Οι κάτοικοι του Κόλντερεαπό τα χωριά της Μάνης: Κανδήλι, Ακακιάδα, μετανάστευσαν προς τη Μ.Α. μετά τα Ορλωφικά φοβούμενοι αντίποινα των Τούρκων αλλά και για λόγους οικονομικούς.
Ο τότε μεγάλος μπέης της περιοχής Σμύρνης,Αηδινίου, Μαγνησίας,Καρακοστάνογλου, ζητούσε εργατικά χέρια για τα τσιφλίκια του.
Οι Κολντεριώτες, άνθρωποι δημιουργικοί και άοκνοι σε λίγα χρόνια αγόρασαν χωράφια από τους Τούρκους και έγιναν αφέντες και νοικοκυραίοι με βιός και ζωντανά στο έχει τους.
Αυτοί, που ξεχώρισαν στο Κόλντερε, ήταν οι Τσαουσαίοι ,οι Μηνακαίοι,οι Τσακίρηδες,και οι Τασσοπουλαίοι. Διαφέντευαν χωράφια απέραντα και πρόβατα αμέτρητα και είχαν στη δούλεψή τους Τούρκους και Ρωμιούς τσομπάνηδες και εργάτες.
Τα κονάκια τους ήτα διώροφα και τριώροφα. Ξεχώριζαν για το μεγαλείο και την αρχοντιά τους. Πόσες φορές ο μπάρμπα – Χρήστος, ο Τσαούσης, δε γέμισε σακιά με αλεύρι και στάρι για τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά του χωριού.
Πόσες φορές ο Κωστής Τασσόπουλος δεν έσβησε από το τεφτέρι του μπακάλικου, που είχε, τα χρέατα των φτωχών και των ανήμπορων του χωριού. Μεγάλος έμπορας, γνώριζε όλα τα στέκια στη Σμύρνη. Πηγαινοέρχονταν με τη σούστα του δύο φορές τη βδομάδα και κατέβαινε στο λιμάνι της Σμύρνης γεμίζοντας το μπακάλικό του με του πουλιού το γάλα.
Εκεί έστειλε τα παιδιά του στο σχολειό. Ο πρώτος, ο Παναγιώτης, τέλειωσε γιατρός στο πανεπιστήμιο της Σμύρνης και της Σορβόννης στο Παρίσι. Εκεί στη Σμύρνη το 1919 θα γνωριστεί με τους ηρωικούς συνταγματάρχες του ελληνικού στρατού, Πλαστήρα και Κονδύλη
και θα γίνει φίλος και συνεργάτης τους..
Θα τον στεφανώσει ο Πλαστήρας το 1920 και θα ακολουθήσει τα ελληνικά στρατεύματα στο μικρασιατικό μέτωπο ως αρχίατρος, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Με την υποχώρηση του ελληνικού στρατού θα έρθει στην Ελλάδα και θα εγκατασταθεί στην Αθήνα, στους Αμπελόκηπους. Ο μεγάλος γιος του Παναγιώτη, ο Νίκος, θα σκοτωθεί πολεμώνταςστον εμφύλιο πόλεμο ως αεροπόρος στη μάχη του Γράμμου-Βίτσι. Η κόρη του Σωσώ θα παντρευτεί τον ταξίαρχοΧονδροκούκη Μίμη,γνωστό από την υπόθεση (Ασπίδα).
Ο δεύτερος γιος του, ο Ευάγγελος, θα τελειώσει την παιδαγωγική σχολή Σμύρνης και στη συνέχεα θα σπουδάσει οικονομικές επιστήμες στη Λειψία της Γερμανίας και θα στρατευθεί στον μικρασιατικό αγώνα .Μετά την κατάρρευση του μετώπου θα συλληφθεί αιχμάλωτος και θα επιστρέψει στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1923.
Ο Ευάγγελος Τασσόπουλος μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα θα πολεμήσει στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και ,αφού επιστρέψει, θα ασκήσει τα καθήκοντα του διευθυντή του δημοτικού σχολείου του Ανατολικού
Δυστυχώς όμως αυτή είναι η μοίρα των ηρώων στην Ελλάδα. Ενώ γλύτωσε από Τούρκους, Αλβανούς και Ιταλούς εκτελέστηκε από Έλληνες μαζί με άλλους εννιά συμπατριώτες του στις 21-9 -1944 έξω από το χωριό Ερμακιά Εορδαίας, λίγο πριν αναχωρήσουν οι Γερμανοί από την Ελλάδακαι μία ημέρα πριν υπογραφεί η συνθήκη της Καζέρτας, που απαγόρευε οριστικά τις εκτελέσεις…
Μετά την ήττα των κομμουνιστών στα Δεκεμβριανά και την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας, στις αρχές Απριλίου του 1945 τα οστά τους μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στο κοιμητήριο του Ανατολικού.
Ο γιός του αδικοχαμένου διευθυντή του δημοτικού σχολείου Ανατολικού, Ευάγγελου Τασσόπουλου είναι σήμερα ενενήντα χρονών και ζει στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Ήταν 15 χρονών το 1945, όταν πήγε και περισυνέλεξε τα οστά του πατέρα του…΄΄Ήταν η πιο απεχθής εικόνα της ζωής μου…δε θα την ξεχάσω ποτέ.΄΄ μου είπε σε μία συνέντευξη, που του πήρα σ’ ένα καφενεδάκι της Τούμπας. ΄΄
Στην Ελλάδα των άκρων ποτέ δεν επιβίωσαν οι πρωτοπόροι και οι σημαντικοί. Αυτοί εξοντώθηκαν από τους αντιπάλους ή από τους ομοϊδεάτες τους. Πάντα όμως κατόρθωναν να επιβιώνουν οι άσημοι και οι φελλοί …οι συμβιβασμένοι και οι υποτακτικοί ….γι αυτό ίσως και η χώρα μας έμεινε ανεπάνδρωτη από ισχυρές πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες… και οδηγήθηκε μοιραία στην κατάρρευση…
