e-ptolemeos.gr Ειδήσεις από Πτολεμαΐδα, Πτολεμαιδα, Εορδαία, Κοζάνη, Δυτική Μακεδονία, Δυτ. Μακεδονία, News from Ptolemaida Eordaia Eordea Kozani Kozanh Western Macedonia, Ditiki Makedonia. Εφημερίδα Εορδαϊκός Παλμός, newspaper eordaikos palmos
Γράφει η Χρυσάνθη Νικολαΐδου – Θραψανιωτάκη
Καθηγήτρια – Φιλόλογος
Ναι, ποτέ δεν είναι πολύ αργά.
Μόνον έτσι, μπορούμε να δικαιολογήσουμε την υπεράνθρωπη προσπάθεια της σημερινής Κυβέρνησης να αποκαταστήσει επί τέλους την τάξη στην Ελλάδα. Αλλά και να αξιολογήσουμε το έργο της υπουργού παιδείας κ. Α. Διαμαντοπούλου, η οποία ανέλαβε να δημιουργήσει μία νέα Ελλάδα, μια σωστή κοινωνία, κατευθύνοντας ειδικά, διαπαιδαγωγώντας τέλεια και χειραγωγώντας κανονικά την ελληνική νεολαία.
Πολλοί έχουν την γνώμη ότι το πρόβλημα των σημερινών νέων είναι η ανεργία. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες το πρόβλημα τους είναι η … εργασία. Διότι οι νέοι δεν φοβούνται την αναδουλειά. Φοβούνται μόνο την… δουλειά. Μία αντίληψη που δημιουργήθηκε με το σουσουδίστικο σχολείο και την χυδαία πολιτική της παιδοκολακείας προς το συμφέρον των κομμάτων της ψηφοθηρίας.
Διαμορφώθηκαν λοιπόν έτσι κάποιες γενιές «κουλοχέρηδων», ανίκανων, δηλαδή, για κάποιες εργασίες χειρωνακτικές, επειδή είναι, δήθεν… ταπεινωτικές.
Και όμως, «χειρώναξ» είναι ο «άναξ» των χειρών, ο δουλευτής, ο βασιλιάς στον χώρο του, ο βασιλιάς στο σπιτικό του, ο νοικοκύρης.
Παλαιά, το σχολείο καλλιεργούσε την αγάπη για την δουλειά! Την αγάπη για την αγροτική, την βουκολική και την θαλασσινή ζωή.
Έχουμε την απαίτηση να πάει καλά η Οικονομία. Πώς όμως θα πάει; Όταν με την ναυτιλία, την μεγαλύτερη θαλάσσια βιομηχανία ασχολείται μόνο το 1% του πληθυσμού και στον αγροτικό τομέα μόνον το 14% των Ελλήνων;
Τι είδους ναυτικός λαός είμαστε όταν αποστρεφόμεθα την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν ναυτικοί ξένων χωρών και διαφόρων δερματικών αποχρώσεων;
Πόσοι Φιλιπινέζοι, Πακιστανοί, Αφρικανοί, ακόμη και Αλβανοί σπεύδουν να υπηρετήσουν με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο τα ελληνικά πλοία;
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική τάξη, όπου περάσαμε το σύνθημα «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεων να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Ενώ συγχρόνως διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε την νοοτροπία να τα θέλουν όλα δικά τους.
Εις την πλούσια χώρα μας υπάρχει πολλή εργασία. Όμως δεν υπάρχουν χέρια. Και έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος μας από μετανάστες της πεινασμένης, ρωσοκρατούμενης περιοχής της ανατολής για να αποδειχθεί ότι εις την Ελλάδα υπάρχει δουλειά, αλλά όχι διάθεση για δουλειά από μέρους των Ελλήνων.
Σήμερα, τείνουν ακόμη και οι μετανάστες να ακολουθήσουν την τακτική των Ελλήνων εργατών, καθώς οι παροχές του κράτους, που επί πολλές δεκαετίες συνεχίζονται, μάλλον τους κρατούν αδιάφορους διά οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία και μόνο τους απασχολεί η οργάνωσή τους σε κερδοφόρους συλλόγους, δήθεν πολιτιστικούς, όπου ζούνε αυτοί καλά… ενώ οι ντόπιοι φορολογούμενοι… «πλουτοκράτες» πολύ χειρότερα.
Πολλοί είναι σήμερα, που αν και πτυχιούχοι, αποτελούν το πιο φθηνό εργατικό και υπαλληλικό προσωπικό. Διότι, όπως βλέπουμε γέμισε η χώρα μας από πανεπιστήμια, επιστημονικούς και αόριστους κλάδους, ομιχλώδεις, ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας.
Πτυχία – φτερά στον άνεμο, σαν τις ελπίδες των γονιών, που νομίζουν ότι μόνο με τα «ντοκτοράτα» τα παιδιά τους θα βρουν δουλειά.
Η χώρα γέμισε από τεχνικές σχολές. Όμως, οι νέοι της Ελλάδας είναι οι πιο άτεχνοι. Νέοι χωρίς χέρια (να πιάσουν ένα κατσαβίδι ή άλλο εργαλείο).
Τώρα με τα ηλεκτρονικά δεν ξεύρουν ούτε να υπολογίζουν αλλά ούτε και να γράφουν.
Το σχολείο, δυστυχώς, δεν διδάσκει τους νέους πώς να σκέπτονται, αλλά με τί να σκέπτονται… Έτσι τους κάνει πτυχιούχους βλάκες.
Όσον διά τις χειρωνακτικές εργασίες, αυτές ελέγχονται κατά ένα μεγάλο μέρος από τους ξένους: Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά και στα αλιευτικά πλοία, αραβικά.
Όλες οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις αργά ή γρήγορα περνούν, όπως βλέπουμε εις τα χέρια των Κινέζων, οι οποίοι έχουν κατακτήσει όχι μόνο την δική μας αγορά με την επιχειρηματικότητά τους, αλλά τις περισσότερες αγορές του κόσμου.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι λάθος να ομιλούμε συνεχώς και μόνο διά υποχρεώσεις της πολιτείας προς την νεολαία και όχι το χρέος και τα καθήκοντα της νεολαίας προς την πολιτεία και την πατρίδα.
