Το κοινό της Πτολεμαΐδας αγκάλιασε τη νέα λογοτεχνική δουλειά του Σπύρου Πετρουλάκη, «Η Σονάτα των Αθέατων Πουλιών», η οποία παρουσιάστηκε το βράδυ της Παρασκευής 23 Μαΐου στο καφέ “Στάζει Μέλι”. Η βραδιά είχε έντονη συναισθηματική φόρτιση και δημιουργική ατμόσφαιρα, με τη συμμετοχή του μουσικού Μάρκου Βαλαβάνη, που έντυσε μουσικά την εκδήλωση, και της ζωγράφου Αφροδίτης Γκρίζη, που παρουσίασε έργα της, δίνοντας εικαστική διάσταση στην αφήγηση.
Την παρουσίαση συντόνισαν και προλόγισαν η Πέπη Διρχαλίδου και η Νίκη Σωτηριάδου, φωτίζοντας με ευαισθησία τις πτυχές του βιβλίου, τα ιστορικά του επίπεδα και τα συναισθήματα που προκαλεί.
Το βιβλίο, όπως εξήγησε ο συγγραφέας, «είναι αφιερωμένο σε δύο αγαπημένους φίλους που έφυγαν από τη ζωή κατά τη διάρκεια της συγγραφής, με διαφορά λίγων ωρών». Η αφήγηση εξελίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους. Το χθες ξεκινά από το 1833, όταν η νιόπαντρη Φραγκιώ από την Κίμωλο απάγεται από πειρατές και οδηγείται ως σκλάβα στην Αλεξάνδρεια. Το παρόν τοποθετείται γύρω από έναν μαέστρο που νοσεί από Αλτσχάιμερ και προσπαθεί να αφηγηθεί τη ζωή του στην κόρη και τη σύζυγό του.
Στην παρουσίαση αναδείχθηκαν οι βασικοί θεματικοί άξονες του βιβλίου: η λειτουργία της μνήμης, η σιωπή, η φαντασία, η ιστορική αλήθεια, και η σύγκρουση των γενεών. Όπως τονίστηκε, η «Σονάτα των Αθέατων Πουλιών» είναι ένα έργο με μουσικότητα στην αφήγηση και συγκινητική εναλλαγή χρονικών επιπέδων, που οδηγεί τον αναγνώστη σε σταδιακή αποκάλυψη τραυμάτων και μυστικών.
Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με ευχαριστίες προς τους συντελεστές και τους συμμετέχοντες, με τον συγγραφέα να μοιράζεται προσωπικές του στιγμές, αναμνήσεις από τη συγγραφή και το πώς πρόσωπα και τόποι (όπως η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη) τον έχουν επηρεάσει σε άλλα έργα του. Ειδική μνεία έγινε στο βιβλιοπωλείο Τσαβδαρίδη και στους ιδιοκτήτες του καφέ “Στάζει Μέλι”, για τη θερμή φιλοξενία.
Η «Σονάτα των Αθέατων Πουλιών» είναι ένα μυθιστόρημα για τα «άφωνα που επιμένουν να κελαηδούν μέσα μας», για την ανθρώπινη ανάγκη να θυμάται, να συγχωρεί και να μεταδίδει ιστορίες. Ένα έργο που, όπως αποδείχθηκε, βρήκε βαθιά απήχηση στο κοινό της Πτολεμαΐδας.
