του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Το ψάλλει η Εκκλησία, παντού στη γη: ‘’ο Σταυρός σου, Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου’’. (Στιχηρό Αίνων Κυριακής, ήχου πλ. β’). Και ‘’Σταυρώ προσηλωθείς δι εμέ, Σωτήρ μου υπεράγαθε, ερραπίσθης, και υβρίσθης λυτρωτά, και όξος εποτίσθης, και λόγχη εκεντήθης, και πάντα φέρεις αναμάρτητε’’ (Απόστιχο Εσπερινού 16ης Σεπτ.). Συντριβή, άνοιγμα ζωής και κοινωνίας και απελευθέρωση χαράς και ελπίδας.
Υπόσχεση για προσωπική σωτηρία-δωρεά, (δι’ εμέ) χωρίς βέβαια εγκλεισμό στην ατομικότητα, αλλά γινόμενη λαϊκή πράξη, (τω λαώ σου), συλλογικό γεγονός ανάταξης και εν τέλει ανάστασης των λαών, που είναι του Χριστού, και όχι άλογα πρόβατα για κούρεμα και άρμεγμα από τους βαρείς λύκους της διεθνούς τοκογλυφίας, απελεύθεροι (οι λαοί) από οτιδήποτε τους στερεί ή τους απομακρύνει έντεχνα και διαστροφικά από τη ζωή, την όντως ζωή, που είναι για όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, γιατί είναι του Χριστού.
Έχουμε εμπιστοσύνη βαθιά και γλυκιά (παιδική αθωότητα; μακάρι) στο λειτουργικό λόγο της Εκκλησίας, όχι από ‘’επαγγελματική’’ ανάγκη, αυτό θα ήταν επαίσχυντο, από αυτοπαράδοση στη συμπυκνωμένη γνώση και θεωρία της εθελούσιας θυσίας των αντι-κομφορμιστών και όντως αντι-συστημικών προσώπων-Αγίων, που είτε ως μάρτυρες, ασυμβίβαστοι στη βία της απολυταρχικής εξουσίας, είτε ως διά βίου ασκούμενοι και ευχαριστιακά πολιτευόμενοι δρώντες, άφησαν τούτη τη μαρτυρία τους ως γεγονός κοινωνίας, αποτυπωμένη με ενάργεια στα λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας, επιδεχόμενη μεν αμφισβήτηση από τη λογικοκρατία και τον κατηφή σκεπτικισμό, ωστόσο αποδεκτή ως υπαρξιακό και κοινωνικό γεγονός από αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων κάθε έθνους, κάθε εποχής. Είναι ο πολιτισμός αύρας λεπτής που έρχεται.
Ιδιοκτήτες ατομικοί, εθνικοί, συντεχνιακοί και όποιοι άλλοι, του Χριστού και του Ευαγγελίου, δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει λαός που να μην είναι δυνάμει ‘’περιούσιος’’ λαός του Χριστού. Ο Χριστός σταυρώθηκε από τον ‘’περιούσιο’’ λαό των Ιουδαίων, που αυτο-εγκαταλείφτηκε στη φαρισαϊκή σπείρα και πριμοδότησε σ’ αυτήν το ‘’δημοκρατικό’’ άλλοθι που επιζητούσε, (ο λαός-όχλος υποκινούμενος κραύγαζε το: ‘’σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν’’ και το φρικτότερο: ‘’το αίμα του πάνω μας και στα παιδιά μας’’), προκειμένου να στηρίξει την αποτρόπαια απόφασή της για θανάτωση του Ιησού Χριστού και να αποποιηθεί έτσι την ενοχή της απέναντι στην προαποφασισμένη σταυρική καταδίκη του Θεανθρώπου.
…Και ξανασταυρώνεται στην πράξη κάθε μέρα από την υποκρισία μας και την απροσμέτρητη ιδιοτέλειά μας. Ας μη μας κακοφαίνεται. Περισσότερο από τη Δύση ανήκουμε στον εαυτό μας. Διασφαλίζουμε τα όποια αγαθά μας, μόνο για μας. Εμμένουμε δουλικά και πεισματικά στον εγωκεντρισμό, την αυτοδικαίωση και το ναρκισσισμό μας. Ως πότε;
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος
(20-9-2011)
