Ο καθηγητής των «αρίστων» ξεσπά – Γράφει ο βιολόγος Γιώργος Κοσμίδης

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο απο τη φθορά» (Οδ. Ελύτης)

 

Είναι και κάποιες στιγμές που θέλεις να μιλήσεις.

Θέλεις να γράψεις.

 

Γιατί το σύστημα των πανελληνίων δεν θέλει να βρει τους κατάλληλους για τη σωστή θέση.

 

Ούτε με το σωστό τρόπο.

 

Μόνο τους καλύτερους. Σκέτο.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Η δουλειά λοιπόν που ανατέθηκε στους υποψηφίους και το 2019 ήταν να ανέβουν πάνω στο διπλό κανό τους (σαν καταμαράν φαντάσου) και να μεταφέρουν 20000 ml πόσιμου νερού κατά μήκος μιας διαδρομής.

 

Πλήρως χαρτογραφημένης και πλήρως χρονομετρημένης (24 μήνες η διάρκεια).

 

Μια διαδρομή που μοιάζει περισσότερο με διαδρομή για ράφτιγκ σε ποτάμι.

 

Θεώρησε δε πως η διαδρομή σχεδιάστηκε να είναι απολύτως ομαλή, χωρίς εκπλήξεις.

Ένας από τους πολλούς λοιπόν και ο που διαγωνίστηκε φέτος ήταν και ο Αντωνάκης.

 

Πήρε και αυτός με τη σειρά του το πολύτιμο φορτίο, ανέβηκε στο διπλό κανό του, πάτησε γερά και ξεκίνησε.

 

Στο δρόμο άκουγε τη φωνή κάθε λογής «ειδικών» που του έλεγαν πως να στρίψει, πως να επιταχύνει, τι να προσέξει. Τι κάνει λάθος και τι σωστό.

 

Άλλες φορές οι φωνές ήταν με νόημα, καλοπροαίρετες, άλλες χωρίς νόημα ή σκοπό.

Κάποια στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση χτύπησε το ένα κανό του σε έναν κοφτερό βράχο, που δεν φαινόταν να προεξέχει, ούτε αναφερόταν στην πλήρως χαρτογραφημένη διαδρομή.

 

Χτύπησε γερά και το τραυμάτισε.

 

Άρχισε να μπάζει νερά.

 

Ο Αντώνάκης μπερδεύτηκε λίγο αλλά ήταν αποφασισμένος,

τα μάτια του ήταν στο νερό το πόσιμο.

 

Δεν ήθελε με τίποτα να το χύσει.

 

Συνέχισε την πορεία του.

Οι φωνές τότε πλήθαιναν, άρχισαν να του λένε να σταματήσει, ότι δεν αξίζει τον κόπο. Να γυρίσει πίσω και να ξαναπροσπαθησει άλλη φορά.

 

Ο Αντώνάκης όμως είχε πάρει την απόφαση του.

 

Συνέχισε ακόμα και όταν το δεύτερο κανό άρχισε να χάνει την ισορροπία του, καθώς είναι συνδεδεμένο με το πρώτο, που άντεχε μεν, αλλά ήταν πλέον πολύ σοβαρά πληγωμένο.

 

Έτσι πήγε ο Αντωνάκης για 5 ολόκληρους μήνες.

 

Με ένα μισοβυθισμένο κανό και ένα δεύτερο ταλαιπωρημένο από την όλη ανισορροπία.

 

Ταξίδεψε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τερμάτισε.

 

Και όταν τερμάτισε και παρέδωσε το νερό, το ζύγισαν και το βρήκαν λειψό:

17500ml του είπαν ότι παρέδωσε και πως δεν φτάνει.

 

Αντί να τον ευχαριστήσουν που η δική του συμμετοχή έδωσε στον άχαρο διαγωνισμό τους λίγη ψυχή.

 

Αντί να τον ευχαριστήσουν που η δική του συμμετοχή έδωσε υπεραξία,

και απέδειξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως η πιο σπουδαία μάχη κερδίζεται με τη συμμετοχή,

κερδίζεται όταν δεν τα παρατάς,

κερδίζεται όταν καταφέρνεις να εμπνεύσεις,

κερδίζεται  όταν μπορείς να αποδείξεις ακόμα και στους προπονητές και τους δασκάλους σου  το μεγαλείο της ψυχής.

Να τους κάνεις σοφότερους.

 

Οι αγωνοδίκες σαν κακοφορμισμένα πτώματα, τον ζύγισαν και τον βρήκαν ελλειποβαρή..

 

Ο Αντωνάκης σάστισε, δεν κατάλαβε γιατί του το λένε αυτό.

 

Πίστευε σαν αφελής στη δικαιοσύνη, πίστευε σε ιδανικά που έμαθε από τους γονείς του.

 

Πίστευε ότι στο κάτω κάτω θα δικαιωθεί για την προσπάθεια του και θα συνυπολογιστούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαγωνίστηκε.

Ωστόσο αυτοί είναι οι κανόνες και οι κανόνες λένε: το περισσότερο νερό στο τέλος του δρόμου κερδίζει.

 

Η επιμονή, η προσαρμοστικότητα, η επίλυση προβλημάτων, η στοχοθεσια, το όραμα, η τρέλα της  νιότης δεν θεωρούνται καθοριστικές παράμετροι.

Τελικά λαϊφ ιζ α μπητς (και δεν εννοούμε παραλία) όταν σε τούτο το διαγωνισμό φτάσεις τα όριά σου… και καταφέρεις να τα ξεπεράσεις, κάνοντας τούτο τον άσχημο κόσμο μας λίγο πιο όμορφο..

είναι παράμετροι που μπορεί και να είναι ενδιαφέρουσες, αλλά όχι εδώ.

 

Όχι σήμερα.
Έτσι ο Αντωνάκης στο τέλος της μέρας μένει μόνος.

 

Αποτυχημένος.

 

Και το διακύβευμα είναι το ένα:

Αξίζει όλο αυτό;

 

Αν ναι, πόσα κομμάτια από τη ζωή σου;

Πόσα γραμμάρια από την ψυχή σου;

Πόσα ml από το δικό σου αίμα;

 

Γιώργος Κοσμίδης,

Βιολόγος, Καστοριά.