Ο Μήνας Μάιος δεν είναι μόνο ο μήνας της αναγέννησης της φύσης, της ζωής και της Ελπίδας, αλλά ταυτόχρονα είναι ο μήνας των ιστορικών και Θρησκευτικών γεγονότων.
Κατέχει μια ξεχωριστή θέση στο Εθνικό ημερολόγιο του Ελληνικού γένους. Οι μνήμες αυτές είναι στενά συνδεδεμένες με την Εθνική μνήμη και τα θρησκευτικά βιώματα των Ελλήνων. Οι μνήμες αυτές ας τρέφουν πάντα με λογισμό και μ’ όνειρο τον Ελληνικό λαό. Οι μνήμες αυτές κατά σειρά ημερομηνίας είναι οι ακόλουθες.
Την 2η Μαΐου του 1919, ύστερα από τη συνθήκη των Σεβρών έφερε στην καρδιά της Ιωνίας στη Σμύρνη τη χαρά και τον εθνικό ενθουσιασμό, όταν μυριάδες Έλληνες υποδέχθηκαν τη γαλανόλευκη. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος ντυμένος τη χρυσή στολή του την ευλόγησε γονατιστός και τα πλήθη γονατισμένα έψαλαν το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ» και το Χριστός Ανέστη.
Και η τέφρα του Αχιλλέα στο Ίλιο σκίρτησε και του Ομήρου αντήχησε στα Ιωνικά ακρογιάλια η γλυκόφθογγος λύρα. Και οι σκιές των Περσομάχων, του Αλεξάνδρου, των Ηρακλειών και των Αραβομάχων ακριτών εξήλθαν σε προϋπάντηση των ισάξιων απογόνων τους στα βάθη της Μικράς Ασίας, όπου άστραψε πάλι η πολεμική αρετή των Ελλήνων.
Η πολεμική αρετή δεν είναι καρπός και προϊόν αυτομάτου γένεσης, σύμπτωσης, τύχης, συγκυριών. Είναι καρπός ιδανικών αξιών που αποτελούν πλήρωμα ζωής και πύρωμα ψυχής και «οδου βίου» ενός λαού ιδανικών και αξιών που έχουν διαχρονική σημασία και οικουμενική καταξίωση και αποτελούν τα θεμέλια του Πνευματικού Πολιτισμού, την πνοή της Ελευθερίας.
Τα ιδανικά αυτά είναι θεμέλια για την εργώδη δημιουργία σε καιρούς Ειρήνης και στήριγμα σε καιρούς συμφοράς όπως το 1922.
Την 4ην Μαΐου 1941 μετά την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των Γερμανών, ανάγκασε ακόμη και τον Αδόλφο Χίτλερ τον ηγέτη του ναζιστικού ολοκληρωτισμού σε εκφωνηθέντα λόγο την 4η Μαΐου να ομολογήσει.
«Η ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει την υποχρέωση να διαπιστωθεί ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμε ο Ελληνικός στρατός ιδίως πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία».
Την 9η Μαΐου έγινε η λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος άφησε πίσω του, καταστροφές και εκατομμύρια νεκρούς από όλους τους συμμετέχοντες. Έτσι αποδείχθηκε ότι όταν ο κόσμος είναι ενωμένος κανένα φασιστικό κράτος δε μπορεί να επικρατήσει γιατί ο κόσμος λατρεύει περισσότερο από όλα τα αγαθά τη Θεά Ελευθερία.
Την 11ην Μαΐου 1944 οι Γερμανοί ενεργούν σφοδρές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον του αεροδρομίου Μαλεμε της Κρήτης. Θέλουν να καταλάβουν τη Μεγαλόνησο την οποία υπερασπίζονταν Έλληνες και Βρετανοί στρατιώτες και όλος ο Κρητικός λαός.
Γράφεται εδώ μια λαμπρή σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας, η γνωστή ως «μάχη της Κρήτης» η οποία κλείνει στις 13 Ιουνίου με την καταστροφή της Κανδάνου της Κρήτης, όπου στήθηκε μια πινακίδα με την επιγραφή «ΕΔΩ ΗΤΑΝ Η ΚΑΝΔΑΝΟΣ». Είναι κατακλείδα του έπους του 40 και ΟΧΙ της 6ης Απριλίου προς τους Γερμανούς.
Την 19η Μαΐου γιορτάζεται η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπου χιλιάδες Έλληνες εξοντώθησαν ή σφαγιάσθηκαν από τα μανιασμένα στίφη των Τούρκων. Επίσης επακολούθησαν οι γενοκτονίες των Αρμενίων, των Κούρδων και των αδελφών μας της Κύπρου, όπου απέδειξαν ότι δεν είναι άξιοι να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή ένωση.
Δυστυχώς η ανθρωπότητα δεν έχει καταδικάσει στο σύνολό της, τις γενοκτονίες των Τούρκων γιατί κυριαρχούν άλλα συμφέροντα. Δεν μπορεί όμως να ξεχαστούν αυτά από τους λαούς που τα υπέστησαν. Εμείς οι Έλληνες έχουμε καυτές μνήμες για τη συμπεριφορά της Τουρκίας, αλλά πολλοί τις ξεχνούν και προσπαθούν να τους εντάξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι ας έχουν υπόψη ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ένωση μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει.
Την 21η Μαΐου είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία στον Άγιο Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Αγία Ελένη η οποία βρήκε τον Τίμιο Σταυρό. Ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος αυτοκράτορας μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό, χάρη στο σημείο του Σταυρού στον ουρανό. «εν Ουρανώ θεασάμενη και ως ο Παύλος την κλήση ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος» «όπλο απροσμάχητον έχοντας το ζωοποιό σταυρό έκτισε τη Βασιλεύουσα της οποίας τέλεσε τα εγκαίνια με μεγαλοπρέπεια την 11η Μαΐου του 330μ.Χ.», εκάλεσε το Χριστιανικό Ελληνισμό της Ανατολής από το περιθώριο στο προσκήνιο της Ιστορίας, τον ανέβασε στην εξουσία, του έδωσε τη δυνατότητα να γράψει τη μεγαλειώδη ιστορία των βυζαντινών χρόνων να αναδείξει την Κωνσταντινούπολη διδασκαλείο της Οικουμένης φάρο και φρούριο του Πολιτισμού.
Την 29η Μαΐου 1453, η τραυματισμένη θανάσιμα στα 1204 από τους φράγκους σταυροφόρους. Πόλις αυτή του Κωνσταντίνου τον οποίο η ιστορία τίμησε ως «Μέγα» ύστερα από ένα κραταιό άνισο αγώνα με επικεφαλής τον ηρωικό Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έπεσε με το μαρτυρικό φωτοστέφανο ως έπαθλο, ερράγισε την Ελληνική ψυχή και συγκλόνισε την οικουμένη.
Έπεσε η Βασιλεύουσα, έπεσε η έπαλξη του Βυζαντινού Ελληνισμού. Άφησε όμως η πτώση της πλούσια πνευματικά αποθέματα στα στήθη του λαού από τα οποία ανέβλυσε η πνευματική αντίσταση το πικρό δάκρυ έγινε τραγούδι ελπίδας και παρηγοριάς, σάλπισμα αγώνων.
«Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ναι.»
Πυκνό το σκοτάδι έπεσε στο δουλωμένο γένος. Μαύρα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μεγάλα τα δεινοπαθήματα των σκλάβων. Η πνευματική όμως αντίσταση έφερε και την ένοπλη αντίσταση. Έθρεψε οράματα, πόθους, σχέδια, έστησε ελπίδες στα κλέφτηκα λημέρια.
Οι μνήμες αυτές ας μας θυμίζουν τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. Ας εμψυχώνουν το φρόνημα των Ελλήνων, ας πυρακτώνουν την αποσταμένη ελπίδα, ας καταυγάζουν μ’ άγιο φως το δρόμο τον ανηφορικό, τον κακοτράχαλο που οδηγεί ψηλά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ