ΤΟΥ
ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΥ ΤΑΝΙΔΗ
Ο μεγάλος πατέρας της ιστορίας της αρχαιότητας Θουκυδίδης, μας δίνει τα «εσαεί» χαρακτηριστικά μιας δημοκρατίας, που οδεύει προς κατάρρευση. Μας περιγράφει τα κυρίαρχα στοιχεία, που συντελούν στην διάλυσή της, ακόμη και όταν αυτή μπορεί να είναι μία περίλαμπρη «Αθηναϊκή Δημοκρατία». Και εις επίρρωση των σκέψεών του, αναφέρει τις παρεπόμενες συνέπειες του τριακονταετούς Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, που είχαν ως αποτέλεσμα τους κομματικούς ανταγωνισμούς, τις καιροσκοπικές φατρίες, τις έριδες, τις διώξεις, την δημαγωγία, την κατάρρευση εν τέλει των οικονομιών τους και μια σειρά άλλων συνεπειών.
Φυσικά, η σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας μας και οι σοβαροί και ποικίλοι κίνδυνοι που την περιτριγυρίζουν, δεν προήλθαν από κάποιο μακροχρόνιο εξωτερικό πόλεμο, αλλά από ένα μακροχρόνιο πολιτικό καιροσκοπισμό και έναν αμοραλισμό προς τις ηθικές αρχές και αξίες, που αποτελούν του πυλώνες μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Προήλθαν, από μία απερίσκεπτη και ανερμάτιστη τυχοδιωκτική πολιτική των ταγών μας, που υπονόμευσε την παραγωγικότητα, άμβλυνε την συνείδηση του λαού, δίδαξε την ήσσονα προσπάθεια, νόθευσε την συνοχή των πολιτών και τελικά την οδήγησε στην ανομία και την οχλοκρατία
Σήμερα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν υψηλά οράματα στους ειδήμονες της εξουσίας και την ελληνική κοινωνία. Κυριαρχεί, τόσο στην ηγεσία, όσο και στον λαό, η απάθεια, η αδράνεια της σκέψεως, το ατομικό συμφέρον. Μία ιδιοτελή συμπεριφορά χωρίς όρια. Μία κατάσταση αποστροφής από τις παραδόσεις και την ιστορική μας πορεία, που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στην καταστροφή.
Σήμερα δεν υπάρχουν, πραγματικά, μεγάλοι ηγέτες στην χώρα μας, με ρεαλιστική γνώση και εκτίμηση των προβλημάτων της, με επιτελική ικανότητα για την σωστή ιεράρχηση και την οριστική επίλυση τους. Δεν υπάρχουν ηγέτες, με υψηλούς στόχους και οράματα, με μαχητική αποφασιστικότητα για την τέλεση των απαραίτητων διαρθρωτικών και άλλων αλλαγών.
Ο ηγέτης φαίνεται από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Δεν χρειάζεται περίοδο χάριτος, δείχνει τα προσόντα του, τα χαρίσματά του, την αποφασιστικότητά του από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε, το ηγετικό χάρισμα δεν είναι επίκτητο, αλλά γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο. Μπορεί να βελτιωθεί, να διευρυνθεί, όχι όμως και να διδαχθεί. Ο ηγέτης, είναι ηγέτης πριν τον εκλέξουν οι ψηφοφόροι. Είναι έτοιμος να ηγηθεί, επειδή φέρει αυτή την νουθεσία, την ικανότητα, την προσωπικότητα, την γνώση του αντικειμένου που θα επιχειρήσει να φέρει σε πέρας. Έχει την οριστική θέληση να υπηρετήσει πιστά την αποστολή του, να επιτύχει στους στόχους του, χωρίς συμβούλους και κομπάρσους.
Ο πραγματικός ηγέτης δεν αναλίσκεται στην πολιτική της ρητορικής. Δεν σταματάει στα δύσκολα και στα συμπτώματα. Δεν ασχολείται με την περιπτωσιολογία και τα ατέρμονα πολιτικάντικα. Αφορμάται από τα συμπτώματα και τα στρεβλά, για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια, που πρέπει ν` αντιμετωπιστούν. Να καταρρίψει τα αρνητικά συμπτώματα και να προωθήσει, να εδραιώσει τα θετικά. Ούτε σταματάει, ο ηγέτης, στην δυσφορία ή στην αμηχανία ή ακόμη περισσότερο στην ασυδοσία που βιώνει σήμερα η ελλαδική κοινωνία Προχωράει αταλάντευτα στην εφαρμογή του προγράμματός του, που κατατείνει στην ισονομία και ισοπολιτεία, στο γενικό όφελος και την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας.
Χρόνια τώρα η Ελλάδα κυβερνάται με σπιθαμιαίους ηγέτες, με μετριότητες, με ασήμαντα, αναστήματα, χωρίς ηγετικό χάρισμα, με ανθρώπους υστερόβουλους σ` όλα τα επίπεδα και σ` όλους τους τομείς της ηγεσίας (πολιτικής, κοινωνικής, θρησκευτικής αυτοδιοικητικής κ.λ.π.). Ηγέτες, δέσμιους στην σκοπιμότητα της επανεκλογής τους, που βούλιαξαν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό στο χρέος και στον περίγελο του πολιτισμένου κόσμου. Που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στον αμοραλισμό και την ήσσονα προσπάθεια, στην ψεύτικη ευμάρεια και την εύκολη ζωή. Ηγέτες, που συμβιβάζονται με σκοπιμότητες, με εξασφάλιση ισορροπιών, με ανθρώπους της κουζίνας και της καμαρίλας. Ηγέτες, που ξεπληρώνουν την βοήθειά για την άνοδο τους, με θέσεις στο δημόσιο σε ανάξιους και αποτυχημένους. Γι` αυτό και δεν λύνεται κανένα πρόβλημα. Όλα παραμένουν άλυτα υποτροπιάζουν, γαγγραινιάζουν και μολύνουν τις διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Αλλά και η πορεία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας απομακρύνθηκε από τις πάγιες αξίες της φυλής μας, από τις πατροπαράδοτες αρχές μας. Είναι φανερό πια, πως χρόνο με τον χρόνο η κοινωνία κατρακυλάει σε μία αυτονόητη κυριαρχία του νόμου της ζούγκλας, οδεύει προς το δίκαιο του ισχυροτέρου, στην καταξίωση του εκβιαστή, στην αποτελεσματικότητα της θρασύτητας. Νόμος του πολίτη είναι σήμερα ο τσαμπουκάς του διαδηλωτή, ο αποκλεισμός των δρόμων, η περίεργη «λαϊκή πάλη», που φθάνει μέχρι την καταπάτηση της κειμένης νομοθεσίας και την επανάσταση. Και το κακό είναι, ότι όλα γίνονται με την κτηνώδη απάθεια των άτολμων και αδύνατων εξουσιαστών μας, αλλά και με την επικουρία της άβουλης νομοταγούς κοινωνίας.
Στόχος του λαού σήμερα, δεν είναι η εξύψωση των ηθικών αξιών του ανθρώπου, αλλά η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Δείχνουμε λιμασμένοι από την απληστία μας. Διολισθαίνουμε όλο και περισσότερο στον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας και της εγωκεντρικής βουλιμίας. Τα ζητάμε όλα από το κράτος, χωρίς την δική μας πραγματική συμμετοχή και προσφορά στην παραγωγική διαδικασία. Απομυθοποιήσαμε την ιστορία μας και αποποιηθήκαμε κάθε κληροδότημα μας, που διδάσκει αρχές και αξίες, πραγματική δημοκρατία, στον βωμό μιας ανερμάτιστης «προοδευτικής» υστερίας.
Ανεπαίσθητα, αυτός ο πρωτογονισμός της ζούγκλας, γίνεται κανόνας γενικής συμπεριφοράς. Αυτός ο ραγδαίος συντελούμενος εκβαρβαρισμός της ελλαδικής κοινωνίας, γίνεται συνήθεια και «θεσμός». Μπορεί, μία μικρή έως ελάχιστη ομάδα διαμαρτυρόμενων ανθρώπων, χωρίς καμία συνέπεια, να κλίσει τους δρόμους και να διακόψει τον ρυθμό της ζωής των συνανθρώπων μας, ακόμη και για πολλές ημέρες. Μπορεί, να καταστρέψει το διδακτικό υλικό των πανεπιστημίων, να κλείσει το σχολείο να κάψει το αυτοκίνητο, να σπάσει την βιτρίνα, να ληστέψει το κατάστημα. Κι` όλα αυτά μπορεί να τα κάνει πολύ εύκολα, χωρίς την εφαρμογή του νόμου, χωρίς καμία τιμωρία.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση χρεοκοπίας: ζει με δανεικά και με χαμένη την δανειοληπτική της αξιοπιστία. Η πολιτική νομενκλατούρα, που ξόδεψε τα δισεκατομμύρια ευρώ σε μία αλόγιστη και ξέφρενη σπατάλη, για να συντηρήσει την απληστία κάθε κομματικής πελατείας και να εξασφαλίσει την επόμενη τετραετία, μπορεί άραγε η ίδια να σταματήσει την εγκληματική αθλιότητα, να αναχαιτίσει το σκάφος που τρέχει ολοταχώς στον γκρεμό; Με ποια θεσμικά μέτρα, με ποιες ριζικές αλλαγές θεσμών; Πως μπορεί να ενεργοποιήσει την δημιουργικότητα των πολιτών, την παραγωγικότητα ως κοινωνική δυναμική;
Είναι ποτέ δυνατό να παραγάγει πλούτο μία κοινωνία στην οποία η άμιλλα, ο ανταγωνισμός της ποιότητας, η καταξίωση της αριστείας και της δημιουργικής τόλμης έχουν και θεσμικά καταργηθεί; Είναι δυνατό να καταστεί παραγωγική μια κοινωνία, όπου ο συνδικαλισμός, ως κράτος εν κράτει, ακυρώνει κάθε κοινωνική προτεραιότητα και διαστρέφει μεθοδικά την συνείδηση του πολίτη; Είναι δυνατό να ανακάμψει μία κοινωνία, που τα σχολεία της ετοιμάζουν εν πολλοίς βαλδάλους;
Σήμερα, ηγέτες και ελληνική κοινωνία ταυτίζονται με την αντικοινωνική και παράνομη συμπεριφορά, με την εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας. Επομένως ποια εξουσία, ποια κοινωνία και ποιο πολίτευμα θα φέρει την οικονομική ανάκαμψη, την ισονομία και την ισοπολιτεία;