Χορηγία στο Μέγαρο, τα χρέη στους πολίτες, έγραφε χθες η κ. Κοντράρου-Ρασσιά στην «Ε». Η κυβέρνηση γνωρίζοντας πως το θέμα προκαλεί ήδη αντιδράσεις, καθώς το Δημόσιο (δηλαδή οι φορολογούμενοι) αναλαμβάνει να αποπληρώσει τα δάνεια που οφείλει το Μέγαρο στις τράπεζες (δηλαδή ανακεφαλαιοποιημένες και αυτές από τους φορολογουμένους), αναζητά διέξοδο μέσω του Κοινοβουλίου.
Ομως εκτός Βουλής στην κοινωνία εγείρονται εύλογα ερωτήματα. Που αφορούν από τα δάνεια που διαχρονικά χορηγούνταν στο Μέγαρο, στις χορηγίες δεκάδων εκατ. ευρώ που για 10ετίες προσέφεραν επιχειρηματίες, μεγαλόσχημοι, φορείς και τράπεζες, μέχρι αυτή καθ’εαυτήν τη διαχείριση του φορέα.
Διαχρονική η στήριξη στο Μέγαρο, υπερκομματική η ενίσχυσή του όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ας περιοριστούμε στα τελευταία της κρίσης, σε αυτά όπου εξανδραποδίζεται η κοινωνία.
Εν μέσω κρίσης λοιπόν ο τότε «τσάρος» της Οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου, με το ν. 3943/2011 «φόρτωνε» στο Δημόσιο την εξυπηρέτηση του δανείου του ΟΜΜΑ ύψους 95 εκατ. ευρώ από την Εθνική Τράπεζα. Με τη σκανδαλώδη διάταξη Παπακωνσταντίνου, το Δημόσιο ανέλαβε επί της ουσίας το χρέος και το σύνολο των οφειλών, λόγω οικονομικής αδυναμίας και προβλημάτων που εμφάνιζε από τότε ο ΟΜΜΑ.
Ωστόσο ΟΥΔΕΙΣ ΕΛΕΓΧΟΣ έγινε. Θυμίζουμε πως υπέρ της διάταξης Παπακωνσταντίνου, που είχε συναντήσει σθεναρές αντιδράσεις στη Βουλή, είχε επιχειρηματολογήσει και ο τότε υφυπουργός Δ. Κουσελάς.
Θυμίζουμε επίσης πως το Μέγαρο έχει συνάψει τρία δάνεια (όλα με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου ύψους 245 εκατ ευρώ). Ενώ τον Σεπτέμβριο του 2013 έπειτα από σχετική ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ο Χρ. Σταϊκούρας είχε παραδεχθεί πως ΟΥΔΕΙΣ ΕΛΕΓΧΟΣ είχε διενεργηθεί από την αρμόδια Γενική Διεύθυνση Δημοσιονομικών Ελέγχων.
Η δικαιολογία της κυβέρνησης ήταν πως ο φορέας δεν περιλαμβανόταν στον κατάλογο με τις ελεγχόμενες από την Επιτροπή Συντονισμού Ελέγχων προϋποθέσεις. Παρά το ότι οικονομικές υποχρεώσεις, τα δάνεια και τα έξοδα είχαν ήδη «εκτροχιαστεί».
Ομως ΟΥΔΕΙΣ ΕΛΕΓΧΟΣ πραγματοποιήθηκε για τις χορηγίες δεκάδων εκατ. ευρώ (πού, πώς, σε ποιους διατέθηκαν), ουδείς έλεγχος για τα αφορολόγητα των χορηγιών και τις εκπτώσεις τουλάχιστον μιας 15ετίας, ουδεμία αναφορά για τα χορηγηθέντα δάνεια (εγγυήσεις, καλύψεις, τοκοχρεολύσια κ.ά.).
Επί αυτής της κυβέρνησης έπαψε η εξυπηρέτηση των δανείων και άρχισε η δέσμευση των λογαριασμών του Μεγάρου από κάθε έσοδο, που έχει λαμβάνειν.
Αραγε γιατί δεν προχωρά στη διενέργεια ενός διαχειριστικού ελέγχου (σε όλα τα επίπεδα και σε βάθος 20ετίας, όπως ορίζει ο νόμος για τον κάθε επιτηδευματία, φορολογούμενο) να ξέρουμε τι στο καλό καλούμεθα να πληρώσουμε επιπλέον.
Και εάν προκύψουν ευθύνες, να αποδοθούν.
Γιατί μπορεί ο πρόεδρος του ΟΜΜΑ, Ιωάννης Μάνος, να υποστηρίζει πως «ο πολιτισμός δεν πωλείται» (;), πλην όμως με τα… λεφτά των άλλων, των φορολογουμένων, «πληρώνεται το μάρμαρο» του Μεγάρου.
