Αείμνηστε δάσκαλε συνάδελφε και φίλε Βίκτωρα, εμείς που πάντα σ’ αγαπούσαμε σταθερά και ειλικρινά είμαστε σήμερα κοντά σου. Τρέξαμε απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και όχι μόνον για να σου πούμε «Καλό Παράδεισο» και να είμαστε κοντά στη Σούλα σου που τόσο αγάπησες και σε αγάπησε.
Βίκτωρα σίγουρα τώρα η ψυχή σου χαίρεται, που είμαστε εδώ όλοι μαζί παρέα για να πιούμε το καφεδάκι μας για σένα χωρίς εσένα.
Η είδηση της αποχώρησής σου στον Ύψιστο για όλους μας ήταν ένα βαρύ χτύπημα. Μια μεγάλη απώλεια. Έφυγες και χάσαμε το δάσκαλό μας – τον παιδαγωγό μας.
Βίκτωρα ήσουν εσύ που εμείς σαν μαθητές σου ρουφούσαμε την απεριόριστη γνώση σου, την επιστημονική σου κατάρτιση το φιλολογικό – ρητορικό – χειμαρρώδη σου λόγο μέσα στην τάξη, αλλά πάνω απ’ όλα τις ηθικές αξίες και το δίκαιο που πάντα ήταν γνώμονας της προσωπικής σου ζωής, αλλά και στόχος σου στις διδασκαλίες σου στην τάξη. Σε διέκρινε πάντα ένα ξεχωριστό πηγαίο χιούμορ αλλά και η αληθινή σου σοβαρότητα. Κατακτούσες το σεβασμό όλων. Δεν νοιαζόσουν κάποιες στιγμές αν μας πικράνεις σαν δάσκαλος αρκεί να μας μάθεις να ζούμε τίμια και δίκαια.
Σε αγαπήσαμε Βίκτωρα, αλλά εσύ προτίμησες να φύγεις τόσο νωρίς και με τόση αξιοπρέπεια όσο αξιοπρεπής ήσουν πάντα.
Αγαπημένε δάσκαλε και συνάδερφε στο τέλος της ζωής σου προτιμούσες να πίνεις τα καφεδάκια σου μόνος . Όταν σε ρώτησα, «γιατί Βίκτωρα μόνος;», δεν μου είπες το πρόβλημα που σε βασάνιζε και ολοένα σε έλιωνε, παρά απάντησες με χαμόγελο «είναι καλή η μοναξιά». Η αξιοπρέπειά σου δεν σου επέτρεπε να μοιράζεσαι με κανέναν τον πόνο σου, για να μη μας πονέσεις. Προτιμούσες να πονάς μόνος. Βίκτωρα αυτό δεν σου το συγχωρούμε.
Μεγάλε δάσκαλε, πρόσφερες στην εκπαίδευση με ζήλο και πάθος τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό και η κοινωνία της Πτολεμαΐδας σε αγάπησε από την πρώτη στιγμή που ξενόφερτος νέος καθηγητής ήρθες στην πόλη μας. Ευτύχησα που ήμουν απ’ τους πρώτους μαθητές σου, στο ξεκίνημα της καριέρας σου. Θυμάμαι το ζήλο και το πάθος που σε διέκριναν στο λειτούργημα σου.
Αλλά και ως το πέρας της εργασίας σου στα σχολεία εργάστηκες με το ίδιο πάθος. Ήσουν αληθινός δάσκαλος, αλλά και σωστός οικογενειάρχης.
Με πάθος αγάπησες τη γυναίκα σου τη Σούλα και τα δύο σου παιδιά το Λάζαρο και τον Αθηνογένη, που μπόρεσες και τους καμάρωσες επιστήμονες, τον έναν γιατρό και τον Λάζαρο Φιλόλογο. Μια οικογένεια αγαπημένη, οργανωμένη, τέλεια. Βίκτωρα σε διέκρινε η τελειότητα στη ζωή σου πάντα, ποτέ η προχειρότητα.
Γι’ αυτό ο κόσμος σε αγάπησε, σε σεβάστηκε, σε τίμησε.
Βίκτωρα εμείς από εδώ σου στέλνουμε ένα βαθύ χαιρετισμό και σου ευχόμαστε να’ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.
Καλό παράδεισο
Η σκέψη μας θά’ναι πάντα κοντά σου.