Ξύπνησαν μνήμες στην Τραπεζούντα – Το συγκινητικό μήνυμα Βαρθολομαίου

Εκατοντάδες προσκυνητές από την Ελλάδα, αλλά και από τα πέρατα της υφηλίου ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και μέσα σε κλίμα κατάνυξης και ιερής συγκίνησης παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία ανήμερα της επετείου της Κοίμησης της Θεοτόκου στην οποία προεξήρχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με συλλειτουργούς τους  Επισκόπους Δέρβης Ιεζεκιήλ (βοηθός του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας) και Σιεμιατίτσε Γεώργιος (Ιεράρχης της Εκκλησίας Πολωνίας).

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με εμφανή συγκίνηση υπογράμμισε στην ομιλία του προς το εκκλησίασμα τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν κλήρος και λαός προκειμένου να γίνει σε αυτό τον ιστορικό χώρο η σημερινή Θεία Λειτουργία.

«Δεν έπαυσε να είναι ποτέ για τους χριστιανούς, οίκος και Θεού και πύλη του ουρανού. Γι αυτό και ελκύει δια μέσου των αιώνων, πιστούς εκ θαλάσσης και λίβα και από ανατολάς. Γι αυτό είμαστε και εμείς σήμερα στις Αγιασμένες αυλές της. Και ας μην έχει ηγούμενο και καλογήρους να μας υποδεχτούν ας μην έχει καμπάνα να χτυπά και να αντιλαλεί στα γύρω βουνά» σημείωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Όπως υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, στη σύντομη ομιλία του στην ελληνική και στην τουρκική γλώσσα, «η θέση της Παναγίας Σουμελά στην καρδιά μας στην ψυχή μας είναι τόσο βαθειά που τα συναισθήματά μας προς αυτή είναι τόσο ισχυρά ώστε ποτέ κανείς δε δύναται να τη σβήσει ούτε να μας κάνει να την ξεχάσουμε. Αυτός ο ωραίος χώρος για εκατονταετίες υπήρξε ο τόπος εκατομμυρίων πιστών. Με λύπη διαπιστώνουμε ότι κάποια άτομα ή και ομάδες έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να μειώσουν την ιερότητα, την σπουδαιότητα της Σουμελάς ακόμη και να πληγώσουν την πίστη μας και ενεργούν προς την κατεύθυνση αυτή»

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε ορισμένους κύκλους «οι οποίοι έχουν άγνοια  της ιστορίας και οι οποίοι έχουν έλλειψη από αξίες της πολιτισμικής κληρονομιάς και έλλειψη από σεβασμό στον άνθρωπο», που ωστόσο, «δεν θα μπορέσουν να βλάψουν τη Σουμελά»

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας σημείωσε ότι «οι εκκλησιαστικοί πρόγονοί μας κατάφεραν να προστατεύσουν την πίστη τους κάτω από δύσκολες συνθήκες» υπενθυμίζοντας ότι «και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί βιώνουν παρεμφερείς συνθήκες. Στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική αυξάνονται οι απειλές για την ανθρωπότητα με αφορμή τη διαμάχη των θρησκευτικών και δογματικών διαφορών»

Απηύθυνε μάλιστα έκκληση «από αυτόν το ιερό τόπο προς όλες τις πολιτικές πλευρές και ιδιαίτερα σε εκείνους που έχουν λόγω εκπροσώπησης και εξ ονόματος της θρησκείας  σε ηγέτες και διοικητές: «Ελάτε στο να μην καταστρέψουμε τον κόσμο μας και αυτή τη γεωγραφία. Να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε  ο ένας τον άλλο περισσότερο, να προβαίνουμε σε θυσίες… με σκοπό οι νέοι άνθρωποι, οι οικογένειες, οι μανάδες, οι πατεράδες να μην έχουν πονούν. Να γνωρίσουμε τις διαφορετικότητες και να τις στηρίζουμε».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του στα ελληνικά χαρακτήρισε τη Μονή της Παναγίας Σουμελά ως ένα ζωντανό ιστορικό θησαυροφυλάκιο. «Ξυπνά μνήμες και γεγονότα αιώνων του Γένους των Ορθοδόξων και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων. Ο Ορθόδοξος λαός του Πόντου ζυμώθηκε και ταυτίσθηκε με την Μονή της Παναγίας και αυτήν έβλεπε μπροστά του σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής και της πορείας του, όπως το μαρτυρεί η ποντιακή ψυχή με το χαρακτηριστικό τετράστιχο: “Εμέν Κρωμέτε λέγνε με, Kανέναν κι φογούμαι. Ση Σουμελάν την Παναγιάν θα πάγω στεφανούμαι!”»

Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να αναφερθεί και στην πολυτάραχη ιστορία του μοναστηρίου. «Ημέρες δόξης και συμφορών, χαράς και καταστροφών, δοξολογίας και δακρύων και αίματος. Δεν έπαυσε όμως ποτέ να είναι για τους Χριστιανούς “οίκος Θεού και πύλη του ουρανού”. Γι᾿ αυτό και ελκύει διά μέσου των αιώνων πιστούς «εκ θαλάσσης, και Λίβα, και Βορρά, και από Ανατολών». Γι᾿ αυτό είμαστε κι᾿ εμείς σήμερα μέσα στις αγιασμένες αυλές της –κι᾿ ας μην έχη ηγούμενο και καλογήρους να μας υποδεχθούν, ας μην έχη καμπάνα να χτυπά και να αντιλαλή στα γύρω βουνά»

Όπως σημείωσε ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με νόημα ότι «η ερήμωσις της Ιεράς αυτής Μονής πριν από εννέα δεκαετίες, όταν ο ορθόδοξος λαός πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς  και μέσα εις την καρδιά του ατίμητο φυλακτό μίαν εικόνα, ήταν μια απλή “κοίμησις”, και όχι θάνατος. Την ζωή, την ιστορία, την προσφορά της Μονής αυτής ούτε οι χρόνοι, ούτε οι καιροί, ούτε τα ανθρώπινα πάθη, ούτε και διάφορες κουστωδίες κατώρθωσαν να εξαλείψουν. Οι πέτρες της Μονής, οι βράχοι της, το αγίασμά της, τα γύρω βουνά μιλούν για ένα θαύμα, φως και αθανασία. Ο τόπος αυτός είναι σύμβολον ενός άλλου κόσμου, μυστικού, αοράτου, ανάρχου, ατελευτήτου, μέσα στον οποίο πληρούται η λειτουργική ομολογία μας “Άγιος ει και πανάγιος, συ (Πάτερ άγιε) και ο μονογενής σου Υιός και το Πνεύμα σου το Άγιον”».

Ειδική δε ήταν η μνεία του Οικουμενικού Πατριάρχη για τους Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι παρόλο που υποχρεώθηκαν βίαια να εγκαταλείψουν τη γενέθλια γη τους δεν ξέχασαν τις ρίζες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους που τα μετέφεραν στις τέσσερις γωνιές της υφηλίου.

«Είπε κάποιος ότι “η εξορία δεν είναι μόνο που σε διώχνουν από την πατρίδα σου. Σε εξορίζουν και από τον ίδιο τον εαυτό σου”. Ε, λοιπόν, αυτό δεν συνέβη με τους Ποντίους οι οποίοι αναγκάστηκαν πριν από 90 χρόνια να ξεριζωθούν από τις εδώ προαιώνιες εστίες τους με πόνο, αίμα και δάκρυ. Αυτοί έμειναν αυθεντικοί και γνήσιοι. «Μετέφεραν με την ψυχή τους τον πολιτισμό τους» -όπου κι᾿ αν πήγαν. Κράτησαν ζηλότυπα μέσα τους ο,τι πιο πολύτιμο, πιο άγιο, πιο ιερό, πιο όμορφο, πιο υψηλό, πιο τίμιο κληρονόμησαν από τους ηρωικούς προγόνους των. Καί όχι μόνον τα κράτησαν αλλά και τα μετέδωσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Από γενεά σε γενεά. Μέσα στην Ελλάδα, όπου κυρίως εγκατεστάθησαν φεύγοντας απ᾿ εδώ, αλλά και στη διασπορά –παντού. Καί παντού πρόκοψαν, διέπρεψαν, διεκρίθησαν˙ διότι πίστεψαν και πιστεύουν στη θρησκεία των πατέρων τους και στα ιδανικά του Γένους μας» σημείωσε συγκινημένος ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας.