Λόγια δεν χωράνε σχετικά με την δολοφονική πράξη εις βάρος του 34χρονου Π. Φύσσα αλλά και το βαρύ πένθος που βυθίζεται από σήμερα η οικογένεια του.
Όμως…
Όταν βγαίνουν οι κουκούλες και οι μαύρες μπλούζες με τις σβάστικες, όταν σβήνουν οι φωτιές στους κάδους απορριμμάτων και μπαίνουν μέσα τα μαχαίρια, πρέπει να δούμε τι μένει.
Επιλεκτική μνήμη και μισή άποψη να μην έχουμε για τα γεγονότα.
Πολλοί είναι εκείνοι που κινδύνευσαν μέσα στα Εξάρχεια όταν πήγαν για ένα ποτό αργά το βράδυ. Αρκετοί εκείνοι που κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη φεύγουν σημαδεμένοι από το Πολυτεχνείο, είτε γιατί πήγαν να καταθέσουν στεφάνι, είτε γιατί περνούσαν απ’ έξω πηγαίνοντας στην δουλειά τους. Πολλοί είναι και οι καταστηματάρχες που έκλαψαν τις περιουσίες τους μετά από διαδηλώσεις που δούλεψε το γνωστό ‘’παρακράτος’’. Πολλοί και εκείνοι που κλείνουν την Λ. Αλεξάνδρας κάθε φορά που η Αστυνομία προχωρά σε προσαγωγές και συλλήψεις συναγωνιστών τους. Αρκετοί, αντικρίσανε τις σχολές τους – το ακαδημαϊκό τους σπίτι, λεηλατημένο μετά από κατάληψη. Άλλοι βγήκαν σε πορεία και γύρισαν «άρρωστοι» από τα δακρυγόνα. Άλλοι ήθελαν να βγουν σε πορεία, ακόμα και όταν ονομάζονται ειρηνικές, και δεν ξεκίνησαν ποτέ, γιατί φοβούνται. Κάποιοι δεν ήθελαν να απεργήσουν, και μπήκαν μέσα στον εργασιακό τους χώρο και τους έκαψαν ζωντανούς. Κάποιοι προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους για 600€, και δεν γυρίζουν σπίτι τους ή γυρίζουν σε νοσοκομεία με ανοιγμένα κεφάλια ή όντας σε κώμα μήνες μετά…
Από την άλλη βγαίνουν τα καδρόνια με τα καρφιά και κυνηγάνε κόσμο, βγαίνουν τα μαχαίρια και μαχαιρώνουν 34χρονο…
Και οι δύο πλευρές είναι ακραίες.
Υπάρχει μία λογική που θέλει τα άκρα να ενώνονται. Υπάρχει και μία άλλη που λέει πως όσο η χώρα ματώνει από την οικονομική κρίση, ο κόσμος θα οδηγείται στα άκρα. Και έτσι η οικονομική κρίση, γίνεται πολιτική και έπειτα κοινωνική, με αποτέλεσμα τα οικονομικά προβλήματα να επιμένουν, αλλά οι αρχές σου να έχουν φθαρεί.
Οι μεν ήταν πάντα της φασαρίας, της μολότοφ, του κάδου που καίγεται, της βιτρίνας που σπάει, οι δε είναι της στρατιωτικής πειθαρχίας και έτοιμοι για την μάχη, δεδομένης της εξουσίας και του γοήτρου που δίνει η εκπροσώπηση στην Ελληνική Βουλή. Δεδομένου και του αποκλεισμού που δέχονται από τα ΜΜΕ, ενισχύοντας την άγνοια του κόσμου για το μορφωτικό ή το κοινωνικό τους επίπεδο.
Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα Έλληνας πολίτης που ψήφισε Χ.Α. αντιδρώντας στην μνημονιακή πολιτική της χώρας και να νιώθει ικανοποιημένος… Γνώριζε άραγε όντως εκείνη την Κυριακή που πήγε να ψηφίσει, τι είναι η Χ.Α.; Τι πρεσβεύει;
Γι αυτό τον λόγο, αν θέλουμε να καταδικάσουμε την δολοφονική αυτή πράξη και γενικά την βία, ως κοινωνικό σύνολο, οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε ορθά σκεπτόμενοι. Και ορθά σκεπτόμενος, δεν είναι εκείνος που «τιμωρεί» τον δικομματισμό και ενισχύει τα μικρά πολιτικά κόμματα. Ορθά σκεπτόμενος και πολιτικοποιημένος πολίτης είναι εκείνος που συλλέγει πληροφορίες, κρίνει ανάλογα και επιλέγει μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας ποιο θέλει να είναι το μέλλον του.
Έχουμε ευθύνη σε ποιον δίνουμε εντολή με την ψήφο μας και τι εντολή δίνουμε…
Οφείλουμε να μην βλέπουμε μονόπλευρα τα πράγματα.
Και κυρίως εμείς της νεότερης ηλικίας, αν θέλουμε να αλλάξουν οι καταστάσεις, οφείλουμε να συμμετέχουμε και στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι.
Η χώρα έχει νόμους, έχει πολίτευμα, έχει αρχές.
Με τα καδρόνια, με τα μαχαίρια, με την αλληλεγγύη, δεν άλλαξε και δεν πέτυχε ποτέ κανείς και τίποτα.
Ματίνα Ζιώγου
Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός
Μέλος ΚΕ ΟΝΝΕΔ
