Του Ιωάννη Κοσμίδη
Θα μπορούσα τώρα να επαίρομαι και να καμαρώνω επαναλαμβάνοντας το άκρως κομπλεξικό «όταν τα έλεγα και έγραφα εγώ…». Σε αυτές τις περιπτώσεις εάν το «κοινό» δεν έχει ιδέα για αυτά που έλεγες ή έγραφες εσύ, ισχυρίζεσαι πως ήσουν ο πρώτος που είχε αυτές τις απόψεις και τις επαναλαμβάνεις
Η κατάληξη είναι να αφήσεις τους άλλους να ομολογήσουν το μεγαλείο της σκέψης σου και εάν δεν το πράξουν το κάνεις εσύ.
Στην καθημερινότητα του πολίτη των πόλεων μας, στις κακοτεχνίες των δρόμων, στην έλλειψη χώρων άθλησης, παιδικών χαρών και τόσα άλλα, έχω στο παρελθόν γράψει πάμπολλα. Τόσα πολλά που κάποιοι θεώρησαν πως κάνω πόλεμο. Μια φορά άκουσα από κρατούντα της πόλης πως για τα προβλήματα ευθυνόμαστε οι μη ιθαγενείς κοζανίτες. Κατ’ αυτήν την αντίληψη οι «ξένοι» ή αλλιώς «χωριαταίοι».
Θαυμάστε σκεπτικό: Κατά την απογραφή(είχε γίνει πρόσφατα) εμείς οι ¨ξένοι¨ πάμε στα χωριά μας με αποτέλεσμα «πως να πάρει λεφτά η πόλη μετά;». Ήμουν σε ψαροταβέρνα με δύο φίλους και κοντέψαμε να φάμε τα κόκκαλα και να αφήσουμε το κρέας του ψαριού.
Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Mα, πρώτα από όλα, δήθεν χωρίς να το επιδιώκω κάνω αυτά που κοροϊδεύω πιο πάνω. Για να φτάσω στο δια ταύτα,πέρα από όλα τα άλλα . Τα έργα που γίνονται στις πόλεις(σχεδόν σε όλες)και αφορούν στην διαπλάτυνση των πεζοδρομίων,το καλλωπισμό και την αισθητική αναβάθμιση των κέντρων είναι απολύτως, μα πολύ απολύτως, σωστά και αναγκαία.
Ο κόσμος που κατακλύζει τον δημοτικό κήπο της Κοζάνης που πρόσφατα έγινε, αυτό δείχνει. Έπρεπε να όλα αυτά να γίνουν πολλά χρόνια πριν. Κάποτε πρέπει να δώσουμε σημασία και στην ποιότητα ζωής. Αφού εξασφαλίσεις το ζην πρέπει να δεις και το ευ ζην.
Για να έχουν επιτυχία όλα αυτά χρειάζονται δύο πράγματα. Η αλλάγή τρόπου ζωής από εμάς. Αυτή η νοοτροπία «για τσιγάρα με το αυτοκίνητο» πρέπει να αλλάξει. ‘Ολες μα όλες οι πόλεις της περιφέρειας περπατούνται άνετα από άκρη σε άκρη.
Οι τοπικές αρχές από την άλλη πρέπει να καταλάβουν πως αυτό δεν γίνεται σε μια νύχτα. Στην Κοζάνη που ζω επί παραδείγματι.
Το κέντρο της πόλης και οι όμορες περιοχές αλλάζουν εντελώς. Όμως, υπάρχει ένα όμως. Που θα βάλουν τα αυτοκίνητά τους οι άνθρωποι; Ναι μεν να αλλάξουμε νοοτροπία μα κάποιες φορές πρέπει να πάρεις το όχημά σου. Από την άλλη η πόλη δέχεται καθημερινά κόσμο που είτε έρχεται για επαγγελματικούς λόγους είτε για ψώνια είτε για να διεκπεραιώσουν δουλειές σε δημόσιες υπηρεσίες. Σε όλους αυτούς τι προτείνουμε; Να βάλουν τα αυτοκίνητα στην τσέπη τους; Να έρθουν με ΚΤΕΛ; Ή μήπως τους οδηγούμε στο να έρχονται μόνο για τα απολύτως απαραίτητα; Αν, λέμε αν, είναι έτσι ποιος χάνει τελικά;
Δημιουργήσαμε δημοτικά παρκινγκ για να τα αφήνουν; Όχι . Είναι αρκετά τα υπάρχοντα για να καλύψουν τια καθημερινές ανάγκες της πόλης; Ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία να το δεχτώ. Υπάρχει η υποδομή για να τους μεταφέρουμε με τις αστικές συγκοινωνίες; Αν είναι όλα ΟΚ. Είναι άραγε ενημερωμένοι οι πολίτες για τα δρομολόγια και την συχνότητά τους;
Εάν δεν ισχύουν τα πιο πάνω μήπως ρίχνουμε τους πολίτες βορά στα ιδιωτικά παρκινγκ και στα ταξί; Μήπως θα μειωθεί η κίνηση; Μήπως πάμε για κάτι καλό και βγει σε κακό επειδή δεν είναι σωστές οι υποδομές;
Νομίζω πως πρέπει να τα σκεφτούμε όλα αυτά πολύ σοβαρά. Το να μην περιμένουμε τα πάντα από την πολιτεία αλλά να κινητοποιηθούμε και εμείς είναι πολύ σημαντικό. Πάνω από όλα να αλλάξουμε νοοτροπία,όχι για κάποιον άλλο λόγο μα γιατί εμείς θα πάθουμε εγκεφαλικό ή έμφραγμα ψάχνοντας χώρο στάθμευσης.
ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Όταν έγινε η επέμβαση στο Ιράκ είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο. Συνέδεε την επέμβαση με τον έλεγχο του πετρελαίου και την τιμή του. Ήμουν τότε πολύ επιφυλακτικός με τις θεωρίες συνωμοσίας.
Πριν από δύο εβδομάδες διάβασα σε εφημερίδα του Σαββάτου αναλύσεις που ισχυριζόταν πως η τιμή του βαρελιού σε μέσο όρο έτους θα έκλεινε στα 90 δολ/βαρέλι,εν τω μεταξύ είχαμε ήδη τις τελευταίες ημέρες πτώση της τιμής. Ακριβώς την επομένη δημοσιεύματα της Guardian έκαναν λόγο για επέμβαση στο Ιράν. Τώρα το βαρέλι ξανά προς την δόξα τραβά.
Τελικά η αλήθεια φαίνεται πως είναι σκληρή και αλύπητη.
