του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Με την αποχώρησή μου, τώρα, από το Δημοτικό Σχολείο, περνούν από μπροστά μου όλα τα Σχολεία της δασκαλικής μου πορείας. Από το πρώτο Σχολείο στην Τουλών της Γαλλίας το έτος 1976, και μετά στην Ελλάδα με τη σειρά τα σχολεία: της Αιανής, του Λιβαδερού, της Νεράιδας, του Παλαιογρατσάνου, του Βελβεντού – που είναι το σχολείο της γενέτειράς μου, όπου μικρός μαθητής έμαθα τα πρώτα γράμματα από σοφούς δασκάλους (που τους ευγνωμονώ) και στο οποίο δίδαξα ως παπαδάσκαλος, καταθέτοντας τη δύναμη της καρδιάς μου και το πάθος της – και τελευταία στην παιδευτική όδευση, το σχολείο του Πλατανορέματος. Ξεκίνησα από τα ξένα και τελείωσα στα ‘’ξένα’’. Γεύτηκα, ως δώρο τιμής, την αξιοπρέπεια της ‘’ξενιτιάς’’.
Χοροπηδούν, σαν ήρωες κινηματογραφικής ταινίας, μέσα στο μυαλό μου οι εκατοντάδες μαθητές μου. Ήταν η κολυμβήθρα μέσα στην οποία αναβαπτιζόμουνα στην παιδική τους αθωότητα. Πόσο τους αγαπώ!
Το παιδικό σας γέλιο, παιδιά μου, βουίζει στ’ αυτιά μου και η αυθόρμητη και πηγαία αγάπη σας, πλημμυρίζει και γλυκαίνει την ψυχή μου. Αυτήν (την ψυχή) που κατέθετα όλα αυτά τα χρόνια στα σχολεία μας. Για να μαθαίνετε, σεις οι μαθητές μου, «γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα». Προσπάθησα, μέσα από το ορθόδοξο χριστιανικό πνεύμα, να σας διδάξω για το ‘’πρόσωπο’’ με την αναντικατάστατη αξία του, αλλά και για την ‘’κοινότητα’’, το ομοθυμαδόν, την ‘’ερωτική’’ ζωή για το καλό του φτωχού, του αδικημένου, του κατατρεγμένου, για να μεταμορφώσετε τον ‘’θρυμματισμένο κόσμο’’, που μας έφερε στον πολιτισμό του τίποτα, όπως τον περιγράφει με φρίκη και πένθος ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Για να εργάζεστε αλλά και να συνεργάζεστε ελεύθερα και δημιουργικά με όλα τα παιδιά, χωρίς διακρίσεις, κλειστοφοβικές εμμονές, αλαζονικές αυτοαποθεώσεις και ανόητες απορρίψεις . Σας δίδαξα, ως δράση, την παιδαγωγική αντίληψη που θέλει την ‘’Παιδεία για τον άνθρωπο’’ και συνάντησα αντίδραση κρυφή και λυσσαλέα την αντίληψη που θέλει την ‘’Παιδεία για το σύστημα’’. Δεν πτοήθηκα ποτέ.
Στο κέντρο αυτής της ιδεολογικής-παιδαγωγικής σύγκρουσης, ως δρων παπαδάσκαλος, πολεμήθηκα από τις ευπορούσες ελίτ με νοοτροπία φουσκωμένη απ’ την γελοία της αυτοπεποίθηση. Είναι αυτοί οι απελεύθεροι νεόπλουτοι της γνώσης, που κυνικά και ανερυθρίαστα ‘’σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’ (τίτλος κινηματογραφικής ταινίας), αφού ‘’ούτε το Θεό φοβούνται ούτε τους ανθρώπους ντρέπονται’’ (Μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός). Μα εμένα, παιδιά μου, αυτό που με νοιάζει είναι ότι την ‘’Παιδεία για τον άνθρωπο’’ την προσλάβατε και την αγαπήσατε εσείς οι μαθητές μου, ‘’το ροκ του μέλλοντός μας’’. Εσείς είστε η χαρά μου.
Παιδιά μου, ψάχνετε, συνεχώς ψάχνετε. Σχηματίζετε πυρήνες, που να αποβλέπουν στην ανακαίνιση όλου του δυναμικού της νεολαίας. Μην πέφτετε στις παγιδεύσεις. Ούτε να πτοείστε από απειλές ή να ξεγελιέστε από διευκολύνσεις. Να αρνιέστε αδιάλλακτα να υποτάσσεστε σε κάθε είδους εκμεταλλευτική πίεση από οποιονδήποτε. Μην ανέχεστε την αδικία και εναντίον μεμονωμένων ακόμη προσώπων. Μην ανταποδίδετε κακό στο κακό, αλλά να νικάτε το κακό με το καλό. Αγαπάτε ανιδιοτελώς. Ενισχύετε όσο μπορείτε καλύτερα τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και τις Ενορίες. Σ’ αυτούς τους δυο παράγοντες η ιστορία του Γένους μας, οφείλει πολλά. Γιατί αυτοί συντήρησαν το Έθνος και ουσιαστικά το προπαρασκεύασαν για τη λυτρωτική Επανάσταση του 1821, ‘’για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία’’.
Τώρα, παιδιά μου, στην και από την Ενορία του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Βελβεντού, συνεχίζω τον αγώνα μου (ανεπιτυχής συχνά) για την υποστασιοποίηση του ορθόδοξου χριστιανικού πνεύματος σε προσωπικό-νηπτικό και συλλογικό-κοινοτικό επίπεδο. Προσεύχομαι για όλους σας, όπου βρίσκεστε: να σας κρατάει ο Θεός γερούς στην ψυχή και στο σώμα και φωτεινούς στο νου και στην καρδιά, για να έχετε εσωτερική συγκρότηση και ανάταση, να είστε ειρηνικοί και έντιμοι και να έχετε προκοπή στη ζωή σας, που να ακτινοβολεί ευεργετικά σε όλους. Να έχουμε τη γενναιότητα να μην κρύβουμε τα λάθη μας, όχι από κάποια υστερία αυθεντικότητας, αλλά από παραδοχή. Όταν σας βγάζει ο δρόμος, περνάτε από το Αρχονταρίκι της Ενορίας για μια κουβεντούλα, μια προσευχή, λίγη ξεκούραση, να ανασάνετε, να πάρετε ένα κέρασμα.
Αφιερώνω σε όλους σας, τους παρακάτω στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, που τόσο σπουδάσαμε στην τάξη και στις γιορτές μουσικά και ποιητικά μαζί στα σχολικά θρανία, στα χρόνια της αθωότητας:
«Φτάσαμε στ’ ανείπωτα: Μη πετάξεις τίποτα – μας μεταμορφώνει μια πνοή. – Τώρα ένα παιδάκι αρκεί – να μας εντοπίσει εκεί – κι όμορφος ο κόσμος θα ‘ρθει πάλι να μας δει». Οι εκδηλώσεις πολιτισμού που κάναμε αφορούσαν πάντα την άρνησή μας να υποταχτούμε στο παιχνίδι της αισθητοποίησης του θανάτου, που επεξεργάζεται τα τελευταία χρόνια η πολιτιστική βιομηχανία της Δύσης. Είμαστε ένας τόπος δημιουργών, που τασσόμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της ζωής. Το λοιπόν, ‘’να μας έχει ο Θεός γερούς, – πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε – με χορούς κυκλωτικούς – κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς’’.
Παιδιά μου, ευχαριστώ το Θεό που υπήρξατε μαθητές μου και σας αγαπώ… Ο δάσκαλός σας, ο πάτερ.
31 Αυγούστου 2010