Πρώτη μέρα στο σχολείο! – Γράφει η Πίστη Κρυσταλλίδου

Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη μέρα στο σχολείο, το συναίσθημα όμως που ανασύρει η μνήμη μου είναι σίγουρα ευχάριστο, με λίγη αγωνία.

Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα πολλές εικόνες από το 7ο Δημοτικό σχολείο Πτολεμαΐδας.

Ένα παλιό διόροφο σπίτι που μετατράπηκε σε σχολείο, για τις εκπαιδευτικές ανάγκες της πόλης, που μεγάλωνε και «έκανε» παιδιά.

Την μεγάλη, περιφραγμένη, με τον ψηλό πέτρινο μαντρότοιχο, αυλή, που τ´ αντικριστά της δέντρα τα κάναμε αφετηρίες για την «αμπαρτζα».

Παιχνίδι, πολύ παιχνίδι είχε το διάλειμμα και στην στενή αίθουσα στριμωγμένα θρανία!

Η δασκάλα μας η κυρία Φλωρίκα, που μύριζε κανέλα, προσπαθούσε με υπομονή και χαμόγελο, να μας μάθει τα πρώτα μας γράμματα, τους αριθμούς, τραγούδια και ιστορίες!

Οι ιστορίες μου άρεσαν, τα τραγούδια όχι όλα και ήταν νομίζω από τις πρώτες μου «επαναστάσεις», τότε που αρνιόμουν να τα τραγουδήσω!

Μια από τις πιο δυνατές αναμνήσεις, είναι και η μυρωδιά, από το φρυγανισμένο ψωμί πάνω στην σχάρα της σόμπας , με βούτυρο και μέλι, και το πρωινό, πριν φύγω για το σχολείο, συμπλήρωνε το μεγάλο ποτήρι με γάλα και Hemo.

Και μετά να κρεμάσω στους ώμους, την τεράστια τετράγωνη σάκα και να περιμένω τη Γλυκερία από απέναντι, που ήταν «η μεγάλη» και είχε αναλάβει την ευθύνη μου, για να πάμε παρέα στο σχολείο.

Οι ποδιές δεν ήταν πια υποχρεωτικές, είχαν καταργηθεί, όπως και το πολυτονικό,

διανύαμε άλλωστε την δεκαετία του ’80.

Κολατσιό, χωρις επιλογή, μόνο τα κουλούρια που έφερνε σε ένα μεγάλο καλάθι η κυρία Κατίνα, η καθαρίστρια του σχολείου, 10 δραχμές το ένα!

Και ο πηκτος χυμός, που μας μοίραζαν στα ατομικά μας ποτηράκια,  από τα μεγάλα τενεκεδένια δοχεία, «προσφορά» της ΕΟΚ!

Κοιτάζω τη σχολική μου φωτογραφία και θυμάμαι κάθε έναν από τους συμμαθητές μου με το μικρό του όνομα!

Περάσαμε 6 χρόνια μαζί στα ίδια θρανία, παίξαμε στην ίδια αυλή, αν η αθωότητα είχε μια εικόνα θα ήταν αυτή!

Το δημοτικό σχολείο είναι όλη η παιδικότητα μας, είναι το κυνηγητό στην αυλή και το γλώσσα – γλώσσα, μαθηματικά, μελέτη περιβάλλοντος!

Θυμάμαι εκείνη την εποχή και είναι πραγματικά τόσο πίσω στο χρόνο.

Άλλος αιώνας, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα!

Αναρωτιέμαι αν επιτρέπουμε σήμερα στα παιδιά να είναι παιδιά. Με τι παιχνίδια παίζουν; Ματώνουν τα γόνατα τους από τα χώματα; Έχουν χρόνο για τον εαυτό τους ή τα έχουμε γεμίσει με δραστηριότητες και υποχρεώσεις;

Καλή σχολική χρονιά σε όλους, ας αφήσουμε τα παιδιά να απολαύσουν τις στιγμές και την παιδικότητα τους!