Για τη γιαγιά μου… Γράφει η Θεοπίστη Κρυσταλλίδου

Κάθε χρόνο η 21η Σεπτεμβρίου είναι μια αφορμή να σκεφτούμε και να θυμηθούμε τους ανθρώπους που πάσχουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Να συμπονέσουμε και να συμπαρασταθούμε στις οικογένειες που κάποιο μέλος τους νοσεί.

Γιατί η νόσος Αλτσχάιμερ έχει την ιδιαιτερότητα, όταν κάποιος νοσήσει να πάσχει ουσιαστικά και όλη η οικογένεια μαζί του.

Αυτοί που έχουν υπό τη φροντίδα τους ανοϊκούς ασθενείς φέρουν δυσβάστακτο ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό φορτίο.

Είναι πραγματικά τραυματική εμπειρία να ζεις από κοντά το «διαρκές τέλος» της προσωπικότητας του ανθρώπου που αγαπάς.

Δυστυχώς και εγώ βίωσα  αυτήν τη δραματική εμπειρία, με  την αγαπημένη μου γιαγιά την Πίστη .Η γλυκιά μου γιαγιά ,που μου είχε μεγάλη αδυναμία και ουσιαστικά με μεγάλωσε σαν κόρη της .

Μια γυναίκα δυναμική, έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στον πόλεμο του ’40, με κακουχίες, ταλαιπωρία και τον θάνατο γύρω της. Είδε το χωρίο της να καίγεται δύο φορές. Και ένιωσε τι προσφυγιά και το ξερίζωμα στα παιδικά της χρόνια.

Το μόνο της παράπονο, ότι  δεν τελείωσε το σχολείο γιατί ως μεγαλύτερη κόρη έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη και τη φροντίδα των μικρότερων αδελφών της, έξι τον αριθμό!

Παντρεύτηκε μέσα στον εμφύλιο, άφησε την οικογένεια της στη Φλώρινα και εγκαταστάθηκε με τον άντρα της στη Πτολεμαΐδα, για να δουλέψει σκληρά στα χωράφια, με τα καπνά και τα σιτηρά.

Όλοι είχαν να λένε για την νοικοκυροσύνη και την εξυπνάδα της. Έλαμπε το πλίθινο σπίτι της , το οποίο φρόντιζε να ασβεστώνει  κάθε Απρίλη  μόνη της. Η αυλή της γεμάτη λογής- λογής  λουλούδια και ο λαχανόκηπος της ζηλευτός. Σ΄ αυτό το σπίτι με τις λιγοστές ανέσεις, που τις γωνιές του  στόλιζαν τα εργόχειρα της , δημιουργίες απαράμιλλης αισθητικής και τέχνης, φρόντισε τα πεθερικά της και μεγάλωσε παιδιά και εγγόνια.

Αυτή η γυναίκα που στάθηκε στη ζωή με την πυγμή ενός άντρα, που διψούσε για γνώση μόρφωση και ταξίδια ,στο τέλος της ζωής της δεν ήξερε ούτε καν το όνομα της.

Ακόμα έχω στα αφτιά μου τις απορίες της γεμάτες απόγνωση

-πες μου ποια είναι αυτή η κυρία που μας χαιρέτισε, δεν θυμάμαι, γιατί δεν θυμάμαι;

-Θεέ μου γιατί το παθαίνω αυτό;

-να φύγεις από εδώ ποια είσαι εσύ δεν σε ξέρω!

Αυτή η γυναίκα που ήταν ξακουστή στη γειτονιά για τα φαγητά ,τα γλυκά και τις πίτες της , έφτασε να μην μπορεί να θυμηθεί να φάει.

Ποιος θα το πίστευε πως η κυρία Πίστη που πήγε μόνη της ως την Αμερική να συναντήσει τα αδέρφια της,  δεν θα μπορούσε να βρει το δρόμο για το σπίτι της, εκείνη τη μέρα που την έψαχνα στους δρόμους της πόλης  ήταν από τις πιο επώδυνες στη ζωή μου.

Μετά ήρθαν και οι τάσεις φυγής, αφού πια δεν αναγνώριζε το σπίτι ως δικό της, ήταν σοκαριστικό να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις τα πράγματα του σπιτιού μαζεμένα σ” ένα μπόγο γιατί έπρεπε να φύγει να «πάει στη μαμά της».

Και άλλες πολλές τέτοιες στιγμές που για όσους έρχονται σε επαφή με ασθενείς που πάσχουν από Αλτσχάιμερ και άνοια είναι γνώριμες.

Μόνο όποιος έχει ζήσει από κοντά μια τέτοια κατάσταση μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του φορτίου, τόσο για αυτόν που νοσεί από Αλτσχάιμερ και χάνει τις αναμνήσεις του, το παρελθόν του, την προσωπικότητα του, χάνει τα αγαπημένα του πρόσωπα και τη ζωή του !

Αλλά το πιο βαρύ φορτίο είναι για  τους οικείους του, που είναι δυστυχώς απλοί παρατηρητές αυτής της συνθέτης απώλειας, φτάνοντας στο σημείο να έχουν τελικά έναν άνθρωπο που εμφανισιακά μοιάζει, αλλά δεν είναι ο άνθρωπος τους, είναι κάποιος που δεν αναγνωρίζει κανέναν.

Η γιαγιά μου έφυγε ένα πρωί του Απρίλη , δεν πρόλαβε να με δει να παίρνω το πτυχίο μου και να πετυχαίνω πολλούς από τους στόχους μου, είμαι σίγουρη πως θα καμάρωνε!

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου σε όσους περνούν αυτόν τον Γολγοθά δύναμη και κουράγιο.

 

 

 

Κρυσταλλίδου Θεοπίστη

Δημοτική Σύμβουλος Εορδαίας