«Στην είσοδό σου στη ζωή δεν παίζεις κανένα ρόλο. Όμως, την έξοδό σου είσαι σε θέση να την προετοιμάσεις με τον τρόπο που ταιριάζει στο πως έζησες και τι βαθύτερο καταστάλαξε μέσα σου..»Μιχ. Ράπτης «Νοκτούρνο»
«Τόπο στα νιάτα»
Υπήρξε σλόγκαν διαχρονικό, αλλά πόσο αληθινό μπορεί να είναι, όταν οι νέοι είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι μορφωμένοι, «εργαζόμενοι» , και …άφραγκοι!
Στην καλύτερη περίπτωση εργάζονται για 700 Ε και στη χειρότερη «ζούνε» από το χαρτζιλίκι του μπαμπά. Είναι η γενιά των 700 Ε!
Η βιομηχανική και τεχνολογική κοινωνία μας, σε συνδυασμό με το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, που θεοποιεί το κέρδος και την ατομικότητα, δημιουργεί συνθήκες μοναξιάς, έλλειψη κατανόησης, απογοήτευση και ανασφάλεια.
Σε άλλες εποχές οι νέοι, λόγω πολιτικών συνθηκών, ήταν πολιτικοποιημένοι και το κυρίαρχο ζητούμενο-σύνθημα «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», ήταν σημαία τους.
Στην Ελλάδα την Ισπανία και την Πορτογαλία αλλά και παντού εμφανίστηκαν κινήματα, διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ο «Μάης του ‘68» και η «Άνοιξη της Πράγας» , έδειξαν πως οι νέοι μπορούν.
Η περιθωριοποίηση των νέων πολλές φορές δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες στο δρόμο για τα ναρκωτικά . Είναι τραγικό για μια κοινωνία το πλέον δυναμικό κομμάτι της, οι νέοι, να είναι στο περιθώριο και πολλοί από αυτούς να βιώνουν το δράμα της εξάρτησης.
Οι νέοι θεωρούν αναγκαίο το θεσμό του γάμου, άλλα δεν δημιουργούν εύκολα οικογένεια, γιατί δεν μπορούν να τη ζήσουν.
Δεν ασχολούνται με την πολιτική , γιατί τους έχει απογοητεύσει.
Πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά;
Η πλειοψηφία των νέων είναι δυσαρεστημένη από το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα, διότι θεωρούν ότι δεν τους παρέχει αληθινά εφόδια και καλλιεργεί την ατομικότητα.
Η δημόσια παιδεία πληρώνει την πολιτική των συνεχών αλλαγών, και επιτέλους πρέπει όλοι, κυβέρνηση-κόμματα-καθηγητές-φοιτητικές παρατάξεις, να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Το σχολείο πρέπει να παρέχει γνώση ουσιαστική και να δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσουν οι νέοι αυτό που τους εκφράζει. Πόσοι αλήθεια αριστεύουν στις εξετάσεις αλλά δεν αποφοιτούν από τη σχολή τους με άριστα ; Αυτό που συμβαίνει σήμερα με την παραπαιδεία , να έχει υποκαταστήσει τη δημόσια εκπαίδευση, δεν έχει σχέση με την πραγματική εκπαιδευτική διαδικασία.
Χαρακτήρας, κρίση και πρωτοβουλία είναι οι προϋποθέσεις για την επιτυχία στη ζωή, και αυτό πρέπει να διδάσκεται στο σχολείο.
«Είναι αυτοκαταστροφικό για τον τόπο να ξεσπάει ανά διετία περίπου, ένας πολιτικός πόλεμος στην παιδεία» (Ν. Κωνσταντόπουλος)
Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Διάλογος ναι αλλά να παράγει αποτελέσματα.
Αποτελεί λύση το ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να συνεχίσει έτσι;
Είναι σαν να θεωρούμε –όπως κάποτε- πως το πρόβλημα της παιδείας βρίσκεται στο απαρέμφατο και τη μετοχή! Από την αρχαιότητα η δημόσια εκπαίδευση ήταν αυτονόητη για όλους, με στόχο να μην δημιουργηθούν δύο τάξεις πολιτών.
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε : « το ότι, λοιπόν, πρέπει να θεσπίσουμε νόμους για την παιδεία και να ορίσουμε αυτή να προσφέρεται από το κράτος είναι φανερό…»
Αυτό που απαιτεί η εποχή μας είναι ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, δηλαδή υψηλού επιπέδου ανώτατη παιδεία, που για τη χώρα μας αποτελεί μείζον πρόβλημα.
Οι μεταρρυθμίσεις δεν πρέπει να μας φοβίζουν, αρκεί να μη δημιουργούν αποκλεισμούς των χαμηλών εισοδημάτων.
Οι νέοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, αναζητούν έτσι ένα νέο σχολείο στο οποίο, θα διευρύνονται οι ορίζοντες, θα καλλιεργείται η δημοκρατική συνείδηση και θα παρέχονται ίσες ευκαιρίες.
Στην εποχή μας αποθαρρύνονται, κυρίως οι νέοι, να ασχοληθούν με την πολιτική. Αυτή είναι μια αντίληψη που δημιουργήθηκε από εκείνους που θέλουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις , χωρίς συλλογικό πνεύμα και διάθεση για αντίσταση.
Η ποιότητα σπουδών, η μέθοδος διδασκαλίας και η ενασχόληση με την πολιτική που θα φέρει επικοινωνία με τις πολιτικές ιδέες, διευρύνει τους ορίζοντες προβληματισμού των νέων ανθρώπων και δημιουργεί κίνητρα κατάκτησης της γνώσης και όχι την περιφρόνηση αυτής.
Σπουδές χωρίς επαγγελματική εξασφάλιση, χωρίς εφόδια, σημαίνουν ανασφάλεια και απογοήτευση.
Τα ναρκωτικά είναι μέρος του προβλήματος. Το σχολείο πρέπει να ενημερώνει, ώστε οι νέοι να γνωρίζουν τους κινδύνους . Το βάρος πρέπει να δοθεί στην πρόληψη και όχι στη θεραπεία. Πρόληψη-Ενημέρωση-Καταπολέμηση, να ενταθούν, όπως πρέπει να «αποκλειστεί» και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Μια αιτία που οδηγεί στην αντίδραση, με ολέθρια αποτελέσματα στην κοινωνική ζωή γενικότερα.
Βιώνουμε έναν κόσμο που γεννάει δυσαρέσκεια , απογοήτευση και ανησυχία κυρίως στους νέους.
«Σε όλο τον κόσμο μας χωρίζουν φράχτες. Όλοι κοιτάμε αδιάφορα το γκρέμισμα γύρω. Παραβάν περηφάνιας και μίσους, ξεχωρίζει τον πλούτο από τη φτώχεια. Όλες οι φυλές χτυπιούνται πάνω σ΄αυτό το φράχτη κι αυτό δε μπορεί να συνεχίσει άλλο.
Υπάρχει φάρμακο στην αρρώστια και οι νέοι πρέπει να δουν. Να χτίσουν τον πύργο του νέου κόσμου με νέα υλικά, όχι παλιά και μιλώντας την ίδια γλώσσα. Να κόψουν το δέντρο από τη ρίζα γιατί έχει σαπίσει. Με συμμετοχή και ομαδικότητα, στο νέο κόσμο, χωρίς φράχτες, όπου όλοι θα είναι ίσοι στις ευκαιρίες»
Διαμαντής θ. Βαχτσιαβάνος
