Η Πόπη Τσαπανίδου συνδυάζει ευφυΐα με εξαιρετική εμφάνιση. Θα μπορούσε να είχε «αράξει» σ’ έναν καλό γάμο, να κάνει εβδομαδιαία εκπομπή, να ζει άνετα, ανέμελα;
«Τι είναι αυτό τώρα, ερώτηση-παγίδα; Εννοείς να ήμουν η κυρία του κυρίου; Είναι πολύ έξω από μένα αυτή η λογική. Ποτέ δεν αποδέχτηκα τις γυναίκες που εξαργυρώνουν, αναγνωρισιμότητα και εμφάνιση για ένα ισχυρό επώνυμο κι ένα καλό πορτοφόλι. Ούτε συμπάθησα άντρες που έχουν ανάγκη μια γυναίκα-τρόπαιο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ζουν μια συμβατική ζωή, χωρίς να έχουν βασικό συστατικό την αποδοχή, το σεβασμό, το θαυμασμό του ενός για τον άλλον. Αν αυτοί είναι οι λόγοι που επιλέγεις να περάσεις τη ζωή σου με κάποιον, δεν ζεις για σένα. Ζεις για την κοινωνία στην οποία περιφέρεις τη δημόσια εικόνα σου. Εγώ είμαι άλλης σχολής. Θέλω να στηρίζομαι στα πόδια μου, να είμαι ισότιμη, να θαυμάσω κάποιον όχι για τα λεφτά ή την ισχύ του αλλά για τη λάμψη του μυαλού και της καρδιάς του» τόνισε στο Votre Beaute.
Δεν έχασε, όμως, τη θηλυκότητα της, κάτι που συνήθως συμβαίνει σε γυναίκες που έχουν το προφίλ που περιγράφει: «Το αντίθετο, εξελίσσεσαι σε πρότυπο θηλυκότητας. «Δεν είμαι η γλυκιά, τρυφερή, “ροζ” ύπαρξη. Δεν νιαουρίζω. Αντίθετα, έχω πολλά αρσενικά στοιχεία. Σκέφτομαι σαν άντρας, δεν κάνω δεύτερες σκέψεις, είμαι αυτό που βλέπεις, λέω ό,τι σκέφτομαι! Αυτό δεν εντάσσεται στα χαρακτηριστικά θηλυκότητας. Οι γυναίκες από τη φύση τους έχουν μάθει να χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους για να πετύχουν ένα σκοπό. Εγώ κυνηγάω το σκοπό από την ευθεία. Αν δεν τα καταφέρω, θα δοκιμάσω από άλλη γωνία, πάντα όμως σκοπεύοντας ευθέως. Ακούγομαι σκληρή; Τα λέω ωμά; Έτσι είναι. Έχω βάλει την πανοπλία μου και δεν με αγγίζει εύκολα κάτι. Όταν έχεις πονέσει πολύ, θωρακίζεσαι. Όταν πέθανε ο άντρας μου, ράγισε η καρδιά μου. Ντύθηκα με ατσάλι. Η “στολή” βγαίνει μόνο όταν απέναντι μου έχω κάποιον που μπορώ να εμπιστευτώ απόλυτα».
Τι την έκανε να δημοσιοποιήσει την προσωπική της ιστορία; «Το έκανα όταν έκρινα ότι λόγω της ηλικίας και της επαγγελματικής θέσης μου, η δημοσιοποίηση της θα μπορούσε να βοηθήσει γυναίκες που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση να πειστούν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Δεν είναι εύκολο να ζεις σε μονογονεϊκή οικογένεια. Είναι πρόβλημα για τα παιδιά, μπορεί να πέσουν εύκολα θύματα bullying στον κοινωνικό τους περίγυρο, να κακοποιούνται από άλλα παιδιά. Δεν θέλουν τα παιδιά να ξεχωρίζουν, δεν τους είναι εύκολο να πουν ότι ζουν μόνο με την μαμά τους και ότι δεν έχουν προφέρει τη λέξη “μπαμπάς”. Όταν μεγάλωσαν τα κορίτσια, τότε θεώρησα πως πρέπει να το πω. Για να δημιουργήσω προοπτική σε γυναίκες που περνούν ανάλογα. Διότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, φτάνει να πιστέψουμε και να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας».
Τι την φοβίζει σήμερα; «Το να χάσω δικούς μου ανθρώπους. Έχω κι εγώ τις οικονομικές ανασφάλειες μου, κυνηγιέμαι με την εφορία, φτάνει το τέλος του μήνα και τρελαίνομαι με τους λογαριασμούς… Τα γνωστά! Αλλά όσο έχουμε υγεία, όλα, μα όλα παλεύονται».
