Μου έλεγε ένας πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος προχτές, για την «ασύμμετρη πληροφόρηση». Δηλαδή για τη λειτουργία των αγορών σε καταστάσεις όπου ορισμένοι συναλλασσόμενοι γνωρίζουν περισσότερα από άλλους. Πρόκειται για μια έννοια η οποία βραβεύτηκε με νόμπελ!!!
Όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία του τόπου, οι «κοινοί θνητοί» μαθαίνουν την αλήθεια μετά από 15 χρόνια περίπου κι αυτή όχι ολόκληρη, αλλά με ελεγχόμενη διαρροή πληροφοριών. Τους λόγους που βιώνουμε όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, υπολογίζουμε να τους μάθουμε το λιγότερο σε 15 χρόνια!!! Κατά πάσα πιθανότητα ολόκληρη την αλήθεια ΔΕΝ θα την μάθουμε ποτέ… Η αλήθεια που θα μάθουμε θα είναι ασύμμετρη, οπότε και η ανάλυση που θα γίνει από τον ιστορικό και τον αρθρογράφο του μέλλοντος θα είναι επίσης ασύμμετρη…
Οπότε οι ευθύνες που θα αποδοθούν εκεί που πρέπει να αποδοθούν ΔΕΝ θα αποδοθούν ποτέ, στο μέτρο που αναλογούν στον κάθε «πρωταγωνιστή»…
Όλα αυτά που «πληροφορούμαστε» σήμερα είναι εικονική πραγματικότητα, για την ακρίβεια μια καλοστημένη προπαγάνδα που σαν στόχο έχει και καλυφθεί η ωμή αλήθεια… Γι αυτό και η ανάλυση μας και ΔΕΝ είναι σωστή…
Κλασικό παράδειγμα αποτελούν τα «ανδραγαθήματα» του Άκη Τσοχατζόπουλου, την εποχή που ήταν παντοδύναμος!!! Μάθαμε μετά από τόσα χρόνια το δίκτυο που είχε στήσει σε ολόκληρη την υφήλιο, για να μπορέσει να κρύψει τις παράνομες δραστηριότητες του…
Και βέβαια σήμερα – 15 χρόνια μετά – την εποχή της σοσιαλιστικής ευημερίας, μαθαίνουμε ΜΟΝΟ για τον Άκη… Να είστε σίγουροι, πως εκείνη την εποχή, της «ανάπτυξης», της μεταπολιτευτικής φούσκας και της καταναλωτικής αφθονίας και «άλλοι πολλοί» ήταν εκείνοι που διέπραξαν ανάλογα ανδραγαθήματα, τα οποία όμως ΔΕΝ θα μάθουμε ποτέ… Γιατί; Επειδή «οι υπόλοιποι» είναι λιγότερο αναλώσιμοι και βέβαια επειδή έχουν πολύ πιο ισχυρούς προστάτες… Διότι η πληροφόρηση που έχουμε για εκείνη την εποχή είναι ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ…
Για να φτάσουμε στο προκείμενο, υποθέτω πως την πραγματική αλήθεια για όσα έγιναν το 2009 και το 2010 από τον ΓΑΠ και τους «κηπουρούς» του σε βάρος της Ελλάδας, ΔΕΝ θα την μάθουμε ποτέ… Ούτε σε 15 χρόνια από σήμερα…
Μα, θα πει κάποιος εύλογα τότε ο ΓΑΠ θα είναι ένα παραλυμένο γερόνδιο, που δεν θα αξίζει ούτε ν’ ασχοληθείς μαζί του… Υποθέτω ότι δεν θα τον θυμόμαστε ΚΑΝ… όπως συμβαίνει σήμερα με τον Σημίτη…
Άλλωστε οι Έλληνες φημιζόμαστε για την «μνήμη χρυσόψαρου»… Ασθένεια που μας διακρίνει προαιώνια… Μέχρι τότε βέβαια ο ΓΑΠ θα συνεχίζει να είναι «τουρίστας πολυτελείας».
Βέβαια δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε το σενάριο να τον δούμε ξαφνικά να επιστρέφει δικαιωμένος!!! Είπαμε, η Ελλάδα παραμένει η χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», παρά τα όσα δεινά έχει – κατά καιρούς – βιώσει από εγχώριους και διεθνείς πατερούληδες…
Καταλήγοντας θεωρώ ότι η οικονομική κρίση, αποτέλεσε χρυσή ευκαιρία για την χώρα μας να ξεβρομίσει από τα λαμόγια και ν’ αλλάξει ριζικά νοοτροπία… Μια άθλια νοοτροπία, η οποία έχει ποτίσει μέχρι το μεδούλι, ακόμα και τους απλούς πολίτες… Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, οι περισσότεροι συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους της δεκαετίας του 80. Ένας είναι ο τρόπος για να απαλλαγούμε από τα πάθη μας… Ν’ αλλάξουμε ΠΡΩΤΑ όλοι εμείς νοοτροπία… Είναι εύκολο; Καθόλου…
Το πολιτικό μας σύστημα είναι ένα σύστημα τζογαδόρων… λίγο πριν την τελευταία του ζαριά. Στο σκονισμένο τραπέζι του παιγνίου έχει, ήδη, στρωθεί, η πράσινη τσόχα. Το ζάρι, κυλά πάνω της κι όπως πάντα το ασόδυο βρίσκεται από κάτω από τις εξάρες. Οι ίδιοι «παίκτες» σαν πάντα, γνωστοί άλλοτε για την δεξιοτεχνία τους στο να κλέβουν λίγη εξουσία ακόμη, λίγο κάλπικο κύρος, από αυτό που οι πιο πολλοί δεν είχαν ποτέ, μοιάζουν κάθιδροι και χρεοκοπημένοι, μα τώρα ειδικά η «γκανιότα» άδειασε εντελώς…
Ψάχνουν τρόπο να ρεφάρουν οι ένοχοι και άλλος δεν βρίσκεται από το να παίξουν την Ελλάδα σε μια ζαριά. Τους ακούμε στον «καυγά» του τραπεζιού να επιχειρούν, οι ίδιοι, οι Νέρωνες της μοίρας μας να προτείνουν τάχα «λύσεις», μετρώντας έντρομοι τους τελευταίους κόκκους ζωής του δικού τους γκουβέρνου. «Λύσεις» που, ώ του θαύματος περιλαμβάνουν τους εαυτούς τους στις πρώτες αράδες των τοποθετήσεων τους. Που μοιάζουν περισσότερο με ικεσίες ενός χαμένου, παθιασμένου χαρτοπαίχτη, για «ένα δάνειο ακόμη» παρά με πολιτικές θέσεις.
