΄΄ Αγγείου μνήμες ΄΄… Γράφει ο Παναγιώτης Μωυσιάδης

 Για πρώτη φορά  η στήλη μας παρεμβαίνει  επιδοκιμαστικά στην κυκλοφορία  ενός μουσικού ποντιακού αφιερώματος, που εξέδωσε  ο σύλλογος ποντίων φοιτητών και σπουδαστών Θεσσαλονίκης  με ένα εικονογραφημένο CD με τον εύηχο τίτλο ΄΄Αγγείου μνήμες ΄΄

Η παρουσίαση του δίσκου έγινε την Κυριακή, 6-3-2016, στην αίθουσα της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, όπου  παραβρέθηκα ως ένας από τους  συντελεστές του δίσκου αυτού.

 Στην εκδήλωση απηύθυναν  χαιρετισμό ο πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης,  Αποστολίδης Γιάννης, ο πρόεδρος του συλλόγου ποντίων φοιτητών, Χριστοφορίδης Στάθης , ο  νευροχειρουργός Σελβιαρίδης Παναγιώτης, ως χορηγός, ο Θεόδωρος Πιλαλίδης, ο οποίος   παρέδωσε το αρχείο του πατέρα του προς αξιοποίηση, καθώς   και όλοι οι συντελεστές του δίσκου.

Το νέο ποντιακό CD  είναι μια παραδοσιακή μουσική αναγέννηση, στο κέντρο της οποίας αναδεικνύεται το αρχαιοπρεπές δεύτερο στη σειρά όργανο της ποντιακής μουσικής, το αγγείο.

Το αγγείο ( τουλούμ’) άσκαυλος ή ασκομανδούρα είναι το όργανο, που επινόησε η θεά Αθηνά στο μουσικό διαγωνισμό των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Είναι ένα από τα αρχαιότερα μουσικά όργανα των Ελλήνων.

Διασώθηκε και  διατηρήθηκε σ’  όλες τις ελληνικές εκφράσεις αλλά και στους περισσότερους ευρωπαϊκούς λαούς.

Στην ποντιακή δισκογραφία πρώτος  ο Αμαραντίδης Γιώργος( Σιμούλτ’ς)εισήγαγε το αγγείο, προβάλλοντας  με τον καλύτερο τρόπο το ηχηρό  γλεντοκοπικό όργανο, του ποντιακού μουσικού πολιτισμού.

Στις προσφυγικές περιοχές της Ελλάδας το έφεραν πρώτοι  οι αυλιστές του ορεινού Πόντου

( Ματσούκα), παίζοντας ρυθμούς και μελωδίες η διαχρονικότητα των οποίων χάνεται μέσα στα βάθη των αιώνων.

Αρχέγονες μουσικές παρακαταθήκες, που θα έπρεπε οι ειδήμονες του υπουργείου πολιτισμού να είχαν διασώσει  με την άφιξη των γονιών μας στην Ελλάδα.

Μεγάλη ήταν η συγκίνηση μου, όταν έμαθα, ότι ο Πιλαλίδης Θεόδωρος έδωσε το μουσικό του αρχείο, προκειμένου να αξιοποιηθεί και να   συμπεριληφθεί στο δίσκο, που εξέδωσε ο σύλλογος ποντίων φοιτητών και σπουδαστών Θεσσαλονίκης.

Μια πράξη πατριωτική, ευαίσθητη και ανιδιοτελής ,κάτι που δεν κάνουν πολλοί, που θεωρούν, ότι η ποντιακή μουσική ή η ιστορία ανήκουν στις ιδιωτικές τους συλλογές.

Εξ ίσου σημαντική και σημειολογική η οικονομική αρωγή του αγνού πόντιου γιατρού Σελβιαρίδη Παναγιώτη, που είχε την ευαισθησία να στηρίξει την προσπάθεια αυτή, προκειμένου να καταγραφούν αυτά τα μουσικά πνευματικά διαμάντια του λαού μας.

Οι  πόντιοι λόγιοι ταύτιζαν την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου με την αγάπη στη μουσική . Γι’ αυτό τους καλλιεργημένους τους αποκαλούσαν μουσόφιλους…

Μέσα σε μια περίοδο ηθικής και οικονομικής κατάπτωσης είναι αισιόδοξο έως απελευθερωτικό, να απαντώνται τέτοιες ανατάσεις.

Και βέβαια είναι λογικό να συγκινείται κάθε πόντιος και πόντια μαζί με τον Θεόδωρο Πιλαλίδη, που βουρκωμένος εκμυστηρεύτηκε, πως, αν ζούσε ο αείμνηστος πατέρας του και  άκουγε τα τραγούδια, που έπαιζε με το αγγείο, που έφερε από τη Λιβερά, τότε με δάκρυα στα μάτια θα  αγκάλιαζε και θα φιλούσε έναν έναν και όλους ξεχωριστά τους συντελεστές.

Αυτό το δάκρυ της παράδοσης το ζωντάνεψε με  τα μαγικά χέρια  του  ο  σεμνός και άριστος αυλιστής μας, Γιώργος Σιαμίδης  και η γλυκόλαλη  και αηδονοπαρμένη φωνή του Αλέκου Παρχαρίδη.

Είναι η ευθύνη που έχει ο κάθε σοβαρός καλλιτέχνης απέναντι στο μέλος, στο λόγο, και στον ρυθμό.

Δεν πρέπει να παραχαραχθεί ούτε ένα γράμμα από την ιερή μας παράδοση και ιδιαίτερα οι στίχοι ΄΄τα τραγωδίας΄΄ θαρρείς και κλεμμένα  από τα στομόχειλα της πόντιας  παρχαρομάνας και την ψυχή του ερωτόληπτου παλικαριού.

 Όσο η πατρίδα μας θα είναι κουρσεμένη, θα ζει και θα υπάρχει στα τραγούδια, τους χορούς και στις μνήμες μας.

Γι’ αυτό η παραχάραξη της παράδοσής μας ενέχει θέση ιστορικής αυτοπαραίτησης από τις μνήμες και την ιστορία.  

Ήτανε το πιο πετυχημένο μουσικό  άλμα προς τις ανθόσπαρτες και παραδεισένιες  βουνοπλαγιές της αλησμόνητης πατρίδας μας.

  Με ένα τραγούδι μου, έβαλα κι εγώ μια πινελιά στο αθεράπευτα ερωτικό τραγούδι της διονυσιακής και λάγνας Ματσούκας.