«Έλα μωρέ, δεν θα αλλάξει τίποτα. Αυτά είναι υπερβολές» – Γράφει ο Βασίλης Γκανάτσιος

Άραγε σε πόσες συζητήσεις σχετικά με την μεταλιγνιτική περίοδο και το μέλλον της Εορδαίας ακούσαμε κάποιον συμπολίτη μας να εκφράζεται με μια τέτοια ψυχραιμία;

Και τέτοιες ψύχραιμες αντιδράσεις δυστυχώς ακούγονται όλο και περισσότερο από μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, οι οποίοι αρνούνται να αντιληφθούν τα σημάδια της μεγάλης επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής ως συνέπεια της βίαιης αποβιομηχανοποίησης της περιοχής μας.

Αλήθεια όμως από πού πηγάζει τέτοια ψυχραιμία και «διορατικότητα»;

Ένα από τα συνήθη σφάλματα του ανθρώπινου νου είναι να καταλαμβάνεται από μια αφύσικη και ανεξήγητη ηρεμία όταν βρίσκεται εν όψει μιας καταστροφής.

Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις προσποιείται ότι τα πάντα είναι φυσιολογικά και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Και έχει αποδειχθεί και επιστημονικά.

(Οι λάτρεις των επιστημονικών μελετών μπορούν να διαβάσουν την έρευνα του Leach J.:   Why people freeze in an emergency: temporal and cognitive constraints on survival responses)

Άρα το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε τον εγκέφαλο μας, εάν μας έχει καταβάλει αυτή η ανεξήγητη ηρεμία.

Και το δεύτερο είναι να απομονώσουμε όλες αυτές τις φωνές που μας καλούν απλά να περιμένουμε.

Το τρίτο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να τρέξουμε. Να τρέξουμε για να σώσουμε την περιοχή μας. Και προς Θεού, δεν εννοώ να  οργανώσουμε κάποιον αγώνα δρόμου. Θα πρέπει να τρέξουμε ιδέες, project και μεγάλα έργα.

Και δυστυχώς θα πρέπει να τρέξουμε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Βλέπετε οι προηγούμενες διοικήσεις της περιφέρειας και του δήμου άφησαν ως προίκα τους έναν αυτοδιοικητικό μηχανισμό  που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να συντηρεί υφιστάμενες δομές και υποδομές (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Πρέπει να καταλάβουμε ότι πίσω από τις λύσεις των προβλημάτων, πίσω από τα μεγάλα project βρίσκονται άνθρωποι. Και εάν περιμένουμε μαγικές λύσεις παλαιών εποχών από ανθρώπους που ανάμεσα στις προτεραιότητες τους είναι η επανεκλογή τους, τότε δυστυχώς θα είμαστε θεατές της παρακμής της περιοχής.

Και ποιος θα μας σώσει; Σε ποιόν θα πρέπει να απευθυνθούμε;

Πρώτα θα πρέπει να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας που η μοίρα, το κράτος, οι καταστάσεις, ο παλαιοκομματισμός τους έδωσαν μια θέση ευθύνης στον δημόσιο τομέα και τούτη την ώρα που διαβάζουν το άρθρο είναι απλά Τετάρτη και 15:00 σχολάνε.

Να αναλογιστούν αρχικά το βάρος των ευθυνών τους αλλά και της απραξίας τους.

Για τα υπόλοιπα, μεταξύ των οποίων και προτάσεις θα μου επιτρέψετε να επανέλθω σε επόμενα άρθρα.

*Ο Βασίλης Γκανάτσιος είναι Διδάκτωρ Χημείας με εξειδίκευση στην Βιοτεχνολογία Τροφίμων