Ο Γάλλος Ανρί ντε Τουλούζ – Λωτρέκ αποτελεί έναν από τους καλλιτέχνες που αν και πέθαναν πολύ νέοι, πρόλαβαν ν’ αφήσουν πίσω τους τόσο σημαντικά έργα ώστε μέχρι σήμερα να μνημονεύονται από την ιστορία της τέχνης. Ο Τουλούζ – Λωτρέκ πεθαίνει στις 9 Σεπτεμβρίου του 1901, πριν ακόμα συμπληρώσει το 36ο έτος της ζωής του. Ανακάλυψε την κλίση του στη ζωγραφική όταν από μικρός, λόγω της ασθενικής του κράσης, ήταν αναγκασμένος να περνάει πολύ καιρό σε σανατόρια. Οι μακροχρόνιες περίοδοι ανάρρωσης αποδείχθηκαν εξαιρετικά δημιουργικές για τον νεαρό ζωγράφο. Ο Τουλούζ – Λωτρέκ λόγω γενετικών προβλημάτων που κληρονόμησε από τους γονείς του απέκτησε ένα φιλάσθενο, καχεκτικό και δύσμορφο σώμα (είχε ύψος μόλις 1,52 μ.). Η παράξενη φυσιογνωμία του συνέβαλε καθοριστικά στη ζωή και το έργο του. Ο νεαρός Ανρί καταπιεζόταν από την αριστοκρατική καταγωγή του και την ζωή στον οικογενειακό πύργο στο Παρίσι όπου διέμενε με την υπερπροστατευτική μητέρα του. Τελικώς, βρήκε την πολυπόθητη ανεξαρτησία του στην μποέμικη ζωή των καμπαρέ και των μπορντέλων της Μονμάρτης.
Αν και μαθήτευσε δίπλα σε δυο ακαδημαϊκούς δασκάλους ζωγραφικής, τον Μπονά και τον Κορμόν, ο Τουλούζ – Λωτρέκ επηρεάστηκε από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Η θεματολογία των έργων του αφορά στους ανθρώπους του τσίρκου και στη νυχτερινή ζωή της Μονμάρτης όπου και μετακόμισε το 1884. Μαγεμένος από την ατμόσφαιρα των νυχτερινών κέντρων, μέρη στα οποία δεν υπήρχαν περιορισμοί για τους εραστές και τους περιθωριακούς, αποτύπωσε στα έργα του καλύτερα από τον καθένα την κοινωνική ζωή της Belle Époque.
Για τον Λωτρέκ υπήρχε μόνο η ανθρώπινη μορφή, το τοπίο δεν ήταν παρά ένα μέσο για την καλύτερη κατανόηση του χαρακτήρα της μορφής. Το κοινωνικό «περιθώριο» ήταν το αγαπημένο θέμα του ζωγράφου. Σύχναζε σε περιθωριακά μέρη όπου ζωγράφιζε πόρνες, πλύστρες, χορεύτριες, τραγουδίστριες και μέθυσους. Εξέφρασε όσο κανείς άλλος την άποψη του Ζολά ότι το έργο τέχνης πρέπει να είναι «μια φέτα ζωής». Αναζητούσε στα καμπαρέ και στα μπορντέλα σκηνές και καταστάσεις που ποτέ άλλοτε οι καλλιτέχνες δεν τις είχαν θεωρήσει θέματα άξια να τους απασχολήσουν. Ο ίδιος έλεγε πως: «η ασχήμια, παντού και πάντα, έχει και τη μαγευτική της πλευρά. Είναι συναρπαστικό να την ανακαλύπτεις εκεί όπου κανείς πριν δεν την είχε προσέξει».
Παρόλο που γεννήθηκε σ’ ένα καθωσπρέπει αριστοκρατικό περιβάλλον, ένιωθε τα περιθωριακά μέρη πιο φιλόξενα. Γι’ αυτόν τα μπορντέλα ήταν εξαιρετικά οικεία. Οι πόρνες τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα γιατί και αυτός τις σεβόταν. Το σχόλιο του γι’ αυτά τα κορίτσια ήταν πως: «Έχουν καλή καρδιά. Η πραγματική μόρφωση είναι θέμα καρδιάς, κι αυτό εμένα μου αρκεί».
Ο Τουλούζ – Λωτρέκ έγινε γνωστός κυρίως για τις διαφημιστικές αφίσες του. Οι μονόχρωμες και πολύχρωμες λιθογραφίες ήταν το σημαντικότερο εκφραστικό του μέσο. Πράγματι έφερε επανάσταση στον τομέα των γραφιστικών τεχνών. Όταν αναρτήθηκε στο Παρίσι η αφίσα που σχεδίασε για το καμπαρέ “Moulin Rouge” έγινε διάσημος εν μία νυκτί.
Αποτελεί μια από τις πιο μελαγχολικές προσωπικότητες της ιστορίας της τέχνης όχι μόνο λόγω του πρόωρου θανάτου του αλλά και λόγω της προσπάθειάς του να προσεγγίσει μέσω της τέχνης οτιδήποτε δεν του επέτρεπε στην πραγματική ζωή το ασθενικό και δύσμορφο κορμί του. Ακριβώς επειδή στερούνταν πολλές δραστηριότητες της ζωής η ευαισθησία του γινόταν εντονότερη και η ματιά του διεισδυτικότερη στον ψυχισμό κάθε απεικονιζόμενου προσώπου. Ο Λωτρέκ αναγνώρισε την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής στο πρόσωπο κάθε παρακμιακής φιγούρας.