’Σ σα παλαιά τα χρόνια οι πρόσφυγοι μετεντσήδες, που έρθαν ’ς σα Καϊλάρια ‘κες, εύραν τα καρβόνια βαθέα αφκά ‘ς σην γην . Ένοιξαν πηγάδια κ’ έβγαλαν ατά απάν.
‘Σ σα υστερνά τα χρόνια, το 1950 τη χρονίας, έχτ’σαν κ’ εγούρεψαν πολλά εργοστάσια.
Οι αγούρ’ εφέκαν τα ξενιτίας και τ’ απιδεβασέας κ’ εσκάλωσαν άμον μερμήγκας να δουλεύνε και να καζανεύνε ‘ς σον τόπον ατουν.
Τα ημερικά ολίγον ολίγον εσκάλωσαν να παίρν’νε τ’ απάν ατουν και οι ανθρώπ’ εσκάλωσαν να ζούν καλά και τρίκαλα.
Είχαν και παρείχαν ας σ’ όλια τα καλά τη Θεού: Τ’ οσπίτια και τα κελάρια γομάτα, τ’ αμπάρια ους τ’ ωτία γομάτα, όλε τη Αβραάμ’ και τη Ισάκ τ’ ευλοϊας εκειαπές έσανε.
Τ’ οσπίτια με τα τζάχα τουν τρικαμάρωτα εχτίουν κ’ εγουρεύκουταν ‘ς σ’ όλια τικές. Κάθαν ημέραν χαράντας και φωτίσια , τα παιδία εγυναίκιζαν και τα κορτσόπα έντριζαν και τα κυρουκά τουν ας ση χαράν και το γέλος εδόξαζαν τον Θεόν, ντ’ έβαλεν αφκά ‘ς ση γην ατό το χαϊρλίν το καρβόν. Εθαρρώ αδά ‘κες ΄΄λιγνίτη΄΄ έλεγαν ατό.
Για τα μαγαζία και τα τουκιάνια, ντο να λέγω σας, γομάτα ας όλια τα καλά τη κοσμί. Ούλ’ εποίναν την ευχήν ατούν κ’ εδόξαζαν τον Μεγαλοδύναμον για τα καλά και τα καλοσύνας, ντο είδαν κ’ επαρείδαν σ’ ευλοϊμένα τα Καϊλάρια.
Έϊ κιτί ζαμάνια και καιρούς, πη ‘κ’ έζησεν και ‘κ’ ευρέθεν ‘ς σα Καϊλάρια εκείν’ τα χρόνια, ας σον κόσμον χαπάρ’κ’ έχ’!.
Τα σκυλία πα έτοιμα γαβουρμάδας και σουτζούγια έτρωγαν. Τα μαγαζία και τα καφενεία γομάτα ανθρώπ’ς και λαλίας…Εθαρρείς και ‘συ κάθαν ημέραν χαράντας και πανοϊρια ίνουσαν.
Και όλια ατά εποίκεν ατα το καρβόν. ΄΄Καρβόνια και σαχτάρια να ίντανε΄΄ έλεγαν οι παλαιοί μουν.
Ποίος ν’ έξερεν ατά τα καρβόνια και τα σαχτάρια χρυσόν και μάλαμαν θα ίντανε και τη κόσμονος τα εχετείας θα φέρ’νε και γομών’νε τον τόπον.
Άμαν! άμον το καλόν το όρωμαν, όλια τα καλά κάποτε τελείνταν.
Αέτσ’ και τα καρβόνια οι τεμπελάντ’ ‘ς σην Αθήναν, άμον ντ’ εγροίξαν την αξίαν ατουν, εσκάλωσαν ολίγα ολίγα να πουλούν ατα ‘ς σοι ζεγκίντς και να παίρν’νε τα παράδες.
Το πούλημαν γολάι έν, έλεγαν τ’ εμετέρ’ και αέτσ’ πα έρθεν έναν ημέραν κ’ επούλτσαν ατα ‘ς ση χώρας τα χέρια.
Οι παλαιοί έλεγαν: βίον δός ‘με, παράδας ‘κι θέλω. Αέτσ’ πα εποίκαν, επούλτσαν τον βίον εμουν κ’ εφέκανε μας ‘ς ση χώρας τα χέρια.
Ντό ένταν οι εργάτ’ και οι μαστόρ’ και οι ουστάμπασήδες, ντ’ εδούλευαν ‘ς σα μετένια και ‘ς σα μασίνας; Απ’ έιναν, είναν εκούιζαν κ’ έκοφταν τ’ εργατικά τ’. Αν επαίρνεν χίλια εδίναν ατόν εκατόν. Τοι πολλούς ζατί εχάτεψαν κ’ έγκαν ας ‘ς σο Μισίρ’ κι ας σην Αλβανίαν εργάτας να δουλεύνε τζάμπαν για τ’ έναν κομάτ’ ψωμίν.
Αέτσ’ έπαθεν και ο Πανίκας, ας τ’ έκοψαν το μισθόν ατ’, έβαλεν το κιφάλ’ κα’ κ’ εκλώστεν αμάν ‘ς ση γαρήν ατ’, την Παρθέναν.
Παρθένα, ρίζα μ’ ,είπεν ατεν: Αβουτα τη σκύλ’ τα παιδία οσήμερον έκοψαν τα μισθούς εμουν. Με τα παράδας, ντο θα δίν’νε ‘μας, άντσαχ τ’ ενοίκιον και τη ΔΕΗ θα πλερώνουμε!
Κ’ εξέρω, Παρθένα, ντο ν’ εφτάγω… Για έπαρ’ το μολύβ’, ας εφτάμ’ τη λογαρίαν αν επορούμ’ και ζούμε με τα φτήρας, ντο δίν’νε ‘μας.
Η Παρθένα εκλώστεν κ’ ερωτά ‘τον.
-Νέπε πόσα θα δίν’νε ‘σεν;… 400 ευρώ, Παρθένα, και τα υπερωρίας ‘κι θα πλερών ατα!
-Ούι Πανίκα, ντό θα ίνουμες! Ο Γιωργάκης εμουν σπουδάζ’ ‘ς σην Θεσσαλονίκην, η Μαρία μουν θ’ αντρίζ’ και δουλείαν άντρας ατς ‘κ’ έχ’ και ο μικρόν, ο Θωδοράκης εφτάει φροντιστήριον !.. κ’ εκείν’ το χρέος εμούν ‘ς σην τράπεζαν ακόμαν απλέρωτον..
Αβού τη σκύλ’ τα παιδία τιδέν ‘κι νουνίζ’νε, ο Θεόν τα χρόνια τουν να κόφτ’, ατοίντς π’ επούλτσαν την ΔΕΗ ν. Ο γουρζουλάς να ρούζ’ απάν ατουν…Ανέντροποι, τη ΔΕΗ ν ντο θα επούλναν τοι κυρού ατούν τον βίον ας επούλναν.
-Σους Παρθένα, αέτς μη καταράσαι, με τα κατάρας τιδέν ‘κ’ ίνεται, ας τερούμε ντο θ’ εφτάμε …’Σ σα παιδία μουν τιδέν μη λές ακόμαν. Στεναχωρεύκουνταν και κάτ’ παθάν’νε.
Γουρπάν ισ’ ,Παρθένα, έπαρ’ αγλήγορα τον πασά σ’ ‘ς σην Γερμανίαν, ας τερεί κ’ ευρήκ ‘με έναν δουλείαν…
Ερχάλ φεύουμε απ’ αδα ‘κές και γλυτώνουμε.
Αδά άλλο ζωήν ‘κ’ ίνεται….
