e-ptolemeos.gr Ειδήσεις από Πτολεμαΐδα, Πτολεμαιδα, Εορδαία, Κοζάνη, Δυτική Μακεδονία, Δυτ. Μακεδονία, News from Ptolemaida Eordaia Eordea Kozani Kozanh Western Macedonia, Ditiki Makedonia. Εφημερίδα Εορδαϊκός Παλμός, newspaper eordaikos palmos
Σε κανένα μέρος του πλανήτη, όσο στο κορμί της ασθμαίνουσας φιλτάτης Συρίας, δεν σιμώνει σε τέτοιο βαθμό, η διεθνής υποκρισία. Αν και διάγουμε πασχάλιες ημέρες, για την Συρία, παρότι τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, από τον καιρό που χωρίς τους Ρώσους η χώρα γνώριζε την γενοκτονία από τους μισθοφόρους του ISIS (με την συμβολή της Χίλαρι, για την οποία οι αλληλέγγυοι έκαναν χαλασμό για να εκλεγεί εις βάρος του Τραμπ), δεν παύουν οι πληγές της να αιμορραγούν.
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή έχει εισβάλει, στο πλαίσιο της περιώνυμης επιχείρησης «Κλάδος Ελαίας», υπό τις έστω προσχηματικές προσευχές του οικουμενικού πατριάρχη. Αλλά γιατί κόπτεται τόσο πολύ για την Συρία η Τουρκία; Πρώτιστα ιδεολογικά. Ο όρος – σημαία του ISIS «Daqip», αφορά, σύμφωνα με προφητεία της ισλαμικής παράδοσης, την τελική μάχη του Ισλάμ εναντίον της δυτικής χριστιανοσύνης – Ρωμαίων (και άρα στην εξίσωση μπήκαμε και εμείς ως Ρωμιοί). Αυτή η μάχη γράφθηκε πως θα δοθεί σε συριακό έδαφος, στο al-A’maq ή το Dabiq / Daqip (Hadith, Συλλογή SahihMuslim, 41, 6924). Στα παραπάνω να πούμε, πως η Συρία είχε τους Τούρκους ως τελευταίους ισλαμιστές χαλίφηδες, αφού την είχαν κατακτήσει το 1516, οι Μαμελούκοι του Σελίμ του Α΄ (1512-1520).
Η Συρία, κατοικείται από διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, οι μουσουλμάνοι Σουνίτες συνιστούσαν το 71,6%, οι μουσουλμάνοι Σιήτες το 16% (σε διάφορες σέχτες, υπερέχοντας, αριθμητικά, στα παράλια της Συρίας και προς τον Βόρειο Περσικό Κόλπο), ενώ οι Χριστιανοί, με αρκετούς εξ αυτών Αρμενίους, συγκροτούσαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο 11,2%. Η χώρα απέκτησε μια πρώτη αυτονομία 404 χρόνια μετά, το 1920, ως βασιλικό προτεκτοράτο των Γάλλων και έτσι πορεύθηκε έως την ανεξαρτησία του 1946. Οι Τούρκοι ανέκαθεν παρενέβαιναν στα συριακά πράγματα στηρίζοντας τους Σουνίτες, ενώ οι δυτικοί και κυρίως οι Γάλλοι, προωθούσαν τους Σιήτες και πρωτίστως τους Αλαουίτες, από τους οποίους προέρχεται ο Οίκος του Άσαντ. Το 1958 η Συρία ενοποιήθηκε, τυπικά, με την Αίγυπτο ως «Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία», ένα σχήμα το οποίο κατέλυσε με πραξικόπημα το 1971, ο πατέρας του Άσαντ, Χαφέζ Αλ Άσαντ. Ως προς το κόμμα του Άσαντ Μπάαθ, να πούμε πως ιδρύθηκε το 1946 από τον Αλαουίτη Ζάκι Αλ Αρσούζι και τον Χριστιανό Μισέλ Άφλακ, τονίζοντας το Ισλάμ όχι ως εθνική θρησκεία, αλλά ως πολιτιστική ταυτότητα των Σύρων. Έτσι η αλαουιτική οικογένεια του Άσαντ, ανέκαθεν ήταν πιο φιλοδυτική, και μόνιμα απέναντι στα πετροδόλαρα της Σαουδικής Αραβίας: ο βασιλικός αραβικός οίκος των Σαούντ, αποτελεί παγκόσμιο σημείο αναφοράς του σουνιτισμού, συχνά διώκοντας τους Σιήτες περισσότερο από τους Χριστιανούς. Αναφορικά με την ρωσική παρέμβαση στα συριακά πράγματα, πρέπει να λεχθεί πως δεν αποτελεί ένα σημερινό φαινόμενο. Ο πατέρας του Άσαντ, πάντοτε είχε στενότατες σχέσεις με την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, ενώ η Ρωσία το αργότερο από τα μέσα του 19ου αιώνα, στήριζε στην περιοχή τον αραβικό εθνικισμό, για πολιτικούς λόγους.
Όμως καλά τα ιδεολογικά, αλλά στην περίπτωση της Συρίας είναι, κυρίως, πολλά τα λεφτά. Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ το 2009, σε πλήρη εναρμονισμό με την Ρωσία, αρνήθηκε μια πρόταση του Κατάρ για συμμετοχή σε αγωγό φυσικού αερίου, ο οποίος θα διέρχονταν από Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Συρία και Τουρκία. Η Ρωσία τον 2009 προμήθευε το 27,6% του φυσικού αερίου της Ευρώπης, ενώ το Κατάρ που είναι ο μεγαλύτερος παγκοσμίως παραγωγός φυσικού αερίου, μόλις το 4,6%. 6 χρόνια αργότερα, τα ποσοστά αυτά μετεβλήθησαν, αντίστοιχα σε 29,4% και 6,1%. Ο Άσαντ προτίμησε, τελικά, την συμμετοχή της χώρας σε αγωγό μήκους 1500 χιλιομέτρων, με διέλευση από Ιράκ και Ιράκ και κατάληξη στη Συρία. Όλα αυτά, με διαφορά, 4 μηνών από την έναρξη της συριακής κρίσης το 2011. Εδώ πρέπει να τονίσουμε, πως ο ISIS, εμφανίσθηκε σαν ένα παρακλάδι της Al Qaeda στο Ιράκ.
Κατά την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης το 2016, τα δύο βασικά προβλήματα ήταν η στάση των Ρώσων και του πατριαρχείου Αντιοχείας. Το πρόσχημα ήταν η Εκκλησία του Κατάρ, όταν το Κατάρ δια του αγωγού, υπήρξε βασικός λόγος της έναρξης του πολέμου, ενώ η Συρία σώζονταν την ίδια στιγμή από την ρωσική στρατιωτική παρέμβαση.
Το Ιράν στηρίζει στρατιωτικά την Συρία, από την άνοιξη του 2013. Πέρα από την κυρίαρχη παρουσία των Σιητών στο Ιράν, η Συρία αποτελεί τον ενδιάμεσο και απαραίτητο κόμβο στήριξης της Τεχεράνης, προς τους Σιήτες της Χεζμπολά του Λιβάνου. Αυτό αυτομάτως ενεργοποιεί το Ισραήλ εναντίον του Άσαντ.
Για να επανέλθουμε στην Τουρκία, πέρα από το νεοθωμανισμό του Ερντογάν (που σαν καλά Γιουσουφάκια χορηγήσαμε άσυλο –υποδεχθήκαμε ήθελα να πω, εδώ, αναμένοντας ένα θερμό επεισόδιο, με φόντο τους 2 αιχμαλώτους Έλληνες στρατιωτικούς), η χώρα αυτή έχει να αντιμετωπίσει, εσωτερικά, την τεράστια κοινότητα των Αλαουιτών της Τουρκίας. Ανέρχονται, περίπου, στο 20% του πληθυσμού και κυρίως είναι Κούρδοι ή διαμένοντες στα σύνορα με Ιράκ και Συρία.
Πλέον παρακολουθούμε το οξύμωρο, η φιλοσουνιτική Τουρκία να εντάσσεται σε ένα Ρωσο-σηιτικό άξονα. Απώτερος σκοπός είναι, εξαγοράζοντας τον Πούτιν με εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες, να ιδρύσει ένα ελεγχόμενο σουνιτικό προτεκτοράτο σε συριακό έδαφος, πριν εδραιωθούν οι Κούρδοι. Για τον Άσαντ αυτό σημαίνει, πως αν και φαίνεται να επανέρχεται ως νικητής, στην πράξη δεν θα μπορέσει να ενοποιήσει, εδαφικά, το συριακό κράτος. Για τον υποφαινόμενο, αυτό σημαίνει την στήριξη των Αμερικανών (για λόγους συγκυρίας), στην ίδρυση ενός κουρδικού κράτους, η οποία φαντάζει, πλέον, πιο πιθανή από ποτέ.
