Γνωστός από την γειτονιά σταματάει το αμάξι του στην μέση του δρόμου, ανοίγει την πόρτα και μου φωνάζει “Δικό σου είναι το μηχανάκι;” δείχνοντας παράλληλα το δρόμο πίσω του. Κοιτάω προς τα πίσω και βλέπω πράγματι ένα μεγάλο scooter παρκαρισμένο σωστά σε θέση παρκαρίσματος που θα χωρούσε ένα αυτοκίνητο. Με τον τρόπο που πάρκαρε (σχεδόν κάθετα) θα μπορούσαν να χωρέσουν άλλες 3 μοτοσυκλέτες και 1-2 ποδήλατα. “Όχι” απαντάω στον γείτονα, αλλά θέλοντας να επιβεβαιώσω την υποψία μου τον ξαναρωτάω “Γιατί;”. “Να το πάρει να βάλω το αυτοκίνητο” απαντάει και περιμένει να δει μήπως ξέρω ποιού είναι , πριν πάρει απόφαση πως η απάντηση μου παραμένει η ίδια, για να συνεχίσει και να αφήσει την ροή των οχημάτων από πίσω του, που μπλόκαρε.
Πραγματικά το μηχανάκι δεν ήταν το δικό μου. Μόλις είχα φροντίσει να παρκάρω το δικό μου μέσα στον παρακείμενο πεζόδρομο. Παράνομα. Για να αποφύγω να κάνω αυτή την ίδια συζήτηση με κάποιον με αυτοκίνητο, όπως είχα κάνει τόσες φορές που ήθελε να ξεπαρκάρω το μηχανάκι μου για να παρκάρει ή ακόμη χειρότερα προσπαθούσε να το μετακινήσει σέρνοντας το από το κλειδωμένο τιμόνι για να χωρέσει. Μερικές έντονες αντιπαραθέσεις μετά, με τέτοιους ανθρώπους, και μερικά γρατζουνίσματα, μετακινήσεις και “φιλήματα” του προφυλακτήρα με την μοτοσυκλέτα, αποφάσισα πως καλύτερα παράνομος μέσα στον πεζόδρομο παρά να κινδυνεύει η περιουσία μου από τον κάθε έναν που με θεωρεί εποχούμενο β΄ κατηγορίας.
Τέτοιες και χειρότερες ιστορίες έχει να αναφέρει κάθε δικυκλιστής που πηγαίνει στην εργασία του ή στο σπίτι του ή στην βόλτα του με κάποια μοτοσυκλέτα. Για κάποιον λόγο τα τέλη κυκλοφορίας που πληρώνουμε για τα δίκυκλα δεν μας εξασφαλίζουν ίδια δικαιώματα με τους “συναδέλφους “ αυτοκινητιστές. Αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε παρακείμενα στενά με ελάχιστη κίνηση άρα επίφοβα για κλοπή της μοτοσυκλέτας, πεζοδρόμους ή πεζοδρόμια φαρδιά ή ακόμη και πλατείες για να μπορέσουμε να παρκάρουμε το όχημα μας και να είναι ασφαλές από χτυπήματα ή τραβήγματα, για παρκάρουν τα αυτοκίνητα. Στα μάτια τους δεν είμαστε ισότιμοι χρήστες του οδοστρώματος και ακόμη χειρότερα δεν μπορούν να καταλάβουν πως το να μετακινούν την μοτοσυκλέτα σέρνοντας την επειδή μπορούν σωματικά, είναι το αντίστοιχο του να σπρώχνει ένα τρακτέρ το δικό τους αυτοκίνητο για να παρκάρει, επειδή μπορεί.
Το κρίμα είναι πως ενώ οι μοτοσικλετιστές είμαστε στην πράξη μέρος της λύσης του κυκλοφοριακού προβλήματος, γινόμαστε (παρανομώντας) μέρος του προβλήματος. Πεζοί που δυσανασχετούν επειδή παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, μητέρες με καροτσάκια ή ΑΜΕΑ που τους δυσχεραίνουμε την μετακίνηση (όσο προσεκτικά και αν παρκάρουμε) και γενικά ο σχηματισμός μιας άθλιας εικόνας Πανελλαδικά. Η αστυνομία καταλαβαίνει το δύσκολο της υπόθεσης και αν και παρανομούμε πολλοί παρκάροντας σε πεζοδρόμια, δεν προχωράει σε πρόστιμα. Καταλαβαίνει πως αν αύριο όλοι οι δικυκλιστές κατέβουν στο κέντρο με τα αυτοκίνητα τους θα μπλοκάρουν όλα και θα δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα. Καταλαβαίνει πως αν παρκάρουμε νόμιμα στον δρόμο χωρίς να υπάρχει οριοθετημένο παρκινγκ μοτοσυκλετών, θα υπάρχουν καθημερινά διενέξεις μεταξύ αυτοκινητιστών και δικυκλιστών και δεν είναι λίγες φορές που θα έρχονται στα χέρια επειδή “πάρτο και βάλτο στο πεζοδρόμιο να παρκάρω! – Όχι ρε, δεν το παίρνω!” . Μια πεσμένη μηχανή από παρκάρισμα, μια μεταφορά μηχανής “λίγο πιο εκεί” από έναν αυτοκινητιστή που βιάζεται και θέλει να παρκάρει για να κάνει την δουλειά του και ξαφνικά η αστυνομία θα έχει να διαχειριστεί μεγαλύτερα προβλήματα από την δυσαρέσκεια των πεζών. Ουκ ολίγες φορές έγινα μάρτυρας περιστατικών που έφτασαν να πιαστούν στα χέρια για μια θέση παρκαρίσματος.
Αν υπήρχε οδηγική παιδεία (και μάλλον παιδεία γενικότερα) τα πράγματα θα ήταν απλά. Τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες θα πάρκαραν κανονικά σε οριοθετημένους στοίχους κάθετα στο οδόστρωμα σεβόμενος ο ένας τον άλλο. Φυσικά αν υπήρχε παιδεία και οι θέσεις παρκαρίσματος θα ήταν περισσότερες και όχι πιασμένες από τον καθένα μπροστά από το μαγαζί του με παρτέρια, πινακίδες, γλάστρες, καρέκλες και άλλα. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει παιδεία;
Σε επίπεδο χώρας θα ήταν αδόκιμο να γίνουν προτάσεις βελτίωσης. Θα χανόντουσαν κάτω από τόνους χαρτιών, σφραγίδων και επιτροπών. Στο επίπεδο της πόλης μας όμως μπορούν να γίνουν και κυρίως να υλοποιηθούν άμεσα. Είναι ένα από τα πλεονεκτήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου αυτό που χρειάζεται κυρίως είναι πολιτική βούληση. Έχουμε μια ωραία ρυμοτομημένη πόλη, χωρίς απότομες ανωφέρειες και κατωφέρειες, ιδανική για κάθε φύσης δίκυκλο, στην οποία με μικρές παρεμβάσεις μπορούμε να λύσουμε αρκετά θέματα που εμπίπτουν στο κυκλοφοριακό.
Τελευταία φορά που ασφαλτοστρώθηκε η πόλη, δημιουργήθηκαν μεγάλα πεζοδρόμια και άλλαξε η μορφή της σε μεγάλο βαθμό, ήταν πριν 20 χρόνια περίπου. Από τότε όμως έχει αλλάξει ο τρόπος μετακίνησης, ζωής και εμπορίου παγκοσμίως ,και η πόλη μας πρέπει να ακολουθήσει όλα αυτά τα νέα δεδομένα.
Πριν από 20 χρόνια υπήρχε μια ή δύο κούριερ υπηρεσίες στην πόλη και είχαν από ένα “παπάκι”. Σήμερα υπάρχουν 5 πανεθνικές και άλλες 10 τοπικές επιχειρήσεις κούριερ, με στόλους από οχήματα να πηγαινοέρχονται.
Πριν από 20 χρόνια υπήρχαν από 2-3 τοπικές μεταφορικές εταιρίες που έμπαιναν στην πόλη με φορτηγά να ξεφορτώσουν. Σήμερα υπάρχουν δεκάδες τέτοιες εταιρίες με έδρα άλλες πόλεις, που έχουν την πόλη μας μέσα στο καθημερινό δρομολόγιο τους. Το εμπόριο έχει αλλάξει και εκεί που τα καταστήματα παράγγελναν κούτες ολόκληρες μια φορά τον μήνα ή το δίμηνο, σήμερα προτιμούν τα ίδια προϊόντα να έρχονται σε μικρότερα δέματα 3 ή 4 φορές μέσα στον μήνα. Αυτό έχει αυξήσει κατά πολύ την συμφόρηση στο κέντρο, ενώ διαθέτουμε τους ίδιους ελάχιστους χώρους φορτοεκφόρτωσης όπως πριν από 20 χρόνια, τους οποίους πολλοί καταστηματάρχες τους χρησιμοποιούν και ως προσωπικό τους παρκινγκ, αναγκάζοντας τα φορτηγά να μπαίνουν κάθετα σε πεζοδρόμους, να καβαλάνε πεζοδρόμια για να κάνουν την δουλειά τους, ή να τα αφήνουν αναμμένα στον δρόμο να πνίγουν με τις εκπομπές πετρελαίου όποιον έχει ανοικτά παράθυρα ή πόρτα.
Πριν 20 χρόνια το delivery περιοριζόταν σε φαστ φουντ παραδόσεις και κυρίως τις βραδινές ώρες. Σήμερα υπάρχουν δεκάδες café στο χέρι που παραδίδουν παντού με ένα ή και παραπάνω οχήματα. Σίγουρα τα βλέπουν όλοι παρκαρισμένα σε κάποιο πεζοδρόμιο καθημερινά, να παραδίδουν και μετά να παρκάρουν σε άλλο πεζοδρόμιο.
Η κυκλοφοριακή κατάσταση στην Πτολεμαΐδα έχει συμφορηθεί πολύ τα τελευταία 20 χρόνια κυρίως όμως τελευταία. Πολλά πράγματα μπορούμε να ζητήσουμε και να συζητήσουμε να γίνουν, τα περισσότερα όμως εξ αυτών μπορεί να χρειάζονται κονδύλια που δεν υπάρχουν, οπότε θα προτείνω τα εξής τρία μόνο και ελπίζω να φτάσουν οι προτάσεις εκεί που πρέπει.
– Δημιουργία επιπρόσθετων οριοθετημένων χώρων φορτοεκφόρτωσης σε κάθε μεγάλο κεντρικό δρόμο της πόλης που έχει καταστήματα. Καθημερινός έλεγχος για να μην χρησιμοποιείται ως προσωπικό παρκινγκ μιας ή δυο παρακείμενων επιχειρήσεων.
– Δημιουργία θέσεων παρκαρίσματος μοτοσυκλετών (οριοθετημένων με κολωνάκια) σε κάθε μεγάλο κεντρικό δρόμο της πόλης που ανάλογα τον ρυθμό κυκλοφορίας της οδού θα είναι δυναμικότητας 5 ή 10 ή και παραπάνω μοτοσυκλετών. Να γίνουν οι μοτοσυκλέτες μέρος της λύσης του προβλήματος και όχι να συμβάλουν σε αυτό.
– Αυστηρές επιπλήξεις και τελικά πρόστιμα σε όσους με κατασκευές ή με διάφορα αντικείμενα κάνουν κατάληψη σε πεζοδρόμια και δρόμους δημιουργώντας την δική τους προσωπική θέση παρκινγκ.
Είναι πεποίθηση μου πως με τα παραπάνω θα υπάρξει σημαντική αποσυμφόρηση του κέντρου, αλλά θα υπάρχει και η εικόνα και η αίσθηση μιας περισσότερο λειτουργικής και ανθρώπινης πόλης, με μηδαμινό σχεδόν κόστος.