Ένα όνειρο που έγινε παράσταση – Μια παρουσίαση της παράστασης «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας_Dreamers» – Γράφει η Μάρθα Μαυρίδου

 

ΜΑΖΙ. Πόσο μικρή, απλή και όμορφη λέξη που συμπυκνώνει μέσα της την αγάπη, την συνεργασία, την επικοινωνία, την γνώση, το μοίραμα.  Μια παράσταση που δημιουργήθηκε «μαζί» είναι το ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ_DREAMERSκαι γι’ αυτό θα σας πω σήμερα.

Η ρομαντική κωμωδία του Σαίξπηρ (1564-1616), γράφτηκε κάπου μεταξύ του 1590 και 1597 και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα του άγγλου συγγραφέα.

Παρακολούθησα την παράσταση στην Αίθουσα  Τέχνης, όπου τον κόσμο υποδέχονταν με χαμόγελο και καλή διάθεση, οι έφηβοι μαθητές των θεατρικών εργαστηρίων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Άρχισα ήδη να ενθουσιάζομαι.

Το πρόγραμμα

Μορφή freepress, γραμματοσειρά που σε στέλνει πίσω στην εποχή του Σαίξπηρ στο εξώφυλλο και σε προϊδεάζει, ενώ στο εσωτερικό, το παιχνίδι ανάμεσα στο έγχρωμο και το ασπρόμαυρο σου δίνουν την αίσθηση του ταξιδιού ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, μιας και οι αναφορές των “like” και των “comment” σε φέρνουν στην καθημερινή πραγματικότητα των εφήβων και όχι μόνο. Οι12 σελίδες του, πέρα από τις κλασσικές –πλην όμως απαραίτητες- πληροφορίες που συμπεριλαμβάνονται στα προγράμματα , γεμάτες με υλικό που προέρχονταν από τα παιδιά. Από εκείνα τα παιδιά που μας υποδέχτηκαν και που όποιος διαβάσει το πρόγραμμα μπορεί να καταλάβει πόσο δούλεψαν για την παράσταση αυτή αφ’ ενός και πόσο σημαντική εμπειρία ήταν αυτή, αφ’ ετέρου.

Η παράσταση

Ο κόσμος ήταν λίγος. Περίεργο για μια πόλη σαν την Κοζάνη. Μάλιστα στο κοινό εκείνη την ημέρα, ίσως οι μισοί να ήμασταν από τις θεατρικές ομάδες της Πτολεμαΐδας. Πάντα έχω μια ανησυχία όταν ο κόσμος είναι λίγος. Η ενέργεια του κοινού καθορίζει εν πολλοίς την ενέργεια των ηθοποιών. Όχι την απόδοσή τους, την ενέργειά τους. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ευτυχώς.

Μπήκαν στην αίθουσα ξαφνικά, ενώ τα φώτα ήταν ακόμα ανάμενα και το όνειρο ξεκίνησε. Οι ηθοποιοί, εμφανίζονταν στην σκηνή διασχίζοντας την πλατεία και περνώντας ανάμεσα από το κοινό, χωρίς να είναι πρωτότυπο, δίνει μια αίσθηση πως οι θεατές είναι μέρος της μυσταγωγίας που θα τελεστεί και τους… «βάζει στο κόλπο». Τα όσα συνέβησαν από εκεί και πέρα έχουν χρόνια να μου συμβούν. Ρυθμός, στόχος, φρεσκάδα και μέτρο (με κάποιες στιγμές υπερβολής αλλά παραβλέπονται). Κάθε δευτερόλεπτο της παράστασης ήταν μεστό και διασκεδαστικό. Το χιούμορ σαν αόρατος μανδύας σκέπαζε ολόκληρη την παράσταση και σε οδηγούσε να «βλέπεις» αυτά που χρειαζόταν την κάθε στιγμή, τόσο με τα μάτια όσο και με τ’ αφτιά. Η διανομή ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Κάθε ένας από τους νέους και πολύ «ώριμους» ηθοποιούς είχε «φορέσει» τον ρόλο του και δεν χρειαζόταν να κάνει προσπάθεια να μας πείσει για την υπόστασή του.

Ο Πουκ, κατά κόσμον Θέμης Θεοχάρογλου, ο αγαπημένος μου ρόλος στο έργο αυτό, ήταν μια αποκάλυψη. Ένα ασπόνδυλο αερικό, που έκανε το σώμα του ό,τι ήθελε. Ο ρόλος αυτός που είναι ο συνδετικός κρίκος και ο μόνος που αλληλεπιδρά και με τα τρία-ας τα ονομάσουμε- μέτωπα στα οποία εκτυλίσσεται η παράσταση, μπορεί να απογειώσει ή να καταστρέψει το συγκεκριμένο έργο. Ο δικός μας Πουκ πέτυχε το πρώτο.

Η σκηνοθεσία

Θαύμασα τον Στέλιο Χατζηαδαμίδη και την ομάδα του απεριόριστα. Από την επιλογή του τίτλου που δεν ήταν ο κλασσικός-πως θα μπορούσε άλλωστε όταν προσπαθείς να φέρεις ένα έργο στο σήμερα- μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, η δουλειά και η προετοιμασία ήταν ολοφάνερα. Η επαγγελματική μου ιδιότητα πάντα με οδηγεί να σκέφτομαι πόση δουλειά κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπω. Και στην συγκεκριμένη παράσταση η δουλειά ήταν πολλή και συστηματική. Χωρίς να ξέρω, είμαι σίγουρη πως δούλεψαν με στόχο, μέθοδο και σύστημα. Οι έφηβοι είναι μια ομάδα θαυμαστή. Έχοντας περίπου 18 μαθητές αυτής της ηλικίας στα εργαστήρια του ΔΗ.ΠΑΙ.Θ.Ε. στην Πτολεμαΐδα, γνωρίζω πως μπορείς να τα κερδίσεις και να τα χάσεις το ίδιο δευτερόλεπτο.  Ακόμα ένα αξιοθαύμαστο σημείο της εν λόγω παράστασης είναι το κείμενο. Ο λόγος, απ’ τον οποίον ξεκινάν όλα. Κάθε γραμμή ήταν ξεκάθαρη.  Κάθε νόημα απόλυτα κατανοητό. Ο σεβασμός στο πρωτότυπο κείμενο απεριόριστος και αυτό κέρδισε και τον δικό μου σεβασμό, και όσων όσοι ασχολούνται με το θέατρο φαντάζομαι. Η διασκευή είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα και τα εύσημα ανήκουν στο σκηνοθέτη και την Σοφία Ευτυχιάδου που δούλεψαν και συντόνισαν τα εργαστήρια των παιδιών. Κρατώ σαν φυλαχτό τα λόγια της Ελένης: …«Σε θέλω δίπλα μου, στις βόλτες μου, στο πρωινό μου, σε θέλω τα καλοκαίρια μου… να κάνουμε φασαρία, να κάνουμε ησυχία,… να χορεύουμε, να τραγουδάμε, θέλω να γελάμε….Θέλω κάποιον να λέει Ναι σ’αγαπώ, χωρίς σκέψη» Είναι τα λόγια της Ελένης, είναι η Ελένη με το βλέμμα και την ψυχή των παιδιών, κι αυτός είναι ο λόγος που γράφει στην καρδιά και χτυπάει στον ρυθμό του σήμερα.

Τα φώτα, τα κοστούμια, η σκηνογραφία –με βοηθό σκηνογράφου την φίλη και συντοπίτισσα Βενετία Νάση- σε ταξίδευαν και σε μετέφεραν στο τότε και στο τώρα. Η μουσική ρυθμική και με εναλλαγές και  στίχους που μιλούσαν στην καρδιά.  Είναι ευτύχημα για την περιοχή και κυρίως για τα παιδιά της πόλης να μπορούν να παρακολουθήσουν μια τόσο αξιόλογη δουλειά. Είναι ευτύχημα να συναντιούνται άνθρωποι που αγαπούν με πάθος αυτό που κάνουν και να μπορούν να συνεργάζονται προς έναν κοινό σκοπό.

Συγχαρητήρια σε όλους. Σε όσους το οραματίστηκαν, και σε όσους είπαν «να μια ωραία ιδέα». Σε όσους διάβασαν, έψαξαν και ξόδεψαν ώρες ατελείωτες –είμαι σίγουρη πως πολλοί χαμογελούν- για να ετοιμάσουν τις συναντήσεις και τον τρόπο δουλειάς με τους εφήβους. Πολλά μπράβο στην ομάδα. Για μια ακόμα φορά το μαζί είναι νικητής . Μια παράσταση κόσμημα που κανείς δεν πρέπει να χάσει.

Πληροφορίες για τις τελευταίες παραστάσεις

Πότε: 29 και 30 Οκτωβρίου στις 9 το βράδυ

Που: Αίθουσα Τέχνης – Τριών Ιεραρχών 2, Κοζάνη.

Κρατήσεις: 2461024062 και 6987991949

 

 

Μάρθας Μαυρίδου,

δρ. παιδικής λογοτεχνίας και παραστατικών τεχνών