Του Παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Αισθήματα πολλαπλής συγκίνησης μας προκάλεσαν οι παρακάτω δηλώσεις προς τα ένστολα παιδιά της Ελλάδας του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.
‘’Είστε οι ένστολοι του ελληνικού λαού, περνάτε την ίδια κρίση που περνάει ολόκληρος ο ελληνικός λαός, πονάτε γι’ αυτό, αλλά σημαίνει και κάτι άλλο, έχουμε χρέος όλοι να βάλουμε πλάτη για να περάσουμε την κρίση,
δεν δέχομαι να λοιδορείται η πατρίδα μου από τον κ. Σόιμπλε, δεν το δέχομαι σαν Έλληνας, ποιος είναι ο κ. Σόιμπλε που μπορεί να λοιδορήσει την Ελλάδα, ποιοι είναι οι Ολλανδοί, ποιοι είναι οι Φιλανδοί,
εμείς πάντοτε είχαμε την υπερηφάνεια να υπερασπιστούμε όχι μονάχα τη δικιά μας ελευθερία, όχι μονάχα τη δικιά μας πατρίδα, αλλά την ελευθερία της Ευρώπης,
δεν θα επικαλεσθώ τα κοινότοπα του Τσώρτσιλ, για την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, το ξέρουμε εμείς, το ξέρουν οι παππούδες μας, το ξέρουν οι πατεράδες μας…
έχω αυτές τις ευαισθησίες που έχετε κι εσείς, και πρέπει να τις έχουμε αυτή τη στιγμή,
γιατί νομίζω ότι πρέπει να το συναισθανθούν περισσότερο η πολιτική τάξη, πρέπει η πολιτική τάξη αυτή τη στιγμή να φανεί αντάξια της αποστολής της, όπως εσείς δίνετε το παράδειγμα οι στρατιωτικοί…’’
Την χρειαζόμασταν μια τέτοια δήλωση. Μίλησε στο ‘’μέσα’’ μας. Μας ανακούφισε. Έβγαλε από μέσα μας ένα σχεδόν ασήκωτο, λόγω των δύσκολων ημερών, βάρος. Λειτούργησε απελευθερωτικά ο ξεσπαθωτικός λόγος του Προέδρου. Συσπειρώνει ο παρόμοιος λόγος τους απανταχού της γης Έλληνες, αλλά εκφράζει και τους περιφρονημένους και συνεχώς αδικημένους και οικτρά εκμεταλλευόμενους λαούς της γης, που ‘’λοιδορούνται’’ χωρίς έλεος από τους ισχυρούς οιηματίες πολιτικούς και οικονομικούς οίκους των αυτοκρατοριών της γης. Έως πότε, Κύριε…
Μπράβο, Πρόεδρε, όλων των Ελλήνων.