Του Μιχάλη Πιτένη
Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας τις πρωτόγνωρες ταραχές που ξέσπασαν σ΄ όλη τη χώρα μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, ήταν πως «με όλα αυτά χάσαμε τελικά το δίκιο μας».
Αντί να συζητήσουμε και να προβληματιστούμε σοβαρά ποιες είναι οι αιτίες που οδήγησαν έναν ειδικό φρουρό της αστυνομίας να εκτελέσει εν ψυχρώ ένα παιδί, θα εμπλακούμε σε μια αντιπαράθεση για το ποιοι μεθόδευσαν τα επεισόδια, πόση οικονομική ζημιά υπέστησαν πάρα πολλοί συμπολίτες μας, πόσο δυσφημίστηκε διεθνώς η χώρα μας κ.α.
Αντιπαράθεση που βεβαίως είναι απαραίτητη και χρήσιμη, αλλά δεν την κάναμε ποτέ με σοβαρά επιχειρήματα, ενώ είχαμε τόσες ευκαιρίες.
Γιατί να μην την κάνουμε τώρα, θα διερωτηθούν πολλοί και θα έχουν δίκιο. Μπορούμε να συζητήσουμε τόσο για τη δολοφονία όσο και για όλα αυτά που επακολούθησαν.
Θα είμαστε όμως και πάλι μέσα στο θέμα; Δεν είμαι σίγουρος…
Παρακολουθώντας την εξέλιξη των τελευταίων γεγονότων και σχολιάζοντας τα με πολλούς φίλους, μια άλλη εικόνα άρχισε να δημιουργείται μπροστά μου.
Τραγικά γεγονότα, ανάλογα μ΄ αυτό της δολοφονίας του 15χρονου, συνέβησαν, δυστυχώς, και κατά το παρελθόν. Η ανεξέλεγκτη, παράλογη και αδικαιολόγητη, αστυνομική βία, δεν είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι, κάτι το καινοφανές στη χώρα μας. Ποτέ όμως άλλοτε, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρξε τέτοια έντονη και καθολική αντίδραση. Μια αντίδραση που δεν την οργάνωσαν ούτε την καθοδήγησαν κάποια κόμματα ή οργανώσεις. Αυτά μάλλον παρασύρθηκαν από το λαϊκό ρεύμα που αυθόρμητα δημιουργήθηκε. Ένα λαϊκό ρεύμα γεμάτο οργή και αγανάκτηση που στο διάβα του ισοπεδώνει τα πάντα.
Γιατί όμως αυτό το ρεύμα, που αποτελείται κυρίως από νέους και παιδιά, αντιδρά έτσι;
Τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι τους με πέτρες, λοστούς ή μολότοφ, για να σημαδέψει στη συνέχεια οτιδήποτε βρει μπροστά του; Δεν μπορούμε να δεχτούμε ελαφριά τη καρδία πως ξαφνικά τα παιδιά μας αποφάσισαν να σκορπίσουν παντού τον τρόμο και την καταστροφή.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως κάθε λαϊκή εξέγερση είχε αιτίες, όχι μόνο αφορμές.
Τη λαϊκή εξέγερση που ζούμε στις μέρες μας, ποιες αιτίες μπορεί να την υπέθαλψαν;
Την απάντηση ακόμα και αν τη βρούμε δύσκολα θα την κατανοήσουμε. Πιθανότατα να μην είναι σε θέση να την εκφράσουν και τα ίδια τα παιδιά, οι φυσικοί αυτουργοί αυτής της εξέγερσης.
Τους ηθικούς αυτουργούς όμως μπορούμε να τους δούμε κοιτώντας στον καθρέπτη και στρέφοντας έπειτα το βλέμμα ολόγυρα μας. Ίσως εκεί, στην κοινωνία που δημιουργήσαμε, αυτή την κοινωνία στην οποία θέλουμε να ζήσουν και τα παιδιά μας, να βρούμε όχι μόνο μια, αλλά χιλιάδες απαντήσεις.
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, έγραφε η Γαλάτεια Καζαντζάκη, και αυτή την εικόνα ίσως να θέλουν σήμερα τα παιδιά μας να την αλλάξουν…
