Υπάρχουν ορισμένα ιστορικά γεγονότα, γεμάτα ανδραγαθίες και αυτοθυσίες, που κοσμούν τις λαμπρές σελίδες της νεότερης ιστορίας της πατρίδας μας. Κι όμως πολλά απ’ αυτά είναι άγνωστα στους περισσότερους Έλληνες. Γιατί οι Έλληνες ιστορικοί προσπάθησαν να τα υποβαθμίσουν ώστε με λίγες μόνο σειρές να αναφέρονται σ’ αυτά.
Κι όμως αυτά απετέλεσαν το 2ο ΟΧΙ της πατρίδας μας όταν την 6η Απριλίου 1941, οι Έλληνες το αντέταξαν στην κραταιά δύναμη του χιτλερικού ναζισμού αυτή τη φορά.
Στην επιχείρηση των Γερμανών συμμετείχαν 24 μεραρχίες πεζικού και 9 θωρακισμένων, υποστηριζόμενες από 1500 αεροπλάνα κάθετου εφορμήσεως (στούκας).
Ολόκληρο το Μπέλες φλέγονταν κυριολεκτικά από τις 5,15 το πρωί, δηλαδή πριν ο πρεσβευτής Έρμπαχ επιδώσει τη διανοίνωση της χώρας του.
Οι Γερμανοί χτύπησαν με μανία και σφοδρότητα το πιο αδύνατο σημείο των οχυρών της γραμμής Μεταξά, ανάμεσα στο τριεθνές και το πρώτο απ’ τα αριστερά οχυρό της γραμμής, το οχυρό Ποποτλίβιτσα, που η κατασκευή του δεν είχε προλάβει να συμπληρωθεί.
Σε λίγο η επίθεση γενικεύονταν κι έφθασε σε όλη τη γραμμή Μεταξά μέχρι τον Εχίνο 50 χλμ βόρεια της Κομοτηνής.
Τα αεροπλάνα «στούκας» σφυρίζοντας δαιμονισμένα κατέβαιναν σε χαμηλό έδαφος και έριχναν τις βόμβες τους στις θυρίδες των οχυρών. Τα δάση πάνω στο Μπέλες είχαν πιάσει φωτιά, οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί. Τα φυλάκια στην προκάλυψη έκαναν αγώνα απεγνωσμένο. Στο 162 που αντιστάθηκε ως το μεσημέρι σκοτώθηκαν όλοι οι άνδρες και ο υπολοχαγός Διοικητής.
Αλλά η υπεροχή των Γερμανών ήταν εξουθενωτική. Το τυφλό πάθος του χιτλερισμού μηδένισε την ανθρώπινη λεβεντιά. Είχε καταρρακωθεί στο πρόσωπο ενός κτήνους η έννοια της ανδρείας για τη λευτεριά.
Σε όλα τα οχυρά η μάχη μαινόταν. Στο Ιστίμπεη γίνονταν μάχες επικές. Αυτό αντιστεκόταν ηρωικότατα και θέρισε αρκετές μονάδες του γερμανικού πεζικού. Στις 8 το βράδυ οι γερμανοί κάθισαν στην επιφάνεια των οχυρών, επειδή και πάλι δεν μπορούσαν να τα εξουδετερώσουν, έκλεισαν τα ανοίγματα των οχυρών για να αναγκάσουν τη φρουρά να παραδοθεί από ασφυξία.
Όπως στο Βορειοηπειρωτικό μας αγώνα είχαμε τον αγώνα της Πίνδου, για να τονίσουμε τον ηρωισμό του έλληνα φαντάρου, έτσι και στη μάχη των οχυρών της γραμμής Μεταξά δύο κύριοι αγώνες κυριαρχούν, που θα πρέπει να έχουν συμβολοποιηθεί για τη μεγάλη ψυχή και τη παλικαριά του έλληνα φαντάρου. Είναι η μάχη του οχυρού ΡΟΥΠΕΛ, είναι μια από τις μεγάλες στιγμές του πολέμου 1940-1941 που έμπαινε πια στο τελευταίο στάδιο. Όπως η Πίνδος είναι η εισαγωγή του πολέμου, το ΡΟΥΠΕΛ και η Δοϊράνη αποτελούν τον επίλογο.
Η Ελλάδα είχε εξευτελίσει δύο πανίσχυρες αυτοκρατορίες με τον ηρωισμό των παιδιών της. Είχε γράψει την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της, άσχετα αν έχασε τον πόλεμο.
Οι Γερμανοί έριξαν πάνω στο ΡΟΥΠΕΛ όλο το βάρος τους. Βομβαρδισμούς πυροβολικών από τις 5,15 το πρωί. Αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς το οχυρό! Θα πρέπει να τονιστεί ο ηρωικός αγώνας όλων των οχυρών και ιδιαίτερα του ΡΟΥΠΕΛ που πήρε τη μεγάλη μπόρα της γερμανικής επίθεσης και κράτησε απαρασάλευτα την αποστολή του. Ο ρόλος των οχυρών της γραμμής Μεταξά εκτελέσθηκε στο ακέραιο. Δεν πέσανε μετωπικά και δεν παραδόθηκαν, παρά μόνο όταν από άλλη μη οργανωμένη τοποθεσία υπερκεράστηκαν. Τα οχυρά της γραμμής Μεταξά κράτησαν τον εχθρό και στις 6 και στις 7 και στις 8 Απριλίου.
Το μεγάλο πλήγμα κατά των οχυρών της τοποθεσίας Μεταξά ήταν η διείσδυση των Γερμανών στα δυτικά της κορυφογραμμής ΜΠΕΛΕΣ, προς την κοιλάδα της ΡΟΔΟΠΟΛΗΣ. Εξάλλου οι γιουγκοσλαβικές δυνάμεις στην κοιλάδα της ΣΤΡΩΜΝΙΤΣΑΣ είχαν συμπτυχτεί και ο εχθρός κατόρθωσε να παραβιάσει τα ορεινά περάσματα και κατέλθει στη σιδηροδρομική γραμμή και να βρεθεί στα νώτα της γραμμής Μεταξά. Ο ηρωισμός των παιδιών της Ελλάδας απέσπασε ακόμα και το θαυμασμό και αυτών ακόμα των αντιπάλων. Τη δόξα, το κλέος, την τιμή και την αξία του αγωνίσματος εκείνων των υπερασπιστών της γραμμής Μεταξά αλλά και της Ελλάδος γενικά, την καταλαβαίνει εκείνος που θα διαβάσει με προσοχή το λόγο του Χίτλερ που εκφώνησε στις 4 Μαΐου 1941, στον οποίο υπογραμμίζει:
Η ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει την υποχρέωση να διαπιστωθεί ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμε ο Ελληνικός στρατός ιδιαίτερα πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία. Ο ίδιος αργότερα αναγνώρισε και τις συνέπειες του πολέμου αυτού στην έκβαση των πολεμικών σχεδίων.
Και ο επίλογος γράφτηκε με την εποποιία της Κρήτης της οποίας η αυλαία άνοιξε στις 20 Μαΐου 1941 με την ορμητική επίθεση την οποία εξαπέλυσε ο εχθρός από τους ουρανούς εναντίον της θρυλικής Μεγαλονήσου και έκλεισε με τους καπνούς της Κανδάνου στις 3 Ιουνίου 1941, την οποία οι Γερμανοί κατέστρεψαν εντελώς για αντίποινα της θρυλικής αντιστάσεως των κατοίκων της. Ήταν μια μάχη Θερμοπυλών. Οι Γερμανοί τοποθέτησαν μια πινακίδα που έγραφε: Εδώ ήταν η Κάνδανος.
Στην αναμέτρηση αυτή ολίγοι έλληνες στρατιώτες 12.000 με 16.000 περίπου, ο λαός της Κρήτης, άνδρες γυναίκες παιδιά και περίπου 30.000 Άγγλοι, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, αντιμετώπισαν τη φοβερή αεροπορική δύναμη του εχθρού, το επίλεκτο σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών του οποίου οι άνδρες μάχονταν με πείσμα, σκληρότητα και φανατισμό για να καταλάβουν το νησί. Οι Γερμανοί νίκησαν στο τέλος. Αλλά η νίκη τους ήταν «Πύρρειος», οι απώλειες πολλές. Το σώμα των αλεξιπτωτιστών το καύχημα της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ πια. Η αντίσταση αυτή των Ελλήνων έδωσε καιρό στους Ρώσους ναν οργανώσουν τον αγώνα τους και να αντιμετωπίσουν αργότερα το χιτλερισμό. Οι τότε ηγήτορες της Ρωσίας εξέφρασαν το θαυμασμό και τις ευχαριστίες στην Ελλάδα για τον ηρωικό αγώνα των παιδιών της.
Τέτοια ιστορικά γεγονότα που κοσμούν τη νεότερη ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιούνται και να διδάσκονται σωστά στα νιάτα της Πατρίδας μας, για να αισθάνονται περήφανοι για τους προγόνους τους.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ