Του Ιωάννη Κοσμίδη
Καλά τους κάνανε. Ορέ εκεί, βάρα τους κιόλας. Σιγά τα τσουτσέκια. Τι, μάγκεψαν τα περίπτερα και κουνιούνται στις πολυκατοικίες; Μα μιλάω για τον Παναγιώτη Πλιάτσιο και τον Σπύρο Κουταβά. Από πού και ως που θέλανε να κάνουν ρεπορτάζ για όσα συνέβαιναν με τους κατοίκους των δύο χωριών που είχαν αποκλείσει τους ταινιόδρομους; Με ποιο δικαίωμα; Μην ακούσω πάλι τίποτα ξενέρωτα περί καταγραφής των γεγονότων και ενημέρωσης των πολιτών. Σιγά, θα κλάψω. Άντε καλά ρεπορτάζ να κάνουν, τα πλάνα που θα έβλεπε το πανελλήνιο τι τα θέλανε; Να ρεζιλευτεί η Κοζανάρα; Να κάνουνε ρεπορτάζ μα πάνω από όλα, σεμνά και ταπεινά.
Δεν ξέρω πόσο μπορώ να δω από την εύθυμη πλευρά τα συμβάντα. Στην Ελλάδα του 2008 η αστυνομία εμπόδισε τους δύο δημοσιογράφους να τραβήξουν εικόνες από την σύλληψη διαμαρτυρόμενων πολιτών. Θυμάμαι τώρα το καθεστώς των Homo sapiens που υπάρχει την Μιανμάρ και παρεμπόδισε τους δημοσιογράφους να πάνε στα πληγέντα σημεία. Κάθε παραλληλισμός είναι τυχαίος και άστοχος, αλλά γίνεται. Το ατυχές για τους δυο είναι πως θα στέλνανε τις εικόνες σε δίκτυα με πανελλήνια εμβέλεια. Αν ήταν για τα τοπικά ,σιγά να μην τους ένοιαζε.
Η διαχείριση της κατάστασης με βάση το φαίνεσθε. Είναι μεγάλο το πρόβλημα μου με αυτήν την στάση ζωής, τα τελευταία χρόνια το πράγμα χειροτερεύει. Δεν έχει σημασία τι γίνεται αλλά τι φαίνεται. Τώρα περιμένουμε να πάμε καλά στο Euro για να νοιώσουμε ανάταση και πάνω σε αυτό να κάνουν πολιτική κάποιοι. Κόψαμε τον Κούλογλου από την ΕΤ. Όχι για κάποιον άλλο λόγο μα γιατί έβγαζε στην φόρα το είναι και όχι το φαίνεσθε. Δεν είναι άσχετα γεγονότα αυτά με την στάση της αστυνομίας απέναντι στους Σπύρο Κουταβά και Παναγιώτη Πλιάτσιο. Είναι γιατί τα άπλυτα θέλουμε να μένουν στο καλάθι για να παραμείνουμε στην αφασία μας.
Μία ερώτηση προς την αστυνομία. Απορώ, έκανε κάτι παράνομο εκείνη την ώρα; Έκαναν κάτι παράνομο οι δύο;
Για τους κατοίκους τώρα. Έχουν όλα τα δίκια του κόσμου. Ας πάνε να μείνουνε στα χωριά οι διοικούντες την ΔΕΗ για μια εβδομάδα και μετά τα λέμε. Όμως το μόνο αίτημα, που βγήκε τουλάχιστον προς τα έξω, ήταν οι διορισμοί. Για να καταλάβω, δεν μας νοιάζει η υγεία μας; Η ζωή μας η ίδια; Το μέλλον; Σκοτώστε μας, υποβαθμίστε μας αλλά διορίστε μας; Είμαι απολύτως σίγουρος πως δεν είναι το μόνο, ούτε καν το κυριότερο αίτημά τους.
Εδώ και πολύ καιρό αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο γράφω αυτά τα κείμενα και μάλιστα τα δημοσιοποιώ. Πολλοί φίλοι μου με ρωτάνε και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Έχω ακούσει διάφορες εξηγήσεις που δίνουν άλλοι. Οι γνωστοί ξερόλες, αυτοί που έχουν έτοιμη την απαξίωση του στυλ «τι να μας πει και αυτός τώρα». Είμαι μέγα ψώνιο, είμαι νούμερο, νομίζω πως κάποιος είμαι, εξυπηρετώ συμφέροντα, έχω βλέψεις, με βάλανε κάποιοι ή κάποιος να χτυπήσω την «άρχουσα τάξη»,είμαι φερέφωνο κ.λπ.
Εν τω μεταξύ εγώ δυσανασχετώ που τα τελευταία 1-2 χρόνια δεν γράφω όσο συχνά θέλω. Δεν έχω βλέψεις για τίποτα, ούτε και κανένα συμφέρον. Η εξήγηση που πάντα έδινα ήταν «απλά μου αρέσει».Τώρα το εξήγησα απολύτως. Στην ζωή του ο καθένας πρέπει να κάνει πράγματα που γεμίζουν την ψυχή του. Είτε αυτό είναι να βάζει λουλούδια, είτε να βλέπει πρωί-βράδυ βραζιλιάνικες σαπουνόπερες.
Τώρα δεν ξέρω γιατί σας τα έγραψα αυτά. Ίσως νοιώθω πως πρέπει να δώσω εξήγηση. Νομίζω όμως πως δημιουργήθηκε μια παρέα στην οποία θέλω να μιλήσω. Ίσως πάλι πάει 5,5 χρόνια αυτή η ιστορία και κάνω ανασκόπηση. Μάλλον όμως απλώς έβγαλα τον εσωτερικό μου κόσμο που βρίσκεται… εντός μου
[email protected]
