του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Κατά τους Τρεις Ιεράρχες και το Ευαγγέλιο του Χριστού, η Παιδεία πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι του συστήματος. Σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο η Παιδεία είναι κατευθυνόμενη και υποταγμένη στην Αγορά, γι’ αυτό και φριχτά αλλοτριωμένη.
Οι νέοι κατευθύνονται σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος κάθε χώρας. Το ζητούμενο (πρέπει να) είναι η ανάδειξή τους σε ελεύθερα πρόσωπα, με συνυπάρχουσα αταξική κοινωνικότητα, με συγκροτημένη προσωπικότητα, υπεύθυνοι, έτοιμοι να σταθούν κριτικά σε ό,τι αλλοιώνει την ομορφιά της ζωής, όχι ατομικές οντότητες και άβουλα εξαρτήματα για να λειτουργεί η μηχανή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Οι περισσότεροι νέοι δεν προχωρούν στις σπουδές τους, σε ό,τι αυτοί ονειρεύονται και επιλέγουν, δεν σπουδάζουν για να ξεδιψάσουν τις υπάρξεις τους, αλλά για να ενταχθούν εκεί που το απαιτούν οι ανάγκες του συστήματος με απώτερο σκοπό να βοηθήσουν αποκλειστικά και μόνο στην ανάκαμψη των ‘’δεικτών της παραγωγικότητας’’. Παιδεία που αποβλέπει στεγνά στην παραγωγικότητα και στις ανάγκες του ταξικού-υλιστικού κράτους, δεν μπορεί να οδηγήσει τους νέους στην ανακάλυψη του μυστηρίου της ζωής, στην κατάχτηση της ελευθερίας, στην αναζήτηση της αλήθειας, στον έρωτα της κοινωνίας με τον ‘’άλλο’’, στη μύησή τους στον πολιτισμό του ανθρώπου, στη μεταμόρφωσή τους. Οι σχεδιαστές μιας τέτοιας Παιδείας ενδιαφέρονται περισσότερο για το ατομικώς-ταξικώς ‘’λαμβάνειν’’ και όχι για τη δημιουργική χαρά του ‘’διδόναι’’. Έτσι οι νέοι παραμένουν ‘’τάγματα ξυπόλητα, (που συνεχίζουν να) σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα’’. (Διονύσης Σαββόπουλος).
Για την κρίση στην Παιδεία στοχοποιούνται δάσκαλοι, μαθητές, γονείς, βιβλία, Υπουργείο Παιδείας, εξετάσεις, παρεμβάσεις κομμάτων και συνδικαλιστών. Τηρουμένων των αναλογιών ευθύνες υπάρχουν σε όλους μας. Η Παιδεία όμως είναι κάτι γενικότερο. Δεν περιορίζεται στο χώρο του Σχολείου, απλώνεται σε όλο το εικοσιτετράωρο της ζωής: στην οικογένεια, στις παρέες, ψυχαγωγία, ΜΜΕ, κοινωνία, παντού.
Μια κοινωνία που βολοδέρνει στον ατομισμό, στο γλείψιμο, στο συμφέρον, στις αξίες του κέρδους, στην υποκρισία, που προοδεύει όποιος διακρίνεται όχι για το ήθος και τις γνώσεις του, αλλά για την ευλυγισία της μέσης του και τις γνωριμίες, όπου οι αξίες που προτείνονται στη νέα γενιά είναι η βαθμοθηρία, ο καριερισμός και αργότερα το μικροαστικό βόλεμα, η εγωλατρία και η κλειστότητα, από μια τέτοια αντίληψη, για την εξασφάλιση ατομικών (μίζερων) ευτυχιών, τι μπορεί να προκύψει; Συγκρουόμενα άτομα και τάξεις μέσα σε ωραιοποιημένα τείχη.
Η Παιδεία των Τριών Ιεραρχών είναι πρόταση ζωής και δρόμος απελευθέρωσης και όχι διαδικασία εξαναγκασμού και ανελευθερίας.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας,
παπαδάσκαλος (30-1-2012)