Είναι γνωστό από την ιστορία ότι η μετανάστευση, ο αποικισμός, η αποδημία των Ελλήνων απετέλεσαν βασικές εκδηλώσεις πολιτισμού, ωραίων δημιουργιών και επιβλητική ανόδου.
Η ιστορική πορεία του Ελληνισμού είναι συνυφασμένη με την αποδημία.
Στην αρχαία εποχή ο αποικισμός των Ελλήνων ήταν κανόνας ζωής.
Οι Έλληνες εξαπλώθηκαν ανα τα πέρατα του κόσμου και δημιούργησαν παντού φωτεινά κέντρα πολιτισμού, τα οποία άσκησαν μέγιστη επίδραση όχι μόνον επ’ αυτών των ίδιων των Ελλήνων, αλλά και επι της εξέλιξης του συνόλου της ανθρωπότητας με συνέπειες κοσμοϊστορικές.
Ελληνική αποδημία δεν είναι νοητή χωρίς την πρόοδο. Γιατί οι Έλληνες από τη χαραυγή της ιστορίας, όπου κι αν μετέβησαν για να εγκατασταθούν, δημιούργησαν πολιτισμό και εξύψωσαν την ανθρώπινη υπόσταση, ηθικά, πνευματικά, και οικονομικά. Τις ευεργετικές αυτές επιδράσεις αισθάνεται η ανθρωπότητα και μέχρι σήμερα εξαιτίας του αρχαίου ελληνικού αποικισμού, με τις σφίζουσες από παλμό και αίσθηση, από σφρίγος και δυναμισμό ελληνικές εστίες: τότε η ελληνική ζωή εξελισσόταν δημιουργικά στο χώρο, όπου θαυματούργησαν οι Έλληνες άποικοι.
Ο ελληνικός λαός εξαπλώνεται και συσπειρώνεται δια μέσον των αιώνων και ανέρχεται και προοδεύει και ακμάζει και προχωρεί. Και όταν έπιπτε και πάλι προσέφερες υπηρεσίες στους λαούς και τον πολιτισμό.
Το 146 μ.Χ., η Ελλάς έπεσε για να υποδουλωθεί στους Ρωμαίους κατακτητές, αλλά επέδρασε ευεργετικά. Μνημειώδες είναι η περίπτυστη φράση του Ρωμαίου Οράτιου «Η Ελλάς κατακτηθείσα από τον άγριο νικητή, κατέκτησε αυτόν με τον πολιτισμό που εισήγαγε στο αγροίκο Λάτιο».
Στα φωτοβόλα κέντρα των Ελλήνων της διασποράς της αρχαιότητας στηρίχθηκαν ο πολιτισμός, η αλκή και η ακτινοβολία των μεγάλων ιδεών `και αξιών για να οδηγηθεί η ανθρωπότητα στο σημερινό μεγαλείο της καταπληκτικής προόδου.
Με δέος ιερό, με συγκίνηση και θαυμασμό, με εθνική ανάταση και ηθική ευφροσύνη και αγαλλίαση πρέπει να ατενίζουμε τους αδελφούς μας Έλληνες και σήμερα οι οποίοι ζουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι αυτοί οι οποίοι δημιουργούν μια άλλη Ελλάδα, σφιγούσα και ακμαία πνευματικά και οικονομικά, εύρωστη δυναμική ανερχόμενη, προοδεύουσα και ακτινοβολούσα έξω και μακριά από τη Μητροπολιτική Ελλάδα.
Οι απόδημοι έλληνες και τώρα είναι φορείς πολιτισμού και προόδου. Η εθνική πίστη και η χριστιανική τους αρετή είναι η δίδυμη μεγαλουργός δύναμη, η οποία τους ωθεί στη δημιουργική δράση και στην επιτυχία. Από την εθνική τους συνείδηση αντλούν τη ζωτικότητα για να δημιουργούν την πιο μεγαλειώδη και θαυμαστή πραγματικότητα.
Το φαινόμενο αυτό κατ’ εξοχή ελληνικό μπορεί να έχει την ερμηνεία του μόνο στην αστείρευτη δραστηριότητα και την αλκή της ιστορικής μας φυλής. Και είχε ασφαλώς δίκαιο ο επικεφαλής Αμερικανός πολιτικός Άβερελ Χάριμαν, ο οποίος τόνισε σε ομιλία του προ ετών. «Εσείς οι Έλληνες της Αμερικής είσθε τόσο καλύτεροι Αμερικανοί πολίτες, όσο περισσότερο αγαπάτε την Ελλάδα».
Επίσης το 1910 ο τότε πρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών Θεόδωρος Ρούσβελτ σε εκφωνηθέντα δημόσια λόγο του είπε με έμφαση επι λέξει. «Εμείς οι Αμερικανοί δίνουμε την κατάρα μας σε κάθε ξένο ο οποίος ενώ έρχεται στη χώρα μας για να έχει πόρους διαβίωσης, στέφει τα βλέμματά του στη γενέτειρά του. Δίνουμε σ’ αυτόν την κατάρα να πάθει ό, τι έπαθε η γυναίκα του Λώτ στα Σόδομα και Γόμορρα. Από την κατάρα αυτή φρονώ αδίστακτα πως πρέπει να εξαιρέσουμε τους έλληνες, οι οποίοι δικαιούνται όχι μόνο να στρέψουν τα βλέμματά τους προς τα εκεί αλλά και να επιστρέψουν στον ένδοξο τόπο της πατρίδας τους, όταν θέλουν και όσοι θέλουν να το πραγματοποιήσουν».
Οι Έλληνες παντού είναι συμπαθείς σ’ όλες τις χώρες όπου ζουν και εργάζονται. Και εκδηλώνουν την αγάπη τους και τη στοργή προς την Ελλάδα, πάντοτε με περήφανο το πύρωμα της εθνικής έξαρσης στην ψυχή τους για να υπηρετούν, να ευεργετούν, να βοηθούν να ωφελούν αυτή με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχει χώρα ή επικράτεια, αλλά οποιαδήποτε μικρή περιοχή του κόσμου στην οποία να μη ζουν Έλληνες.
Είναι οργανωμένοι από την θερμουργό πνοή και καθοδήγηση της ορθόδοξης εκκλησίας, σε κοινότητες με εκκλησίες, σχολεία, σωματεία αγαθοεργούς συλλόγους, ομοσπονδίες με πολιτιστικά κέντρα.
Αυτές οι ελληνικές κοινότητες αποτελούν τις ακραίες προφυλακές των ελληνοχριστιανικών μας ιδανικών στα πέρατα της οικουμένης.
Κάθε ελληνοχριστιανική κοινότητα του εξωτερικού είναι φάρος που φωτίζει, είναι κινητήρια δύναμη αέναη, είναι πόλος έλξης για τη συγκέντρωση και την έξαρση για τη διατήρηση, την εξάπλωση του Ελληνισμού. Όλοι οι απόδημοι Έλληνες ζουν την Ελλάδα στον υπερθετικό βαθμό και σφυρηλατούν κάθε μέρα τους δεσμούς με τους αδελφούς μας στη Γενέτειρά μας.
Κάθε Έλληνας που ζει στην ξένη είναι φερέπατρις. Έχει στο νου του και μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι υπερβολικές. Αρκεί να αναφέρουμε τους λόγους του διαπρεπούς νομομαθούς Κλάρενς Ντάρροου, ο οποίος απεύθυνε προς την αμερικανική Γερουσία τούτο το βαρυσήμαντο. «Αντί να αγωνιζόμαστε να κάνουμε τους Έλληνες αμερικανούς, είναι απείρως προτιμότερο και κοινωνικά δίκαιο εάν καταβάλλουμε φροντίδες για να κάνουμε τους Αμερικανούς Έλληνες!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ