Φαίνεται πως τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα.
Η Γενιά του ’40 δέχτηκε απρόκλητη εξωτερική επίθεση της Ιταλίας και της Γερμανίας, κράτη που προηγουμένως είχαν δηλητηριάσει τους λαούς τους με το φασισμό και το ρατσισμό, αν όχι στο σύνολό τους, πάντως στην πλειοψηφία τους, και με την ένοχη σιωπή και την ανοχή των εκκλησιών της Ευρώπης (ίσως και με τη στήριξή τους) απέναντι στον επιτιθέμενο φασισμό και ρατσισμό, και απάντησε ΟΧΙ. Υπέστη αιματηρές θυσίες για τη λιτή αυτή απάντηση-θέση.
Σήμερα ο ελληνικός λαός-και όχι μόνο-απειλείται από το φάσμα της πείνας και της απώλειας της εθνικής του ανεξαρτησίας, το χειρότερο με τον κίνδυνο για την απώλεια της αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας.
Ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι η εκδήλωση αρρώστιας, που τα γενεσιουργά αίτιά της είναι εσωτερικά, εκδηλώνονται κατ’ αρχήν ως ατομική σκέψη και πράξη και στη συνέχεια έρχονται ανάλογες πολιτικές διακηρύξεις, επενδύονται με το μανδύα του πολιτικού σχεδιασμού για την κοινωνική τους επικράτηση άλλοτε με ήπιο, μεθοδικό, άλλοτε με βίαιο και μάλιστα έντονο τρόπο. Δεν είναι οπωσδήποτε ο φασισμός και ο ρατσισμός αναγκαστικά μακριά μας και πάντα έξω από τα εθνικά μας όρια. Η εθελοτύφλωση, όσο και αν θώπευσε συνειδήσεις και υπήρξε, δυστυχώς, δημοφιλής, ωστόσο αποδείχνεται ολέθρια για τις κοινωνίες και τους λαούς, που θέλουν πάντα να εντοπίζουν τη σαπίλα στους ‘’εξωτερικούς εθνικούς εχθρούς’’, σπάνια και ποτέ στο ίδιο το πάσχον – και από δική του υπαιτιότητα, αδιαφορία, ανοχή, ενίοτε και με την ενεργό συμμετοχή και δράση ρατσιστικών έντεχνα καμουφλαρισμένων με δημοκρατικοφανείς όρους θυλάκων του ξιπασμένου ελιτισμού – λαϊκό σώμα.
Η καταδίκη του ρατσισμού και του φασισμού μονομερώς στην εξωτερίκευσή τους και πολιτική τους ανάπτυξη όσον αφορά την ολική θεραπεία του κοινωνικού σώματος, είναι επιφανειακή και γι’ αυτό αναποτελεσματική, ενέχει πάντα τον κίνδυνο της επανεμφάνισή τους στο εγγύς μέλλον είτε εξωεθνικά είτε εσωεθνικά. Η δημοκρατία ποτέ δεν ήταν δεδομένο και απείραχτο κοινωνικό αγαθό από τους φανερούς ή κρυφούς καιροφυλακτούντες εχθρούς της.
Για την εντελώς εξάλειψή τους, απαιτείται η εκ βάθους εκρίζωση, συνεργούσης και της ανθρώπινης ή καλύτερα θεανθρώπινης Παιδείας με χαρακτηριστικά κοινωνιοκεντρικότητας. Παιδεία που σπέρνει φυλετικές υπεροχικές φυσικές διακρίσεις στους μαθητές, κατασκευάζοντας άλογες ατομικές οντότητες πολτώδους μάζας και ‘’χρήσιμους ηλίθιους’’ για ομάδες άλογης κρούσης, και πολιτική που ενισχύει και επενδύει σε τέτοιον παραλογισμό είναι επικίνδυνες και διαλυτικές της ενότητας του κοινωνικού σώματος. Πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα. Αύριο θα είναι αργά…
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος
(30-10-2011)