στο πολλαπλάσιο, όταν θα μπορέσει να ενταχθεί κάποτε ως δημιουργικό μέλος της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν είναι η αγάπη για τα παιδιά μας. Η αγάπη πρέπει να είναι ήρεμη, προσεκτική ώστε να τα κάνει ενάρετα, διότι αυτό είναι το αληθινό είδος της γονικής αγάπης.
Ένα λάθος που κάνουν οι περισσότεροι γονείς, είναι ότι θέλουν τα παιδιά τους ν’ ανέβουν ψηλά έστω κι αν δεν έχουν φτερά.
Τα προωθούν σε επαγγέλματα για τα οποία δεν έχουν δυνατότητες, με αποτέλεσμα την πολυετή φοίτηση.
Τα τελευταία χρόνια με περισσότερη έμφαση σε σύγκριση με το παρελθόν, γίνεται λόγος για πολλές και ποικίλες κρίσεις.
Υποστηρίζεται η άποψη από μερικούς θέλοντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ότι δεν είναι οι νέοι που φαίνονται διαφορετικοί, από ότι εμείς ήμασταν στην ηλικία τους, αλλά ότι εμείς βραδυπορούμε και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον ρυθμό.
Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, η δε σημερινή παρουσιάζει μια ιδιομορφία και μία παγκοσμιότητα, γιατί κάτω από τη σημερινή κρίση της νεολαίας, υποβόσκει ένας διαβρωτικός φόβος για το μέλλον, που είναι η επαγγελματική αποκατάσταση.
Η κρίση της νεολαίας είναι ένα μέρος της γενικότερης κρίσης που μαστίζει τις σημερινές κοινωνίες, που κι αυτές οφείλονται και στην αλματώδη ανάπτυξη των επιστημών, με αποτέλεσμα ολοένα να αυξάνεται ο αριθμός της ανεργίας, που οδηγεί πολλές φορές σε ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα των νέων, αλλά και άλλων κακοποιών στοιχείων που λένε πως τους συμπαραστέκονται στους αγώνες.
Σ’ αυτό βοήθησε και η απόλυτη ελευθερία που έχουμε σαν πολίτες αλλά και η ατιμωρησία των παραβατών, που ενώ καταστρέφουν περιουσίες απλών πολιτών, ουδέποτε τιμωρήθηκαν με αποτέλεσμα να αποθρασύνονται περισσότερο.
Η ελευθερία έχει τα όρια της, διότι ελευθερία δεν είναι το να μπορεί κανείς να κάνει ότι θέλει, αλλά να μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει. Μαζί με την ελευθερία πρέπει να συμβαδίζει και η πειθαρχία, διότι και παιδαγωγικά συστήματα τα οποία εξεθείαζαν τα πλεονεκτήματα της ελευθερίας και της πρωτοβουλίας, διευκρίνιζαν ότι η πειθαρχία είναι αναγκαία ακόμη και με περιοριστικά μέσα.
Εδώ αφορά την κρίση των νέων στις μεγαλύτερες ηλικίες, όταν βρίσκουν τις πόρτες εργασίας κλειστές, όταν αποκλείονται από δίκαιες διεκδικήσεις, όταν νιώθουν ότι είναι τα παράσιτα μιας κοινωνίας που είναι προορισμένη για τους έχοντες.
Οι νέοι βλέπουν να προδίδονται οι αξίες, οι ευκαιρίες να περνούν από δίπλα τους αναξιοποίητες, γιατί ξέχασαν πια πως κερδίζονται. Δε τους δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν κόλπα. Αυτά είναι για τους επιτήδειους. Περιμένει τη σειρά του που δεν έρχεται ποτέ. Βλέπει την υπομονή του να χάνεται, την καρδιά του να σκληραίνει, τους κόπους να πάνε χαμένοι, οι ελπίδες να εξανεμίζονται και τα οράματα τους να σβήνουν. Βαρέθηκε να χτυπά πόρτες και να παίρνει αρνητικές απαντήσεις.
Πως όμως έφθασε η κρίση σ’ αυτό το σημείο ώστε να προκαλεί σήμερα ανησυχίες και αν προσπαθήσουμε να επιρρίψουμε ευθύνες αναμφίβολα φταίνε η Πολιτεία και η Κοινωνία.
Η ρίζα του κακού είναι βαθιά και ευθύνονται γι’ αυτήν την κρίση, αλλά κάτι πρέπει να γίνει, ώστε να βρεθεί διέξοδος.
Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων δεν γίνεται σωστά και δεν κατευθύνεται εκεί που πρέπει ώστε να αποδώσουν και να μην παρατηρείται το σημερινό αλαλούμ να επιδιώκουν όλοι επαγγέλματα που αποδίδουν περισσότερα και κουράζουν λιγότερο.
Η Πολιτεία για να αποφύγει το πολιτικό κόστος εισάγει απρογραμμάτιστα τους νέους στα Πανεπιστήμια και στις λοιπές σχολές, δημιουργώντας έτσι νέα τάξη ανέργων επιστημόνων. Στις κατηγορίες που υπάρχει κορεσμός να ελαττωθεί ο αριθμός εισακτέων, ενώ απεναντίας να δημιουργηθούν τμήματα που να εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση.
Ένα άλλο κοινωνικό μέτρο που θα μετρίαζε την αδικία και θα μείωνε τις αντιδράσεις είναι η μερική απασχόληση των αποφοιτούντων από τα πανεπιστήμια ώστε να εξασφαλίζουν προσωρινά ένα μέρος των απαραιτήτων τα προς το ζειν, την προετοιμασία τους για την μελλοντική ένταξη τους στους χώρους εργασίας ή την καταβολή ενός επιδόματος από ένα ταμείο κοινωνικής πολιτικής αρωγής.
Τρίτο μέτρο που πρέπει να εφαρμόσει η Πολιτεία, είναι ότι πρέπει να λειτουργήσει με ίσους όρους για όλους τους νέους. Αξιοκρατία όχι μόνο στις προσλήψεις, αλλά και στην μετέπειτα εξέλιξη.
Δεν είναι δυνατόν να βολεύονται πάντα οι δικοί μας, να προάγονται οι ανίκανοι, να καταλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις οι ανίδεοι και μετά να χωλαίνει η Δημόσια Διοίκηση με όλα τα θλιβερά επακόλουθα.
Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα και γνωρίζουμε πως λειτουργούν ακόμη οι υπηρεσίες επιλογής των προσλαμβανομένων. Να σταματήσουν οι εξαιρέσεις, οι δια του παραθύρου εισερχόμενοι που πολλές φορές γεμίζουν τα γραφεία και ασχολούνται με τη μελέτη εντύπων. Να καταργηθούν τα προνόμια που έχουν ορισμένοι κλάδοι να διορίζονται τα παιδιά τους χωρίς διαγωνισμό.
Εάν πραγματικά θέλουμε να επικρατήσει κοινωνική γαλήνη, ας δημιουργήσουμε μια δίκαια κοινωνία. Αδιάβλητες επιτροπές, αδέκαστοι εξεταστές και αποτελέσματα πραγματικά όχι εικονικά.
Πρέπει να πείσουμε τους νέους και να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη τους, διότι με αυτά που βλέπουν και παθαίνουν έφθασαν να μισούν κοινωνία και ανθρώπους και νοιώθουν απογοητευμένοι σαν παιδιά ενός άλλου Θεού. Η κοινωνική ανισότητα, η έλλειψη δικαίου και δικαιοσύνης, οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα ανεκπλήρωτα οράματα έχουν σαν αποτέλεσμα την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Κράτος, σχηματίζοντας τη γνώμη όλοι ίδιοι είναι.
Ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια Πολιτεία τέτοια που να νοιάζεται το ίδιο για όλα τα παιδιά της.
Δεν είναι δυνατόν να ζουν άνετα οι λίγοι, και οι περισσότεροι να αγωνίζονται κι ένα μέρος να αντιμετωπίζει προβλήματα διαβίωσης. Ας λάβει μέτρα η Πολιτεία για τους πολλούς, ας προχωρήσει σε γρήγορες και αποτελεσματικές αποφάσεις, δε χρειάζονται ούτε άλλοι πειραματισμοί, ούτε άλλες αναβολές.
Αρκετά πλήρωσε ο τόπος, οι νέοι έχασαν την υπομονή τους και ο λαός αδημονεί και περιμένει. Ας μη τους διαψεύσουμε όλους αυτούς, ας τους δώσουμε την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω πως έχουν και αυτοί δικαίωμα στη ζωή αλλά γιατί και σ’ αυτούς στηρίζεται το μέλλον της πατρίδας μας.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ