Ὄχι μόνο ἐγώ!!! – Γράφει ο Νικηφόρος Μανάδης

Ἀκοῦστε ἕνα παράξενο γεγονός! Μᾶς ἔφεραν ὡς δῶρο σὲ κάποια γιορτὴ ἕνα λουλούδι σὲ γλάστρα. Μᾶς εἶπαν, ὅτι τὸ λουλούδι αὐτὸ λέγεται Ἱβίσκος (=ἀλθαία, λατινικὰ hibiscus, Διοσκορίδης 3,163). Τὸ γνώριζα ὡς τσάϊ. Τώρα τὄχουμε καὶ στὴν γλάστρα. Ἀφοῦ πέρασε ὁ χειμώνας καὶ ἡ ἄνοιξι αὐτὸ ἄρχισε νὰ ἀνθίζη ἀρχὲς Ἰουλίου. Ὡς ἐδῶ καλά. Βγάζει καὶ ἕνα ὑπέροχο ἄνθος, τὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ στὴ γλάστρα. Ὅμως εἶναι συνεχῶς μόνο ἕνα τὸ ἄνθος στὸ φυτό. Μόλις ἀρχίζει νὰ διαφαίνεται, ὅτι κάποιο μπουμπούκι προσπαθεῖ νὰ ἀνοίξη τὰ πολύχρωμα φτερά του, τότε τὸ ἄνθος ποὺ ἄνθισε γιὰ λίγες μέρες μαζεύεται καὶ κυριαρχεῖ τὸ ἑπόμενο. Αὐτὸ ποὺ μαζεύτηκε κλείνει τὰ πολύχρωμα πέταλά του. Τάχα νὰ ζηλεύη; Ἢ χαίρεται καὶ θαυμάζει βλέποντας τὸν ἑαυτό του στὸ καινούργιο ἄνθος ποὺ ἄνθισε παραδίπλα του. Σὲ λίγες μέρες θὰ ἐπαναληφθῆ ἡ ἴδια εἰκόνα. Εἶναι νὰ χαρῆς μὲ αὐτὴν διαδοχή, ἢ νὰ μελαγχολήσης;

Παρατηρώντας αὐτὴν τὴν ἀπίθανη δεοντολογία ἔκανα κάποιους παραλληλισμοὺς μὲ τὰ ἀνθρώπινα. Ἀνθίζει κάποιος καὶ νομίζει πὼς δὲν ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἔτσι ἀνθισμένος γιὰ 800 χρόνια. Γιαὐτὸ καὶ κρατιέται γερὰ ἀπὸ τὴν καρέκλα του καὶ τὴν νομή της. Βοηθάει σαὐτὸ ἐνίοτε καὶ ὁ περίγυρος τῆς καρέκλας.

Τὸ εἶπαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι σοφοί μας. «Ὅποιος ἀνέβηκε στὴν καρέκλα καὶ ἄρχει-ἐξουσιάζει, νὰ ξέρη ὅτι δὲν θὰ ἄρχη ἀεί», ἀλλὰ εἶναι παροδικός. Καλὸ εἶναι νὰ ἀφήνη τὴν καρέκλα, στὴν ὁποία τὸν ἀνέβασαν, γιὰ νὰ καμαρώση τὰ ἴδια χρώματα στὸ ἑπόμενο ἄνθος, παιδὶ κι αὐτὸ τῆς ἴδιας Μάννας.

Τοῦτα τὰ εὐλογημένα ἄνθη τοῦ εὐλογημένου Ἱβίσκου γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὸ μάθημα τῆς φανταχτερῆς ἐξουσίας τοῦ ἄνθους των. Ἄνθισε ἕνα καὶ κρατάει ἀκριβὲς χρονόμετρο. Ξέρει καλά, ὅτι θὰ βασιλέψη γιὰ λίγες μέρες. Διότι ἡ ἴδια Μάννα ἑτοιμάζει κι ἄλλο ἄνθος. Μόλις αὐτὸ ξεσπαργανωθῆ καὶ βγάλη τὰ ἐξ ἴσου φανταχτερὰ χρώματα μὲ τὸ προηγούμενο παιδὶ κι αὐτὸ τῆς ἴδιας Μάννας, ἀμέσως θέλει δὲν θέλει, κι ἐνῶ βρίσκεται στὴν ἀκμή του, πρέπει νὰ μαζέψη τὰ εἰσέτι λάμποντα χρώματά του καὶ νὰ παραχωρήση τὸν θρόνο στὸ καινούργιο ἀδελφάκι του, παιδὶ κι αὐτὸ τῆς ἴδιας Μάννας.

Νἆναι τυχαῖο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὸν ἅγιο Ἱβίσκο μας, ἢ ἔτσι πράττουν ὅλοι οἱ Ἱβίσκοι; Εἴθε νὰ γίνονταν ἔτσι καὶ σὲ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα.

Ὅμους σἕνα χουργιὸ λέν’ κάτ’ ἀγράμματ’ χουργιάτδις,

Ὄϊ μὴ χαζὰ ρά, μὴ χαζὰ ρά.

Βρῆκις καρέκλα; Ζέστανέ την κι νὰ σὶ ζισταίν.

Κάτσι κι μὴ σκώνισι ντίπ.

-Λουλούδ’ μούγκι ἰγὼ εἶμι ρά!!!

 

Καλλινίκου, Θεοδότης καὶ τῶν τέκνων 29.7.2019

ἀρ.νι.μα.