Τελικά η Ελλάδα μοιάζει με μια σκακιέρα, όπου οι απλοί στρατιώτες είναι οι απλοί πολίτες που μάχονται σε καθημερινή βάση για την επιβίωση τους ενώ οι μεγάλοι που καθορίζουν τις τύχες αυτών και διαφεντεύουν τα κοινά αυτής της άμοιρης χώρας, παίζουν ένα παιχνίδι παραπλάνησης και εκφοβισμού πίσω από την πλάτη τους. Μ1λά.νε για έναν εκσυγχρονισμό και κατευθύνουνε μεθοδευμένα τους απλούς πολίτες στην υποβάθμιση της ποιοτικής ζωής, αφού η ποιότητα είναι προνομιακό καθεστώς των ολίγων και εκλεκτών. Αλήθεια τι παραλογισμός να μιλάνε πολύ εύκολα για μια αναμενόμενη ανάκαμψη, όταν συνεχώς η χώρα μας βρίσκεται κάτω από τη συνεχή επιτήρηση και τον έλεγχο των δανειστών της, για να μας έχουνε του χεριού τους; Η Ελλάδα που μοιάζει σαν μια μεγάλη οικογένεια, όπου ο πατέρας που στην προκειμένη περίπτωση είναι η εκάστοτε εξουσία, ανεξαρτήτου κόμματος και ιδεολογίας, δεν έκανε ορθή χρήση των εσόδων και των εξόδων της με αποτέλεσμα τα έξοδα να είναι πολύ πιο πολλά από τα έσοδα. Αλήθεια ποιος φταίει; Φυσικά δεν φταίνε μόνο οι μεγάλοι ρήτορες της πολιτικής σκηνής που χειρίζονται δεξιοτεχνικά τη γλώσσα της διπλωματίας αλλά και ο καθένας μας έχει το μερίδιο ευθύνης στο μέτρο που τον αναλογεί. Αν πραγματικά θέλουμε να γίνουμε Ευρώπη, θα πρέπει να αποκτήσουμε Ευρωπαϊκή νοοτροπία και συμπεριφορά και να δουλέψουμε όλοι για αυτό, δίχως να περιμένουμε το «μάνα εξ ουρανού».
Θα πρέπει να σταματήσει η διαφθορά που παρατηρείται σε κάθε εργασιακό χώρο και που τελικά μένει ατιμώρητη, αφού οι νόμιμοι κλέφτες είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που είναι παράνομοι. Ο παράνομος κλέβει για την ατομική του επιβίωση και τιμωρείται αλλά ο νόμιμος κλέβει με τρόπο δεξιοτεχνικό. Σε αυτή την χώρα ποιος τιμωρήθηκε για μεγάλες απάτες που βγήκαν στο φως από τα Μ.Μ.Ε και που τελικά οδηγήσαμε την χώρα μας σε αυτό το σημείο; Αλήθεια γιατί ο απλός πολίτης να χρεωθεί τις ατασθαλίες ορισμένων που τελικά έγινε το θύμα μιας κακοδιαχείριση ς και οι υπεύθυνοι να διαφεύγουνε της τιμωρίας; Γιατί έπρεπε να γίνουνε οι διάφορες εξεταστικές επιτροπές αφού οι υπόλογοι μπορούν να παραπέφτουνε απευθείας στην δικαιοσύνη όπως κάθε απλός πολίτης; Το να βρεθούνε οι ένοχοι δεν αρκεί αλλά θα πρέπει και αυτοί να δώσουνε πίσω αυτά που πήρανε από το φορολογούμενο απλό πολίτη, που τόσα χρόνια πληρώνει φόρους, όχι για την τσέπη κάποιων επιτήδειων αλλά για να έχει ένα οργανωμένο κράτος και μια σιγουριά όταν θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Μιλάνε για ανάπτυξη, όταν στην χώρα μας οι επιχειρήσεις είναι ανύπαρκτες, αφενός του ότι αδυνατούν να πληρώσουνε τους εργαζομένους και αφετέρου αυτός που σε δανείζει έχει πάντα τον πρώτο λόγο. Αναρωτιέμαι αν η δημοκρατική δικτατορία με το σλόγκαν «βουλιάζουμε ή χανόμαστε», που τελικά λειτουργεί παραπλανητικά αφού μοιάζει με μονόδρομο και ρίχνει τον πολίτη σε λήθαργο και αναγκαστική αποδοχή των μέτρων, που κάποιοι αποφασίζουνε με το σκεπτικό «κάνουμε ότι μπορούμε», αναιρώντας δεδουλευμένα δικαιώματα και αφήνοντας τον πολίτη σε συνεχή φοβία και αβεβαιότητα.
Το να κόψεις μισθούς, δώρα και να επιβάλλεις φόρους από το πουθενά είναι το μόνοι εύκολο αφού οι μεγάλοι ανθρωπιστές έχουν όπως λέμε «τα γένια και τα χτένια», το να ξαναφέρεις πίσω αυτά που πάρθηκαν γιατί δεν υπήρχε έλεγχος, είναι τελικά το δύσκολο.
Ποιος μπορούσε να διανοηθεί ότι μετά από τόσα χρόνια η Ελλάδα θα καταντούσε ζητιάνα της Ευρώπης εξαιτίας της ασυνειδησίας και απερισκεψίας κάποιων επίδοξων, που καρπώθηκαν χρήματα, τα οποία δεν τους ανήκαν από τα ταμεία, που πλήρωνε και συνεχίζει να πληρώνει, ο απλός πολίτης;
Ζούμε την εποχή του παραλογισμού αν πιστεύουμε ότι ως δια μαγείας θα αλλάξει το σκηνικό τοπίο με μέτρα που τελικά οδηγήσανε στην υπανάπτυξη και δυσκολέψανε την ζωή του απλού πολίτη κατά πολύ, ο οποίος δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει και τι τελικά δικαιούται και αν δικαιούται. Δεν είναι περίεργο που τελικά η φυγή από την χώρα προς αναζήτηση εργασίας και καλύτερης διαβίωσης της νεολαίας μοιάζει σαν σανίδα σωτηρίας;
Μιλάνε για σωστή υγεία και σωστή παιδεία, την στιγμή που η σωστή υγεία κοστίζει και η σωστή παιδεία είναι δαπανηρή; Αλήθεια πήγε ποτέ κάποιος από αυτούς τους ρήτορες της πολιτικής σκηνής να κάνει μια εξέταση ή μια χειρουργική επέμβαση σε ένα κρατικό Νοσοκομείο;
Το να μιλάς από θέση ισχύος είναι πολύ εύκολο αλλά το να είσαι στην θέση του απλού πολίτη που προσπαθεί μετά δυσκολίας να επιβιώσει, αντιμέτωπος με τα κακώς κείμενα της πολιτικής πραγματικότητας, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο. Μπορεί βέβαια να υπάρχουνε και γιατροί που τιμάνε το επάγγελμα αλά το σύστημα που επικρατεί με τις ατελείωτες ουρές, περιμένοντας να έρθει η σειρά σου και αν θα έρθει, στην οργάνωση και στην δομή των κρατικών Νοσοκομείων δεν θυμίζει καθόλου Ευρώπη.
Ο ασθενής έχει και αυτός αξιοπρέπεια και απαιτεί σεβασμό και όχι απαξίωση και υποβάθμιση από την στιγμή που πληρώνει το χαράτσι για την υγεία. Εξάλλου δεν έχουν την δυνατότητα ο καθένας να νοσηλευτεί σε κλινική και θα πρέπει και στα κρατικά Νοσοκομεία να επικρατούνε οι ίδιες συνθήκες νοσηλείας από ιατρικό και Νοσηλευτικό προσωπικό και όχι να περιμένεις πότε θα γίνει η εισαγωγή ανάλογα με τις οικονομικές Φιλοδοξίες του κάθε θεράποντα ιατρού και αν θα διαθέτει το Νοσοκομείο τα υλικά και τον εξοπλισμό που χρειάζεται για την αντιμετώπιση της κάθε ασθένειας. Είναι δυνατόν να μην υπάρχουνε σε κάποια Νοσοκομεία ούτε και τα στοιχειώδη (γάζες, σεντόνια, ιατρικά υλικά αποστείρωση ς, κ.α), ακόμα και ανεπαρκή Φαρμακευτικό υλικό και από την άλλη να μιλάμε για Ευρώπη; Τα ταμεία δικαιολογούνε κάποιες ασθένειες και άλλες όχι. Αλήθεια με ποια κριτήρια επιλέγουνε ασθένειες, όταν η υγεία είναι δικαίωμα όλων; Μήπως για παράδειγμα ο καταρράκτη ς του ματιού δεν είναι ασθένεια από κάποια άλλη, που μπορεί να είναι πιο σοβαρή, αλλά και όταν δεν βλέπεις κινδυνεύεις. Την στιγμή μάλιστα που στην προκειμένη περίπτωση, σε μια κλινική το κόστος της απλής αυτής επέμβασης φτάνει περίπου τα 3000 ευρώ. Οι πολιτικοί λένε ότι Φταίει το πελατειακό σύστημα, που οι ίδιοι δημιουργήσανε και έφτασε η χώρα ως εδώ. Οι ίδιοι που έχουν αυτοσκοπό την Ψηφοθηρία και όχι το πώς θα φτιάξουνε αυτό τον τόπο, που τελικά κατάντησε να πληρώνει τα σπασμένα ορισμένων. Από την στιγμή που ο κάθε πολιτικός κοιτάει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του με οποιοδήποτε τίμημα και ο Ψηφοφόρος περιμένει από αυτόν κάποια προσωπικά οφέλη, είναι ένας Φαύλος κύκλος, που τελικά και οι δυο ευθύνονται για το πελατειακό σύστημα που Φτιάξανε και στην προκειμένη περίπτωση «το χέρι που σε ταΐζει δηλ. ο απλός πολίτης που πιστεύει στα όμορφα λόγια του κάθε πολιτικού και τον εκλέγει, δεν το δαγκώνεις». Εξάλλου δίχως ψηφοφόρους δεν θα υπήρχανε πολιτικοί, ούτε βέβαια και το αντίθετο. Μοιάζει με την λαϊκή ρήση «Πάρε την σκούφια σου και χτύπα με».
Για αυτό ευθυνόμαστε όλοι για αυτή την κατάντια και θα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι ότι ένα κλαδάκι δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Πρέπει να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και τον εφησυχασμό της αναγκαστικής αποδοχής γιατί και ο άγιος Φοβέρα θέλει. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί θα πρέπει να αποκτήσουμε όλοι Ευρωπαϊκή συνείδηση, όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργά-, αρχίζοντας από τα πιο απλά (όπως η καθαριότητα σε δημόσιους χώρους, η εργατική συνείδηση, η περιβαλλοντική προστασία, κα) και φτάνοντας στα πιο δύσκολα(όπως η σωστή οργάνωση και δομή σε κάθε εργασιακό χώρο, η επιτήρηση και ο έλεγχος του κάθε εργασιακού χώρου από σωστά και υπεύθυνα άτομα, σε θέματα οικονομικά, χωροταξικά, εργασιακά, δημοσιονομικά κα).
Ο συνδικαλισμός είναι οι αφανείς ψευτοπροστάτες των αδυνάτων που με πρόσχημα τα συμφέροντα αυτών εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Εξάλλου και οι αδύνατοι μπορούν να γίνουνε δυνατοί, αρκεί να συνειδητοποιήσουνε ότι όλοι έχουνε ίσα και ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις και να εργαστούνε συλλογικά και μεθοδευμένα, για έναν κοινό στόχο. Στο δημόσιο τομέα θα πρέπει να γίνει σωστή ταξινόμηση και οροθέτηση των εργασιακών θέσεων «ο κάθε υπάλληλος στη σωστή του θέση και όχι ένας υπάλληλος για τρεις θέσεις ή το αντίθετο, δυο υπάλληλοι ή και περισσότεροι σε μια θέση», με αποτέλεσμα να μεγαλώνει το οικονομικό κόστος και να δημιουργούνται εργασιακές θέσεις που δεν χρησιμεύουνε σε τίποτε, απλά και μόνο για να πληρώνονται κάποιοι. Οριοθέτηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων του κάθε υπαλλήλου που προσφέρει στο δημόσιο τομέα, για όφελος του πολίτη και όχι να αντιμετωπίζεται σαν ένα μπαλάκι, προσπαθώντας να βρει κάποια λύση από γραφείο σε γραφείο.
Επιτήρηση και έλεγχος στην οικονομική διαχείριση της οιανδήποτε δημόσιας υπηρεσίας και όχι να φτάνουμε στο σημείο να γίνονται ατασθαλίες, άσκοπα έξοδα εικονικές δαπάνες για όφελος ορισμένων που τελικά έχουν στην κατοχή τους εισοδήματα από το πουθενά ή αμείβονται παραπάνω από αυτό που τους αναλογεί. Σε αυτή την χώρα οι αδήλωτοι πλούσιοι είναι περισσότεροι από τους δηλωμένους μικρομεσαίου ς που προσπαθούνε με το μισθό των 1000 ή και λιγότερο, αντιμετωπίζοντας κάθε Φορά τον εφιάλτη των περικοπών, μόλις μετά βίας να ανταπεξέρθουνε στις απαιτήσεις της ζωής και από πάνω να τους ζητάνε και τα ρέστα. Εδώ είναι που ταιριάζει «μας Φάγανε και το βόδι, θέλουνε και τα ρέστα».
Αν μιλάνε για θυσία κάποιοι ψευτοανθρωπιστές του πολιτικοί χώρου, θα πρέπει η θυσία να μην είναι μονόπλευρη αλλά θα πρέπει όλοι να πληρώσουν τον οβολό τους, αρχίζοντας πρώτα-πρώτα από τους υπαίτιους της οικονομικής εξαθλίωσης και έπειτα από τα θύματα αυτής της κατάστασης που είναι ο Ελληνικός λαός, για να δουλέψει σωστά και μεθοδευμένα αυτή η χώρα και τότε να μιλάμε για μια Ευρώπη, που χτίσαμε εμείς οι ίδιοι και όχι οι δήμιοι μας. Αυτοί που τώρα μας δίνουνε τα δεδουλευμένα, τα οποία κάποιοι άλλοι μερίμνησαν ασυνείδητα, να τα φάνε. Γιατί πως μπορούμε να μιλάμε για συνείδηση όταν ο κάθε πολιτικός προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι λέγοντας «συμπονάμε τον απλό πολίτη αλλά το Ψαλίδι της περικοπής το επωμιστήκαμε και εμείς αλλά από την άλλη προσπαθούμε να βρούμε τους ενόχους». Το να κόψεις από τα λίγα είναι αισθητό, το να κόψεις από τα πολλά είναι μια άνιση και ανέντιμη πράξη, την στιγμή μάλιστα που τα ξαναπαίρνεις με άλλη μορφή (επιτροπές, κα). Αλήθεια μήπως αναρωτήθηκε κανείς πολιτικός, τι θα μπορούσε να κάνει σήμερα με το μισθό των 500 ή και 1000 ευρώ; Αν μπορεί να βγάλει σύνταξη ή όχι, την στιγμή που με δυο τετραετίες την έχει εξασφαλίσει; Το να ευλογείς τα γένια σου είναι πολύ εύκολο.
Η υποκρισία και ο Φαρισαϊσμός σε όλο το μεγαλείο του, που τελικά δεν πρέπει να μας παρηγορεί αλλά να μας ταρακουνήσει και να καταλάβουμε επιτέλους, ότι η πολιτική είναι ένα θέατρο του παραλόγου, που δεν χωράει η λογική και ο συναισθηματισμός.
Ιορδάνης Καμπουρίδης
