Σε σκιτσογράφημα στον «τύπο» βλέπουμε την γιαγιά να πηγαίνει βόλτα το εγγονάκι της, να το ρωτάει τι θα γίνει σαν μεγαλώσει. Και εκείνο να απαντά: «άνεργος!».
Η εικόνα και ο διάλογος αφήνουν μια γλυκό-πικρη γεύση. Θέλεις να χαμογελάσεις με το ύφος του μικρού, αλλά η γεύση είναι πικρή. Μια εικόνα χίλιες λέξεις όπως λένε οι κινέζοι και εδώ διαπιστώνεται ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας. Η νέα γενιά μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς ελπίδα. Άνθρωποι με πολλά προσόντα, αλλά με όνειρα φευγάτα!
Είχε πει ο Κομφούκιος : « Ο μεγάλος άνδρας έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. Ο μικρός από τους άλλους»
Αν «μεγάλοι» θεωρούνταν κάποτε αυτοί που μας κυβερνούν, τα γεγονότα συνηγορούν πως τώρα πια, δεν είναι καθόλου «μεγάλοι». Ενώ οι νέοι ηγεμόνες απαιτούν συνεχώς περισσότερα από τους άλλους, οι ίδιοι για τον εαυτό τους έχουν διαμορφώσει συνθήκες «πάρτα όλα» και ειδικής προστασίας από κάθε ανομία. Δικαιώνουν έτσι πλήρως τον Κομφούκιο… «ο μικρός απαιτεί από τους άλλους».
Σε συνέντευξη της η Λένα Διβάνη στο ΕΘΝΟΣ και στην ερώτηση «τι σας ενοχλεί στους πολιτικούς», λέει: « Ενώ τα σπίτια μας καίγονται, αυτοί αντί να καλέσουν την πυροσβεστική, καλούν τα κανάλια να καταγγείλουν την πυρκαγιά».
Η «μεταπολίτευση» στο ξεκίνημα της είχε ένα μείγμα παλιάς κοπής πολιτικών, ανακατεμένο με νέους στην πολιτική γεμάτους ελπίδες και όλο αυτό μπολιασμένο από την «γενιά του Πολυτεχνείου». (Οι σοβαροί και συνεπείς αγωνιστές δεν πολιτεύτηκαν ποτέ, τιμώντας τα ιδανικά των αγώνων εκείνων. Η προσφορά τους ήταν μεγάλη στην κοινωνία και εκτός πολιτικής).
Η κατάληξη της «μεταπολίτευσης» ήταν τα πολιτικάντικα σκάνδαλα, με την πλήρη καταλήστευση του δημόσιου πλούτου. Κάτι σαν την κόλαση του Δάντη, όπου τελικά τους κολασμένους δεν τους ήθελε κανείς. Ακόμα και στην κόλαση ήταν ανεπιθύμητοι, γιατί θα δημιουργούσαν προβλήματα και θα χαλούσαν την τάξη του κάτω κόσμου!
Σ΄αυτό το περίεργο σκηνικό, δημιούργημα του «πολιτικού προσωπικού της βουλής» , ήρθαν και «έδεσαν» οι παραφυάδες Οέο των «κομματικών στελεχών» και που όλοι μαζί οδήγησαν στο ξεχαρβάλωμα θεσμών και κοινωνίας. Οδήγησαν στην διάλυση, στην διαφθορά, στην ΟΝΕ, στην μάστιγα της ανεργίας, στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, στα δομημένα ομόλογα, στις μίζες, στις επικύψεις, στα μνημόνια, στην πτώχευση, για να είναι τώρα τα ξένα κέντρα που αποφασίζουν!
Χαμός ξαφνικά για τις «χαμένες λίστες», αλλά αυτές ήταν από πριν γνωστές. Θεωρούνταν όμως «χαμένες» γιατί έκαιγαν πολλούς και χαλούσαν την καλά δομημένη πυραμίδα αυτών που έκαναν ως και τα υποβρύχια να γέρνουν από τις πολλές επικύψεις! Πίσω από τις «λίστες» κρύβονται μίζες εξοπλιστικών προγραμμάτων, of shore εταιρείες και πολλά αντίδωρα για τους πρόθυμους εμπλεκόμενους!
Μια ζωή παγίδες για τα συνήθη υποζύγια, λακκούβες και ανηφόρες για την κοινωνία, η οποία συνήθως είναι αυτή που χάνει το ματς. Όλη η Ελλάδα μια γειτονιά, όπου το παιχνίδι είναι καλά στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Ας είναι καλά οι «εξεταστικές επιτροπές» της Βουλής που ξέρουν να βγάζουν λάδι «τα λερωμένα τ’ άπλυτα»!
Οι τυχοδιώκτες της κρίσης συνεχίζουν να πυροβολούν στο ψαχνό, έχοντας από κοντά τους κολαούζους Οέο της κομματικής πυραμίδας , οι οποίοι περιμένουν όπως πάντα ευκαιρίες γλύφοντας και σέρνοντας να ανεβούνε στην κορυφή, για «κατάληψη» καλά αμειβόμενης θέσης!
Αποκαλυπτικός ο Xenofon στο ΠΟΝΤΙΚΙ, όταν λέει, πως είναι δυνατόν «η κοινωνία να επιβραβεύει τον κάθε ελάχιστο ανθρωπάκο, ο οποίος ανοητολογεί, παραληρεί, υβρίζει, φωνασκεί, κατακρίνει και αν είναι δυνατόν να τον τοποθετεί στην…βουλή. Το πιο τραγικό από όλα είναι η επιβράβευση της βλακείας, της ανικανότητας και της αμετροέπειας. Αν ρίξει κανείς μια ψύχραιμη ματιά στην εικόνα που παρουσιάζει το σημερινό «μνημονιακό» και «αντιμνημονιακό» κοινοβούλιο, στην ποιότητα που εμφανίζει το ανθρώπινο δυναμικό του, θα καταλάβει αυτόματα αυτό που τον αφορά άμεσα: «ότι η ελπίδα θα αργήσει να φανεί…»
Με την «μεταπολίτευση» να είναι η κακή μοίρα της Ελλάδας και η μίζα ως η μασκότ των χρόνων αυτών, το παρακάτω ανέκδοτο πέραν του χαμόγελου, προβληματίζει, γιατί θυμίζει αλήθειες..!
-Υπουργός ευρωπαϊκής χώρας καλεί φίλο του έλληνα πολιτευόμενο και του δείχνει μεταξύ άλλων την πρόοδο που συντελείται στην χώρα του και παράλληλα του εξηγεί την δική του συμβολή σε όλα αυτά.
Ο έλληνας μένει έκθαμβος με όσα ακούει για την πρόοδο εκείνης της χώρας. Στην συνέχεια ο ξένος υπουργός τον φιλοξενεί στην έπαυλη του, η οποία βρίσκεται στην κορυφή του κατάφυτου δάσους. Ο έλληνας ρωτάει που βρήκε τόσα λεφτά για τόσο μεγάλο ωραίο σπίτι, καθ΄όσον γνώριζε, ο φίλος του υπουργός δεν είχε τόσα πολλά λεφτά.
Έκανα , του λέει εκείνος, ένα μεγάλο έργο. Μια τεράστια γέφυρα και από το 15% της «μίζας», αγόρασα αυτήν την έπαυλη. Ο έλληνας έφυγε εντυπωσιασμένος με όσα είδε, αλλά στο μυαλό του περισσότερο γύριζε η «μίζα» του 15% και η έπαυλη του φίλου υπουργού.
Μετά από χρόνια ο έλληνας πολιτικός έγινε υπουργός και κάλεσε τον φίλο του ευρωπαίο πολιτικό στην Ελλάδα. Του έδειξε τα επιτεύγματα της χώρας του, λιμάνια, αεροδρόμια, γέφυρες και δρόμους, αλλά δεν του είπε πως όλα αυτά έγιναν με δανεικά! Ούτε πως η Ελλάδα δεν παρήγαγε τίποτα δικό της, πως όλα ήταν εισαγόμενα και πως η ΟΝΕ το μόνο που κατάφερε να ανεβάσει, ήταν το δημόσιο χρέος. Απέφυγε να πει στον φίλο του ευρωπαίο πως περνούσαν ζωή χαρισάμενη οι «πατέρες» του κοινοβουλίου, οι συνεργάτες και κομματικοί φίλοι, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι άρχοντες της Αυτοδιοίκησης και οι «φύλακες» των εργατών, συνδικαλιστές!
Τελευταία, τον ξενάγησε στην προσωπική του έπαυλη με πισίνες και σάουνες, όπου μεταξύ σοβαρού και αστείου , του έδειξε έξω από το μεγάλο παράθυρο, λέγοντάς του: «Βλέπεις εκείνη την μεγάλη γέφυρα που ενώνει την μία άκρη με την άλλη πάνω από την θάλασσα;»
Ο ευρωπαίος πολιτικός κοιτάζει έκπληκτος και προσπαθεί να δει που είναι αυτή η γέφυρα. «Όχι του λέει» μετά από αρκετή παρατήρηση. «Δεν βλέπω τίποτα».
Ο έλληνας υπουργός με ύφος και χαμόγελο του δείχνει ένα μεγάλο κάδρο στο σαλόνι. Του έδειχνε εκεί μια «μακέτα» γέφυρας πάνω από την θάλασσα. «Την γέφυρα αυτή την σχεδιάσαμε σε μακέτα, πήραμε τα λεφτά, και το 100% του κόστους κατασκευής ήρθε στο πορτοφόλι μου. Με αυτά τα λεφτά έγινε η έπαυλη που βλέπεις. Η γέφυρα παραμένει μακέτα».
Όλα αυτά έκαναν την Ελλάδα ανέκδοτο, για να φέρουν τελικά το ΔΝΤ και τα μνημόνια. Σε αυτή την μίζερη κατάσταση, οι μόνοι άφθαρτοι που δικαιούνται να ομιλούν είναι οι νέοι. Αυτοί μόνο δικαιούνται να δημιουργήσουν ένα «νέο μέτωπο πολιτικής εξουσίας». Άνθρωποι που δεν έχουν εμπλακεί με κανένα τρόπο στη φαύλη και έμμισθη δημόσια-κομματική διοίκηση. Αυτοί μόνοι τους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, φυτεύοντας το δικό τους δέντρο και φτιάχνοντας το δικό τους δάσος!
Ο Μπέρτολντ Μπρέχτ, από τότε ακόμα (1936), λες και συμβουλεύει αυτήν ειδικά την γενιά, με λόγια όλο νόημα: «Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή. Η αντίφαση είναι σύμμαχος σας.
Από το τίποτα
Πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γινούνε τίποτα. Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται».
Διαμαντής Θ.Βαχτσιαβάνος