Μπορούμε, χωρίς παραισθήσεις, να φωτιστούμε από το 1821;
Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας το Γενάρη του 1828 έφτασε στο Ναύπλιο, βρήκε τη χώρα διαγουμισμένη και το λαό σε κατάσταση οικτρή. Εκτός από τις ντόπιες αθλιότητες, σε όλη την κακοδαιμονία συνέβαλαν και οι ξένοι. Με τις δολοπλοκίες τους ύψωναν εμπόδια στο έργο του Κυβερνήτη, για να ωφεληθεί ο ένας σε βάρος του άλλου. Βέβαια, στην παλιά μας συνήθεια να επιρρίπτουμε σε τρίτους, σε ‘’ξένο δάκτυλο’’, τα δικά μας φταιξίματα, θα πρέπει να μπει ένας φραγμός. Οι ξένοι το συμφέρον τους υπηρετούν. Καιρός τα παθήματα, να μας γίνουν μαθήματα. Ο ίδιος αφηγείται: ‘’Είδα πολλά στη ζωή μου, αλλά παρόμοιο θέαμα μ’ αυτό δεν έχω ξαναδεί και εύχομαι, ούτε κανείς άλλος να το ιδεί. Γυναίκες αναμαλλιασμένες που φώναζαν, άνδρες με λαβωματιές του πολέμου, ορφανά γυμνά, που έμεναν στις σπηλιές. Δεν ήταν φωνές χαράς αλλά θρήνος. Η γη βρεχόταν από δάκρυα. Ανατρίχιαζα. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Η φωνή του λαού, μου έσχιζε την καρδιά. Μανάδες μου έδειχναν τα πεινασμένα μωρά στην αγκαλιά τους και μου ζητούσαν να τα βοηθήσω να ζήσουν. Τίποτα δεν τους είχε απομείνει, έλεγαν…’’. (Γ. Τερτσέτη, Απόλογα για τον Καποδίστρια)
Ενάμιση χρόνο μετά στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση διακήρυσσε:
‘’…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…’’. Και στη συνέχεια για τον εαυτό του:
‘’…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου, αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν…’’.
Αυτά έλεγε με εμφαντικό λόγο ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση (Άργος, 1829).
Κάποιοι από κείνους που τον άκουγαν να εκφέρει αυτόν τον απέριττο, ωστόσο ριζοσπαστικό και θεραπευτικό για το λαό λόγο, χολώθηκαν και αμέσως στα σκοτεινά ‘’συνήχθησαν και συνεβουλεύσαντο ίνα αυτόν αποκτείνωσιν’’. Τελικά το νήμα της ζωής του κόπηκε βίαια από άνανδρους δολοφόνους στις 9 Οκτωβρίου του 1831, Κυριακή πρωί, ενώ πήγαινε να εκκλησιαστεί στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο.
Καταλαβαίνουμε τώρα το ‘’γιατί’’ δολοφονήθηκε ο Κυβερνήτης.
18-3-2010
Πρωτοπ. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
Παπαδάσκαλος